Monday, March 31, 2014

Beware Venezuela’s false ‘anarchists’: unmasking El Libertario

Just for the sake of debate is being published. It is NOT necessairly my opinion.
PaYmaN PieDaR

Beware Venezuela’s false ‘anarchists’: unmasking El Libertario

by George Ciccariello-Maher on March 28, 2014
Post image for Beware Venezuela’s false ‘anarchists’: unmasking El Libertario
Not everyone who calls themselves anarchists are worthy of the name. Before expressing our solidarity, we should be clear who it is we are supporting.
When it comes to the Venezuelan protests of recent weeks and months, misinformation reigns supreme. Just as liberals and progressives have been misled by desperate hashtags like #SOSVenezuela and simplistic comparisons to Occupy, so too has the radical left been tempted by the some self-described Venezuelan anarchists, and El Libertario in particular.
This is not a critique of anarchism in general or even of all Venezuelan anarchists (I will discuss others below). I have always been very close to the anarchist milieu and, while frustrated by certain anarchist blindspots, I am influenced by anarchism as a doctrine of revolutionary struggle that understands the inherent contradictions of the state. The liberal, middle-class anarchism of El Libertario, however, represents not the fulfillment but the betrayal of this revolutionary anarchist vision. Condescending toward the poor and utterly absent from concrete struggles, it has instead allied itself—as it does today—with reactionary elite movements.
In a recent piece published in English both by Libcom.org and ROAR Magazine, El Libertario figurehead Rafael Uzcátegui (not to be confused with the former guerrilla of the same name), put forth a highly misleading but also revealing account of the recent protests to provide an “anarchist perspective” for the “poorly informed.” Unfortunately, the piece leaves us even more poorly informed than before, and lacks any anarchist perspective whatsoever. (While this is not the time to fully dissect Uzcátegui’s book, translated into English as Venezuela: Revolution as Spectacle, let’s just say that—as the title suggests—it’s more Debord than Magón or Bakunin.)
What is misleading is that Uzcátegui repeats mainstream misrepresentations of how the protests started, claiming police repression when the police only acted in response to a February 6th attack on the governor of Táchira’s house. He uncritically reports arrests and torture allegations, despite the fact that most of these were never actually reported to the competent agencies, and some are under investigation. While rightly mentioning the role of intelligence officials in deaths of both protesters and Chavistas on February 12th, he fails to mention that the officers responsible were promptly arrested and charged (the number of officials arrested for excessive force has now reached 17).
He invokes a common refrain that there is no press freedom in Venezuela while noting that it was the most important Venezuelan newspaper, Últimas Noticias (which is sympathetic to the government) that released a crucial video investigation showing the actions of security officials on February 12th. He critiques president Nicolás Maduro’s suggestion that a coup plot similar to the one that briefly overthrew Hugo Chávez in 2002 might be in the works, but leaves out El Libertario’s own ambivalence toward that coup when it happened (see below).
What is revealing, however, is the fact that Uzcátegui positions El Libertario as “simple spectators” and condescendingly blames “low levels of political culture” for the absence of a truly independent left. For anyone who has spent even a week in Venezuela, and especially for those of us from the US who have lived there extensively, this last statement is utterly incomprehensible, since the political culture of Venezuela, the constant flurry of vibrant critical revolutionary activity, is at times overwhelming. But this, alongside Uzcátegui’s demonization of popular revolutionary organizations (colectivos) as “militia groups” speaks volumes about El Libertario’s opposition to popular struggles and the self-activity of the poorest Venezuelans and support for middle-class notions of social change that are ultimately complicit with the right.

Who Are El Libertario?

1. A middle-class organization…
As one former member puts it, El Libertario’s constituency and membership consists of “total upper-class snobs (sifrinos), unos hijitos de papá, pampered rich kids.” Uzcátegui himself comes from a family with money and became even more “gentrified through student politics in the university.” (Uzcátegui has even worked a day job under the former mayor of Baruta in wealthy eastern Caracas, none other than right-wing opposition leader Henrique Capriles, formerly of the US-funded opposition party Primero Justicia). Origin is not a curse, however, and many a revolutionary has committed “class suicide” to join the struggle—not so for El Libertario.
2. … with liberal, middle-class politics…
In the words of a former member, El Libertario “operates more like an NGO than a group, it’s not a grassroots movement,” and this should be no surprise since members have close relations to liberal human rights NGOs like PROVEA, where Uzcátegui works. Whereas revolutionaries worldwide have become increasingly aware of the limitations and even dangers of human rights discourse—which in recent years has been strategically co-opted by right-wing forces worldwide—El Libertario has seemingly moved in the opposite direction. All of which raises an interesting question for self-professed “anarchists”: when the all-out class war comes, will El Libertario be there to defend the human rights of our enemies? This is not to celebrate repression: I have been tear-gassed, pepper-sprayed, attacked with concussion grenades, arrested, and assaulted by police—but I have never heard this described as a “human rights violation.”
Inherent limitations of human rights discourse aside, Uzcátegui and PROVEA have gone further in recent weeks by circulating one-sided denunciations of the Maduro government that make no mention of the many deaths at the hands of the opposition protesters. You would have no idea that two motorcyclists had been decapitated by barbed wire seemingly hung for that purpose, or that bystanders had been attacked and even killed when crossing barricades to get to work. Thankfully, a number of human rights defenders—some formerly working with PROVEA and Amnesty International—have recently denounced this manipulative use of human rights discourse.
3. … that upholds middle-class leadership…
Even more astonishingly, in a country in which the poor majority—both the traditional working class and the informal sector—have become increasingly organized and revolutionary, Rodolfo Montes de Oca from El Libertario even openly supports the idea that it is the middle class that should lead the struggle. In an article replete with the obligatory references to “counter-power” and citations of Graeber and Holloway, we find the astounding suggestion that it is “the college-educated middle class, and perhaps owners of small means of production and service providers, who are the best suited to assume leadership within emerging organizations and social movements, since their basic necessities are covered and their autonomy won’t be put at risk [hipotecada].”
Montes’ choice of words is revealing, as hipotecada refers literally to mortgages, implying that the poor will simply sell their political loyalties to the highest bidder. In On Revolution, Hannah Arendt argued that the French Revolution was doomed by “necessity and poverty” because its supporters were drawn from “the multitude of the poor.” Here we have so-called “anarchists” trotting out the same tired argument: the poor, it seems, can’t be trusted to lead their own social struggles, since their empty stomachs will only get in the way. El Libertario aspires to be, in the words of one critic, “The boss in the workplace and the boss in the revolution.”
4. … and is absent from popular struggles…
As a result of this middle-class composition, liberal middle-class ideology, and emphasis on middle-class leadership, it is little surprise that El Libertario would be absent from popular grassroots struggles and allied instead with the more middle-class struggles of increasingly conservative students in elite and private universities. In the words of a former member, El Libertario “has never had a presence in the barrio,” and when small projects were attempted in the past, their vanguardist method of work—in which they sought to enlighten the poor—was “self-isolating” in practice. Other Venezuelan anarchists similarly insist that El Libertario is “never seen by communities in struggle.” Even El Libertario sympathizers have observed that “they have only the most marginal presence in many key sectors of social struggle,” a characterization which fits Uzcátegui’s admission that they are “simple spectators.”
For example, when revolutionary organizations engaged in direct action in 2004, tearing down a statue of Columbus in Plaza Venezuela in the name of decolonization, some were arrested and Chávez denounced the organizers as “anarchists.” Rather than participating in the action or showing solidarity with those arrested, El Libertario instead chose to mock the action as somehow—here revealing their longstanding obsession—simply a spectacle, and blamed those arrested for naively presuming the government would support them. In the complex dialectic of the revolutionary process, it’s worth pointing out that despite Chávez’s initial denunciation, these and other radical direct actions pushed the Bolivarian government toward emphasizing indigenous genocide and eventually declaring October 12th the “Day of Indigenous Resistance.”
After a similarly combative action on the anniversary of the Caracazo in 2008 which Chávez similarly criticized as “anarchistic,” again El Libertario did not express solidarity but instead issued a statement insisting that Chávez did not know what the word meant. According to participants, he had evidently “touched their sacred word,” and they couldn’t allow anyone else to be accused of anarchism, and so they misrepresented the slogan of the action—“we don’t want them to govern us: we want to govern”—as simply a demand for state power.
5. … and more likely to join forces with the right…
The list goes on and on: while revolutionaries (who supported Chávez) were repressed by the National Guard while participating in a 2008 caravan to support indigenous Yukpa rights, El Libertario was nowhere to be seen (despite paying lip service to the Yukpa struggle), but was instead in the streets with middle-class students, defending the right-wing TV station RCTV. This all points to a troubling trend: instead of submerging themselves in revolutionary popular struggles, El Libertario has moved increasingly toward student struggles that tend toward the right. This trend has only been confirmed in recent weeks, as members of El Libertario have openly celebrated the middle-class and largely right-wing protest movement. Uzcátegui has even gone so far—according to his tweets—as to mistake this middle-class crowd (which other “libertarians” argue is hegemonically fascist) for the networked multitude, thereby committing the cardinal error of forgetting that for old Antonio Negri, the multitude is above all a “class concept.”
6. … due to a caricatured “three-way fight” politics…
El Libertario like to position themselves as being equally opposed to both Chavismo and the right. While this invokes in some ways the “three-way fight” logic in the form of the lucha tripolar, or “tripolar struggle”, it is in a brutally caricatured form (although, let’s be real, three-way fight is capable of its own ridiculous caricature). This was as clear during the right-wing coup of April 2002 as it is today: confronted with a coup that removed not only Chávez but also the progressive 1999 Constitution, and which left dozens dead in the streets before it was reversed through popular mass rebellion, El Libertario again stood on the sidelines, unwilling to even condemn this quasi-fascist assault on the people. (Issues 26 and 27 of El Libertario, published around the time of the coup, are conveniently missing from the web archive, but I have myself interviewed former members who left El Libertario after it took this “reactionary position”).
7. … making any mass-revolutionary outlook impossible.
Uzcátegui insists that “The Revolutionary Independent Venezuelan Left (anarchists, sectors that follow Trotsky, Marx, Lenin and Guevara)” are “simple spectators”—but what about revolutionary socialists like the Marea Socialista current? What about revolutionary anarchist-libertarian militants like Roland Denis, who rather than admiring the networked creativity of these protesters urges us instead to take radical measures to “deactivate fascism”? And what about revolutionary Guevaraists like the new Bolivarian-Guevaraist Current or the La Piedrita Collective, one of those popular collectives that Uzcátegui smears as a blindly Chavista militia, despite the fact that they predated Chávez by decades and frequently clashed with the government in practice.
Rather than humbly seeking a basis in mass work, El Libertario condescendingly insists that if the masses don’t join them, so much the worse for the masses. Accordingly, it smears those who disagree as oficialistas, supporters of the government, in an attempt to erase the very real history of revolutionary autonomy within the Bolivarian movement. Thus while El Libertario parrots tired mantras of the opposition that there is no press freedom in Venezuela (which is a blatant lie, incidentally), it ignores the flourishing of popular grassroots media in recent years, as well as the fact that revolutionaries were demanding that media be “neither private nor state-run.” Anyone who happens to also support the Bolivarian process, or to see it as worth defending despite its limitations and defects, is according to El Libertario a sell-out and a pawn.
But this view is not revolutionary and certainly not anarchist. Any anarchist revolution will be a mass, class-based phenomenon or it will be nothing at all. This doesn’t mean that anarchists and anti-authoritarians should simply uncritically toe the Chavista line, but instead engage directly in building revolutionary movements, spaces, and ruptures within and against the mainstream of the Bolivarian movement, as thousands of Venezuelan revolutionaries have been doing for years if not decades.

Will the Real Anarchists Please Stand Up?

While capital-A anarchism has never been a major force in Venezuela, the liberal anarchism of El Libertario does not enjoy the monopoly on the term that it would like you to believe. A good example was the Revolutionary Anarchist Federation of Venezuela (FARV), which unfortunately dissolved last year. The FARV represented the voice of revolutionary, decolonial, class-struggle anarchism in Venezuela, but like most non-middle-class movements, this was not a voice that was amplified by translated books or US speaking tours, and so I will quote at length from the FARV to compensate.
In a 2012 article, Luis from the FARV provided an exhaustive analysis of the “absurdities of El Libertario” and, rejecting El Libertario’s attempts to “hoard” and “monopolize” the name anarchism, sketched the parameters for a truly revolutionary anarchist alternative. This alternative sets out from a firm rejection of the middle-class ideology and leadership that defines El Libertario. Noting that “we have always been under the leadership of the privileged classes,” the FARV insists that to uphold middle-class leadership is to maintain the traditional reproduction of the system whereby academic institutions legitimate those “predestined to guide the country… this is exactly the same as the opposition discourse that speaks of a so-called meritocracy, loaded with racism, classism, liberalism, colonialism, and fascism.”
Further, suggesting that those possessing the means of production are rightful movement leaders is to “validate exploitation, difference, and privileges rather than combating them, which we understand to be the reason we are anarchists to begin with… Proudhon cried ‘property is theft,’ and so that small property… is therefore a small theft, a small parasitic action.” Worst of all, to openly celebrate middle-class origins by embracing middle-class politics is to contribute to discrediting of anarchism itself by reinforcing the oldest caricature of anarchism in the books, “sustain[ing] the fallacies Bolsheviks have woven about anarchism… that anarchism is a petit-bourgeois ideology.” For the FARV,
The anarcho-liberals [of El Libertario] are part of the middle class and proud of it, so we know that they will never work against their own interests… [But] fortunately, the popular movement doesn’t let anyone act in its name, much less the middle class. Fortunately, social movements are not the same as the popular movement. Fortunately, the popular movement continues to advance toward collective forms of leadership.
The correct position toward these popular movements is not of course the passivity of “simple spectators” as Uzcátegui would have it, and the FARV rejects the three-way fight insofar as it represents “the posture of the ‘enlightened third way’… which does not participate in struggles but only watches, criticizes, and pretends to give the orders because it believes it possesses a luminous truth. An arrogant and authoritarian ‘anarchism’ that we do not share.”
The FARV “expresses ourselves from the position of concrete popular struggles. It is from this difference that all other differences stem.” They spread libertarian ideas “not only with the word, but with everyday constructive action alongside the children of the people. With humility and as equals, since there is much we have to learn from communities in struggle.” As the FARV recognized in a 2012 communiqué, to position oneself alongside concrete communities in struggle is not to oppose the Bolivarian process—understood as something that began long before Chávez and will continue long after him—but to embrace aspects of it while pressing it in ever more revolutionary directions:
Our struggle is for libertarian communism, and so we are not willing to go back to a ‘state of affairs’ in which: we will be persecuted, where alternative media will be closed, where lands and businesses today under communal control will be returned to large landholders and businessmen, where there will be systematic violations of human rights, where the juridical instruments that can help the popular cause [i.e., the 1999 Constitution] and the future construction of truly horizontal and assembly-based communal spaces will disappear… to regress to a past that, scarcely concealed, awaits a fascist backlash.
Instead, from this position in concrete popular struggles, the FARV embraces a different sort of three-way fight:
We are equally against those supposedly ‘leftist’ positions that want us to believe that ‘this is more of the same’ as we are against those top-down accommodationists who insist that ‘this is a true revolution’… and even more certain ‘personalities’ who take refuge in anarchist ideas (and certain Trotskyist positions) to cover up the fact that they speak from a bourgeois perspective, and thereby to invisibilize struggles and processes of change… We also say to these anarchists-turned-hucksters, commercializers and tourists of ideas, that fascism shall not pass.
This does not mean that the state is not powerfully dangerous and contradictory, of course: according to the FARV, “no state is revolutionary,” but “as anarchists we know that this process… is constituted as a collective and common task of the Venezuelan people, and therefore that the conditions of possibility today posed by connecting tactically to the Bolivarian state must not be abandoned.” Anarchism can only be built through the collective struggle of the masses, and for reasons both defensive (avoiding repression) and offensive (laying claim to new spaces opened by the process), this mass struggle emerges through the Bolivarian process (although in a tense and often conflictive relation to the government).
This means resisting the automatic solidarities and stifling confines of a capital-A anarchism that limits itself to those self-described anarchists:
In the present moment there exist many examples of spaces that, while not defining themselves as anarchist, are nevertheless engaged in everyday libertarian practices: communities that possess a certain degree of social production, self-government, and self-defense… [like] Collectives in 23 de Enero, Alexis Vive Collective, Montaraz Collective, among others.
El Libertario, faithful to their class background and class politics, “are more afraid of Chavismo and the revolution than fascism, the oligarchy, and the Venezuelan right-wing, with which they gladly march.” So it is no surprise that these collectives celebrated by the FARV for their tacitly anarchist activity are the very same collectives that are today demonized by a fearful bourgeoisie as well as their anarchist collaborators who mimic elites in their denunciation of “militia groups.”
The FARV’s reply to El Libertario’s strange right-wing bedfellows is blunt:
No, we have nothing in common with the bourgeoisie. El Libertario and the FARV are not the same thing. It is very different to say ‘social movements’ (meaning NGOs and foundations) vs. ‘popular movement’ (collectives and working groups, campesino fronts, land occupation movements, indigenous movements, health committees, land committees, etc). Bakunin is right, the middle class is one thing, with its aspirations and conceits; the children of the people with their struggles, dreams, and victories are another thing entirely… As children of the people we don’t hope for anything of the middle class, and much less its leadership… We choose not to be on the side of a class that fears the revolution…
We prefer instead to be with the popular movement, with its rebellious, disobedient, and ungovernable temperament; with its self-managed experiments, with its steps toward socialism, with its libertarian yearnings and its anarchist intuition… we need to look for [this anarchist impulse]—not in the middle class, not in the communiqués of the bourgeoisie, not on the internet or in the official speeches of university professors, not on television or in Chávez’s statements or actions, but in the barrios, in the communities in struggle, at the heart of the popular movement.
In We Created Chávez, I wrote that “Far too often, discussions of contemporary Venezuela revolve around the figure of the Venezuelan president. Whether from opponents on the conservative right or the anarchist left or supporters in between, the myopia is the same.” Similarly, the FARV argue that:
The acolytes of Chávez-centrism, whether Chavistas or from the opposition, share the determination to circumscribe everything in the figure of Chávez, either by denying the accomplishments of the Bolivarian process and saying that everything bad is due to the zambo of their nightmares, or by fomenting the idea that these accomplishments are the gifts of power or the result of Chávez’s benevolence.
We, on the other hand, consider these accomplishments to be the product of the historic struggles of the popular movement, which have cost us and continue to cost us blood and sacrifice… Although El Libertario, along with the right-wing opposition and the red [Chavista] bureaucracy attempt to erase all traces of the autonomy of popular action, we the children of the people will continue organizing, they will hear our voices more often and will have to get used to seeing our faces.
Not everyone who calls themselves anarchists are worthy of the name, and before revolutionaries in the U.S. or elsewhere re-post articles, translate books, or organize speaking tours, we should be clear what it is we are supporting. Especially in Latin America, moreover, we must be attentive to the thousands engaged in revolutionary anti-state activity that don’t even call themselves “anarchists.” To support middle-class, liberal anarchists like El Libertario is to be against the revolution, against concrete popular struggles of the Venezuelan poor, and even against anarchism itself.
George Ciccariello-Maher is the author of We Created Chávez: A People’s History of the Venezuelan Revolution (Duke University Press, 2013).

I'm a Fucking Panther:Radical Organizing !!

In February 2011, inspired by the Black Panther Party for Self-Defense, a group of young people of color in Gothenburg, Sweden, organized themselves and formed the Panthers for the Restoration of the Suburbs. Gothenburg is one of the most segregated cities in Europe when it comes to ethnicity, creating ghetto-like suburbs far from the city center. Swedish filmmaker Leo Palmestål,  has participated in Panther events.This documentary, is directed with Anders Rundberg and Jennifer Jerez .
http://youtu.be/fDIjffXhhFg

با هر چه باشکوه تر برگزار کردن سیزده بدر خاری شویم

   , در چشم حاکمان ولایت وقیح!!
هم اینکه خطیب "نماز جمعه" فاشیست مسلک , احمد خاتمی کثیف
 مردم را از شرکت در جشن سیزده بدر بر حذر داشته* کافیست که مردم درست بر عکس این خزعبلات گوئی با هر چه مصممتر تر بودن در برگزاری این جشن باستانی مشت محکمی بر دهان یاوه گویان و مبلغان خایه مال رژیم منحوس اسلامی و دست رد بر سینه حاکمان جهل و جنایات اسلام ناب محمدی بزنند. 
زنده باد شادی- مرگ بر غم و اندوه مذهبی
پیمان پایدار
*********************

*احمد خاتمی، خطیب نماز جمعه تهران گفت: «اینکه مردم 13 را نحس بدانند و در روز طبیعت سبزه گره بزنند کار شایسته‌ای نیست.» خانمی گفت: این نوروز بین دو فاطمیه قرار گرفته که مردم شادی و غم خود را با شادی و غم ائمه اطهار تنظیم می‌کنند. علاوه بر این که روز بعد سیزدهم نیز شهادت حضرت فاطمه (س) است که باید حرمت این روز حفظ شود.
http://bit.ly/1h2LWur

Friday, March 28, 2014



OBAMA, THE CIA, AND THE LIMITS OF CONCILIATION

By Charles P. Pierce , March 14, 2014
******************************
 Of course the liberal point of view of the autor has nothing to do with my, anti State,Anarchist position what so ever.Obviouly it's just for the sake of presenting  diverse opinions that it's been republished here.
PaYmanN  PieDaR
********************************** 
It is not too much of an exaggeration to say that, in one very important way, the president has lost control of his own government. The current constitutional crisis between the CIA and the Senate committee tasked with investigating its policies regarding torture during the previous administration has only one real solution that is consonant with the rule of law. Either CIA director John Brennan gets to the bottom of what his people were doing and publicly fires everyone involved, or John Brennan becomes the ex-director of the CIA. By the Constitution, this isn't even a hard call. The Senate has every legal right to investigate what was done in the name of the American people during the previous decade. It has every legal right to every scrap of information relating to its investigation, and the CIA has an affirmative legal obligation to cooperate. Period. The only way this is not true is if we come to accept the intelligence apparatus as an extra-legal, formal fourth branch of the government.
That is the choice that the president should give Brennan. Right now. This morning. Nobody is asking for the release of tracking data regarding the current operatives of al Qaeda. This information is being withheld because, during the late Avignon Presidency, the CIA repeatedly broke the law in its treatment of captives and it did so with the blessing of the highest reaches of the American government. That the president has not done this yet -- indeed, that he seems to have thrown his support behind Brennan -- is not merely a mistake, it is a demonstration of the practical limits of the political appeal that got him elected in the first place.
Increasingly, the election of Barack Obama seems to have functioned more as an anesthetic than as an antidote to the criminality of his predecessor's government. His message of conciliation allowed the American people to forget that they had allowed a cabal of bureaucrats and fantasts to hijack their government in the chaos and terror following the attacks of September 11. The president offered the country, as I wrote at the time, absolution without penance. And he put that philosophy into action by declining right at the outset to prosecute, or even to thoroughly investigate, what had been done. What we are seeing today is the final limit to looking forward, and not back. The CIA, and the rest of the intelligence apparatus of the country, was not reconciled to democracy. They were not brought properly to heel and the American people were not forced to confront the consequences of the terrible abandonment of self-government that, at its worst, the intelligence community represents.
The Senate investigation is really the last chance for even the ghost of a full accounting. (The CIA already destroyed videotapes of the torture sessions ) The apparent interference with the Senate investigation is a constitutional crime of the first order. The president set himself to bring people together. That's a noble goal, and one with which few people would disagree. But it is not the CIA's goal. It never has been. Its long history of crimes and bungling have created a climate within the intelligence community that is anathema to intelligent self-government. The president is the only one who can change that. It's time that he start the job.

Wednesday, March 26, 2014

مردانگی به مثابه یک توهم جمعی/ مایکل کافمن


مردانگی به مثابه یک توهم جمعی/ مایکل کافمن


**************************************
بر گرفته شده از صفحه رفیق روزا روشن عزیز
archiverosa.blogspot.com
*********************************


برگردان: نریمان رحیمی

در طول پنج یا ده هزار سال گذشته، مردان در سراسر جهان، جوامع پدرسالار را بر پایه اعمال کنترل مرد بر کودکان، بر همسر و بر دارایی ها سازمان داده اند. در واقع واژه "پدرسالاری" به معنی "قانون پدر" است. بیشتر ادیان، بازتاب دهنده تصویر اقتدار مردانه هستند. هنگامی که اولین دولت ها شکل گرفتند، گروه های بزرگی از مردان به چالش گروه های دیگر بر سر کنترل املاک و ثروت پرداختند. پدرسالاری امروزین در سراسر دنیا به شبکه در هم پیچیده ای از نهادها، ساختارها و روابط اجتماعی، اقتصادی، مذهبی و سیاسی تبدیل شده که اعمال کنترل توسط مردان را از نسلی به نسل دیگر انتقال می دهد. کنترل مردان نه تنها بر روی زنان و کودکان بلکه همچنین بر روی دیگر مردان بر پایه تقسیمات طبقاتی، نژادی، ملی، مذهبی، گرایش جنسی، سِنی و توانایی های جسمی و فکری اعمال می شود.

پدرسالاری امروزین سایه خود را در همه جا گسترده است، از پارلمان و مجلس و اتحادیه صنفی و اتاق مدیریت شرکت گرفته تا تیم ورزشی و کلیسا و خانواده و انجمن محلی، و حتی در کافه سر خیابان.

برای خواندن کل مقاله در منبع روی تیتر آن کلیک کنیم.
برای خواندن در همین بلاگ روی اینجا کلیک کنیم. 


 
مطلب حاضر، ترجمه فصلی دیگر از کتاب «ترک خوردگی در زره»*، نوشته مایکل کافمن است که توسط نریمان رحیمی به فارسی برگردانده شده و در مدرسه فمینیستی منتشر شده است:

ساعت هشت و پنجاه و هفت دقیقه صبح همسرم، ماورین، فرزندمان را به دنیا آورد.  بچه مشتاق پا گذاشتن به دنیا بود و همراه با سری کوچک دست کوچکش را هم بالا گرفته بود. لحظه ای بعد بچه ای سالم و زیبا جلوی چشمانم بود: یک پسر. پرستار با خنده گفت: "چه مرد کوچولوی قوی ای!". از میان اشک هایی که در چشمانم جمع شده بود با تعجب به پرستار نگاه کردم. هنوز چند لحظه بیشتر نگذشته بود که سرخط  دستورالعملی که بچه باید با آن بزرگ شود، داشت خوانده می شد. اگر نوزاد ما دختر بود آن پرستار چه می گفت؟ آیا می گفت: "چه کوچولوی قشنگی!"؟ احساس کردم که پرستار دارد از  حالا لباس فوتبال پسرم را هم اندازه می گیرد. من بازی فوتبال را دوست دارم ولی چه کسی می تواند بگوید که پسر من در آینده "خاله بازی" را بر فوتبال ترجیح نخواهد داد؟ این نوزاد هنوز حتی اسم هم نداشت ولی از حالا او را قوی و مردانه می خواندند.
هر کدام از ما که پا به دنیا می گذاریم بالاخره کسی پیدا می شود که این جمله اول را به زبان بیاورد. برای تقریبا نیمی از ما انسان ها این جمله این است: "این یک پسر است". این جمله حتما مشاهده خیلی ساده ای به نظر می آید چون نوزاد پسر علاوه بر انگشت و گوش، یک آلت تناسلی مردانه هم دارد. ولی این مشاهده چیزی فراتر از موضوعی در حوزه آناتومی بدن است. این مشاهده یک نوع اعلام رسمی سرنوشت ما هم هست. بیولوژی، به خودی خود این سرنوشت را رقم نمی زند بلکه همه آن پیش فرض های اجتماعی وابسته به بیولوژی ما هستند که سرنوشت ما را از پیش تعیین می کنند. تمام آن ویژگی های عاطفی و امکانات اجتماعی که به مردان تعلق می گیرد با مال زنان فرق دارد.
با اینکه این موضوع را از نظر تئوریک می دانستم اما مشاهده این که دارد درست جلوی چشم ام اتفاق می افتد مرا به تعجب وامی داشت. درست مثل این بود که پرستار یک مُهر بزرگ را بردارد و روی پیشانی تر و تازه بچه ما حک کند: "مرد". با واژه هایی که برای توصیف نوزاد به کار برده می شد آینده او هم جلوی رویش گذاشته می شد، درست به روشنی همان مُهر حک شده روی پیشانی. احساس کردم که چیزی از فرزندم دزدیده می شود. احساس می کردم که معصومیت او فقط لحظه ای دوام آورده، درست پیش از همین لحظه که خط زندگی اش تعیین شود. او از همین حالا پا به قایقی که "مرد" می نامندش، گذاشته است. در پای بادبان های این قایق و در طول همه ماجراهای زندگی آینده این نوزاد مسیر سفر، طبیعی و ناگزیر جلوه می کند. اما فراموش می کنیم که این قایق ساخته دست بشر است. "مردانگی" تنها یک ایده و نظر است. ایده ای که هر اجتماعی آن را با راه و روش خاص خودش می آفریند. قایق، تصویری است از تصورات جمعی ما، شبحی است از یک کشتی بزرگ با قدرتی عظیم بر روی روح و روان و عمل ما.

اشتباه گرفتن جنس (سکس) با جنیست

 عکس
** مراحل مردانگی**

مسئله وجود آن کشتی خیالی زیاد هم روشن و بدیهی نیست. یک دلیل اش این است که ما جنس (سکس) را با جنسیت اشتباه می گیریم. واژه جنسیت بیشتر به کار برده می شود گویی همان معنی جنس را دارد ولی در واقع جنس و جنسیت دارای معنای واحدی نیستند. جنسیت، درک ما از رفتار و اندیشه و کردار مناسب و درخور برای مردان و زنان است، یعنی ایده ها و نظرات ماست درباره مردانگی و زنانگی. هم چنانکه یکی از دوستانم می گوید مردانگی عبارت است از هرآنچه تو انجام می دهی.
به مانند یک تحقیق علمی معتبر، عصر یک روز وسط هفته در مرکز شهر به نظرخواهی از مردم رهگذر پرداختم. می خواستم ببینم آیا مردم می توانند در مورد جنس صحبت کنند بدون اینکه آن را با جنسیت در هم بیامیزند. پرسش من از رهگذران این بود: "چه چیزی برای مردانگی و زنانگی، طبیعی تلقی می شود؟"
یک دختر جوان با خنده پاسخ داد: "اینکه مردها پشمالو هستند".
مردی که با یک جعبه ساز رد می شد در جوابم گفت: "زن ها صدای بالاتری دارند. هیچوقت صدای بم شیپورهای بزرگ را ندارند".
چند نفر، هم زن و هم مرد، گفتند: "مردها منطقی تر هستند. زن ها بیشتر احساسی اند".
مرد و زنی با لباس مرتب همزمان جواب دادند: "زن ها کمتر از مردها پرخاشگرند. زن ها والدین بهتری هستند".
به نظر می رسید نظرخواهی ام بی فایده باشد. همه جور جوابی شنیدم، از مقایسه عضلات مرد و زن و نوع لباس پوشیدن تا این که چه کسی بهتر می تواند از بچه ها پرستاری کند. به نظر می رسید همه درباره تفاوت میان ویژگی های طبیعی و بیولوژیک ما و برساخته شدن جنسیت سر در گم هستند.
با این وجود، نظرخواهی من شاید زیاد هم بی فایده نبود چرا که خود این سردرگمی را نشان می داد. این سردرگمی یکی از عوامل کلیدی است که "مردانگی" را می آفریند و یا نظرگاه های امروزین ما را درباره آن طبیعی جلوه می دهد.
مفهوم "جنس" (سکس) ارجاع دارد به مجموعه ای کوچک - حتی اگر این مجموعه کوچک خیلی مهم جلوه کند - از تفاوت های فیزیکی میان مردان و زنان. از سوی دیگر جنسیت که نظرگاه های ما را در مورد مردانگی و زنانگی تشکیل می دهد، محدوده بزرگی از عملکردها، خصوصیات، شکل های رفتاری و طرز فکر مردان و زنان را تعیین می کند. جنسیت به ما دیکته می کند که چه پوششی داشته باشیم، چطور بنشینیم، موی کدام قسمت از بدن مان را بتراشیم و کدام قسمت از بدن مان را در معرض دید قرار بدهیم، چه نوع جواهر یا لوازم آرایشی و چگونه به کار ببریم، چگونه بخندیم، از نظر جنسی به طرف کدام جنس جذب شویم، چگونه و در کجا گریه کنیم، چطور سیگارمان را در دست بگیریم، چه نوع مشاغلی برای ما مناسب هستند و حتی اینکه کدام جنس، مرد یا زن، هنگام عبور از در مقدم‌ هستند.
علاوه بر همه اینها وقتی که دقیق تر نگاه می کنیم متوجه می شویم که بیشتر چیزهایی را که فکر می کنیم از اساس در زنان و مردان متفاوت اند، تنها یک سری تفاوت های میانگین هستند. بگذارید برای مثال تفاوت های جسمی را در نظر بگیریم. بسیاری از به اصطلاح خصوصیات جنسی مثل بلندی قد، مقدار موی بدن، درصد عضلات یا چربی بدن نمی توانند نشانه هایی برای کشیدن یک خط مرز مطلق بین مردان و زنان تلقی شوند. در هر گروه نژادی، قد مردان به طور میانگین از زنان بلندتر است ولی این به معنی آن نیست که قد همه مردان از قد همه زنان در آن گروه نژادی بلندتر است. علاوه بر این، قد زنان اروپای شمالی و بسیاری از نقاط آفریقا از قد مردان آسیایی بلندتر است. میزان موی بدن برخی زنان منطقه مدیترانه از موی برخی مردان اسکاندیناوی بیشتر است.
ظواهر سطحی به کنار، درباره شیمی بدن مردان و زنان چه می توان گفت؟ حتی هورمون های مردانه و زنانه که بسیاری از خصوصیات رفتاری را به آنها نسبت می دهند نمی توانند دلیلی برای کشیدن یک خط و مرز محکم بین دو جنس باشند. غدد فوق کلیوی در زنان مقداری هورمون مردانه "تستوسترون" می سازند و در مردان مقداری هورمون زنانه "استروژن". در واقع مقدار زیادی از هورمون تستوسترون از هورمون پیش از حاملگی پروژسترون تولید می شود. معمولا مقدار هورمون های جنسی موجب تفاوت های میان دو جنس هنگام بلوغ جنسی، خصوصیات ثانوی و نوع عملکرد باروری در آنها می شود. اما میزان هورمون ها در افراد مختلف، متفاوت است و آنگونه که بسیاری از ما تصور می کنیم حد و مرز مطلقی در این زمینه وجود ندارد. حتی خصوصیات اولیه جنسی یعنی همان خصوصیاتی که قرار است مرز اساسی میان دو جنس را تعیین کنند تشابهاتی را میان مرد و زن نشان می دهند. جنین انسان روند تحول را با "زنانگی" آغاز می کند. آنگاه سه ماه پس از شروع بارداری کروموزوم  مردانه (Y) رشد برخی خصوصیات جسمی را که موجب تفاوت میان مرد و زن می شوند آغاز می کند. به یاد می آورم که پدرم در یک کنفرانس پزشکی نظرش را اینطور بیان کرد: "من عادت داشتم اینطور فکر کنم که همه مردان با هم برادرند ولی امروز یاد گرفته ام که بگویم همه مردان در واقع با هم خواهر هستند".
از نظر بیولوژیک و خصوصیات شیمیایی، دو جنس بسیار بیشتر از آنچه تصور می شود دارای نقاط اشتراک هستند. اما پس چرا ما اینقدر با هم متفاوت به نظر می آییم؟ من فکر می کنم دلیل اصلی این است که ما یاد گرفته ایم که مردان و زنان را به این اندازه متفاوت ببینیم. دوست خانمی برایم خاطره ای را تعریف می کرد از روزی که بچه به بغل در یک ایستگاه به انتظار اتوبوس ایستاده بود. آن روز دختر بچه دوست من شلوار جین و ژاکت اسپرت به تن داشت. یک مسافر آشنا بچه را بغل کرده و همینطور که با او بازی می کرد گفته بود: "چه پهلوون کوچولویی! اسم این پسرک چیه؟" دوست من جواب داده بود: "اسم این دختربچه سارا است". با این حرف حالت مرد آشنا به کلی تغییر کرده و شروع کرده بود به نوازش بچه و غلغلک دادن گونه هایش و در همان حال می گفته: "چه کوچولوی خوشگلی!". در عرض یک لحظه کوتاه مرد آشنا به شکلی متفاوت به سارا نگاه می کرد. او نمی توانست به طور همزمان سارا را هم در لباس اسپرت ببیند و هم او را قشنگ و جذاب تصور کند با اینکه سارا واقعا اسپرتی و قشنگ شده بود.
برای نمونه، در یک آزمایش تجربی تعداد زیادی بچه های کوچک پسر و دختر را  در معرض نگاه چند مشاهده کننده گذاشتند تا آنها میزان فعال بودن و پرخاشجویی بچه ها را ثبت کنند. بیشتر مشاهده کنندگان اینطور ثبت کرده بودند که پسربچه ها فعال تر و پرخاشجوتر هستند و دختربچه ها آرامتر. این آزمایش چند بار با مشاهده کنندگان جدید و بچه های جدید تکرار شد و هر بار نتیجه یکی بود. اما پیچیدگی این آزمایش اینجا بود که "پسربچه ها" و "دختربچه ها" آنهایی نبودند که ظاهرشان نشان می داد. بچه ها را به طور تصادفی از میان گروهی بچه جدا کرده بودند و به طور تصادفی به آنها لباس پسرانه و دخترانه پوشانده بودند. پیش فرض همه مشاهده کنندگان برای پسر و دختر بودن، لباس تن بچه ها بود و اینکه آنها باید به عنوان پسر یا دختر چه رفتاری داشته باشند. مشاهده کنندگان توجه زیادی به رفتاری که آن بچه ها در عمل واقعا داشتند نکرده بودند.
این آزمایش نشان می دهد که ما با یک عینک جنسیتی به دنیا نگاه می کنیم و تفاوت هایی را مشاهده می کنیم که در واقعیت وجود ندارند اما انتظار داریم که وجود داشته باشند. انتظار داریم که این تفاوت ها در خصوصیات بیولوژیکی، رفتاری و عاطفی و احساسی موجود باشند. به مردمانی که دور و اطراف تان می شناسید فکر کنید. آیا اینطور نیست که هر ویژگی شخصی و عاطفی را که برای مردان در نظر می گیرید، بتوانید همان ویژگی را در بعضی از زنان هم پیدا کنید و یا برعکس؟ من، هم زنان قوی و سریع در اطرافم می شناسم و هم مردان ضعیف، هم مردانی که گریه می کنند و هم زنانی که مانند یخ سرد هستند، هم مردانی آرام و هم زنانی خشن. بر این باورم که اگر بدون این پیش فرض ها نگاه کنیم آنگاه هر کلیشه ای که در تصور ما وجود دارد – و ما از این دست تصورات زیاد داریم- خیلی زود شکسته می شود.
بدین ترتیب جنسیت مسئله خطرناکی است چرا که تشابهات میان مردان و زنان را مبهم جلوه می دهد و در همان حال تفاوت های فردی را می پوشاند و موجب می شود اینطور فکر کنیم که تصور ما از مردانگی و زنانگی، تصوری که با آن بزرگ شده ایم، در واقع ذات و گوهر جنسی ما را نمایندگی می کند. جنسیت و نه جنس (سکس) در مرکز و هسته کلیشه های ما درباره نقش های جنسی قرار دارد.
بدیهی است که کلیشه های مردانگی با کلیشه های زنانگی در پیوند هستند. مردانگی در بسیاری موارد با این موضوع که چه چیزی زنانه نیست تعریف می شود. این جنسیت است که به ما اجازه می دهد به صورت منظم و پیوسته فرض کنیم که مرد و زن دو نیمه کاملا جدا از هم اند مانند "یین" و "یانگ" که دو نیروی مقابل هم و در عین حال پیوسته به هم در فلسفه چینی هستند.
این دوگانه پنداری اینقدر فراگیر و عمومی است که حتی موضوعاتی هم که کوچکترین ارتباطی با موضوع مرد و زن ندارند با همان دوگانه گی جنسیتی تعریف می شوند. برای مثال در الکترونیک، دوشاخه و پریز برق با عنوان نرینه و مادینه خوانده می شوند. برای کسی که با رشته برق و الکترونیک سر و کار دارد این واژه ها و تشبیهات در حرفه‌اش به او کمک می کنند. من خودم هم از این واژه ها استفاده می کنم ولی هیچ شکی در تصویر جنسی (سکشوال) آنها وجود ندارد، این موضوع که قطعه ای که مردانه است و فعال، کاری را نسبت به قطعه ای که زنانه است و غیرفعال و در انتظار، انجام می دهد.
البته این هم نابخردانه است که امکان نقش هورمون ها و تاثیرات جنسی بیولوژیک را روی رفتار مردانه و زنانه کاملاً نادیده بگیریم. بگذارید فقط این را تکرار کنم که این تاثیرات تنها در سطح میانگین، میان افراد وجود دارند. این موضوع که ما توجه زیادی به تفاوت های جنسی نشان می دهیم به خاطر مهم بودن مسئله جنسیت برای خود ماست و نه به خاطر خط و مرزهای جداکننده بیولوژیک میان همه مردان و همه زنان.
شناخت ما روی این مسئله هنوز در سایه پیشداوری ها و پیشفرض های  جنسیتی باقی مانده است. تا آن هنگام که ما در جهانی برابر و آزاد از تفاوت های تحمیل شده جنسیتی زندگی نکنیم، هرگز به درستی نخواهیم دانست که کدام شکل های رفتاری، اگر چنین شکل‌های رفتاری واقعا وجود داشته باشند، به طور ذاتی میان مرد و زن متفاوت اند.
حتی آزمایش ساده ای مانند آن گروه بچه ها و مشاهده کنندگان که ذکر شد هم می تواند ما را به سوی شناخت رازی بزرگ هدایت کند و آن این که مردانگی یک واقعیت بیولوژیک بی زمان و همیشگی نیست. با وجود تفاوت های بیولوژیک میان مردان و زنان، مردانگی چیزی نیست که نیمی از بشریت با آن متولد شده باشد. مردانگی نه در ژن های ما بلکه در تصورات ماست که وجود دارد.
انگشت گذاشتن روی این موضوع که مردانگی دقیقا چیست کار ساده ای نیست. با وجود اینکه مردانگی نسخه ایده آل مرد بودن است، اما تعریف واحدی برای بیان این که واقعا چه چیزی هست وجود ندارد. ایده ها و نظرگاه ها در مورد مردانگی، از یک اجتماع به اجتماع دیگر، از یک دوره زمانی تا دوره دیگر و از یک خرده فرهنگ تا خرده فرهنگ دیگر تغییر می کنند. "مردانگی" های متفاوتی وجود دارند، با تعاریفی متفاوت که مختص گروه های متفاوت مردان است.
یک کارگر ساختمانی با دستان پر از خالکوبی اش به من می گوید: "مردانگی یعنی با وقار بودن، آرام بودن و خشمگین نشدن". یک پدر میانسال از بازی با پسرش تنفسی می گیرد و همانطور که لبه کلاهش را صاف می کند پس از لحظه ای فکر کردن می گوید: "مردانگی یعنی اینکه تو مسئولیت داری، لوازم زندگی را فراهم می آوری و از خانواده ات مراقبت می کنی و چیزهایی مثل این". یک وکیل کمپانی برای یک مصاحبه خیلی کوتاه در میان جلسه هایش صاف و مرتب با لباس شیک و گرانقیمت روی صندلی می نشیند. حتی یک تکه کاغذ هم روی میزش نیست. در حالیکه انگشتان دستهایش را به شکل برجی به هم تکیه داده می گوید: "مردانگی؟ مردانگی یعنی محکم و مقاوم بودن. یعنی کسی نتواند مرا فریب بدهد و سرم کلاه بگذارد".
همه مردان چنین تصویری از محکم و مقاوم بودن ندارند. مرد دیگری با عینک ته استکانی نگاهی به کتاب های مذهبی که دورش چیده شده می اندازد و می گوید: "مرد بودن؟ مردن بودن یعنی اینکه مورد اعتماد خدا قرار بگیری تا رازهای الهی را درک کنی". نفر بعدی یک پیشخدمت رستوران است که پس از یک شب طولانی کار، با سیگار و گیلاسی شراب روی صندلی می نشیند: "من یک مرد هستم. نمی توانم بگویم مردانگی چه چیزی هست یا چه چیزی نیست. مردانگی مثل من است. یک مرد". و خط پایان مکالمه های مرا شاید یک پسر نوجوان ترسیم می کند. او در حالیکه این پا و آن پا می کند بالاخره می گوید: "مردانگی یعنی این که تو دختر نیستی".
هر نسل، هر طبقه اجتماعی و هر گروه قومی طرح و شکل متفاوتی برای تعریف مردانگی عرضه می کند. شما مرد هستید اگر آرام و منطقی باشید. شما مرد هستید اگر محکم باشید و این محکم بودن را نشان بدهید. شما مرد هستید اگر بتوانید از خانواده تان مراقبت کنید. شما مرد هستید اگر نگذارید زن و بچه های تان شما را اسیر خودشان کنند. شما مرد هستید اگر در کوره آهنگری سخت کار کنید. شما مرد هستید اگر مردان دیگر در اتومبیل تان را برایتان باز کنند و نشان بدهند که شما چقدر آدم قدرتمندی هستید. شما مرد هستید اگر پشمالو باشید. شما مرد هستید اگر صورت تان محکم و مصمم و صاف و تراشیده باشد.
می بینیم که تصورات تغییر می کنند. برای نمونه به مورد مُد مردانه فکر کنید. برای مدت طولانی در قرن بیستم مردان زیادی در کشورهای غربی نبودند که گوشواره به گوش خودشان آویزان می کردند. سپس بعضی مردان همجنسگرا شروع به استفاده از گوشواره کردند. حالا همه، از کشتی گیران تا ستاره های موسیقی راک گوشواره های کوچکی در گوش دارند. همین روزها پسر نوجوانی به من می گفت: "بله! من گوشواره در گوش دارم ولی اشتباه نکن. من آدم قلدر و لاتی نیستم". در کشورهای جنوب آسیا مردان به طور معمول دامن بلند به تن می کنند. در کشورهای آفریقایی لباس های آزاد می پوشند و در اسکاتلند دامن مردانه. همه این مردان بدون توجه به لباسی که بر تن دارند احساسی کاملا مردانه دارند، اما ممکن است شما یا من فقط با شلوار جین و پیراهن مردانه راحت باشیم.
هر گروه قومی یا اجتماعی تعریف خودش را از مردانگی می سازد، حتی اگر درون همان گروه، مردان بسیاری باشند که با آن تعریف، مطابقت کامل نداشته باشند. در میان طبقه کارگر آمریکای شمالی، یکی از استانداردهای مردانگی داشتن بدن قوی، مهارت در کارهای یدی و توانایی مراقبت از خانواده است. اما در میان طبقه متوسط تعریف مردانگی قدری متفاوت است. محکم و استوار بودن هنوز یک حسن و امتیاز است، همانگونه که حمایت از خانواده یک حسن است ولی با این حال برای استواری روحی و زبانی بیشتر از قوای جسمانی ارزش گذاشته می شود.
تعاریف گوناگون از مردانگی نشان می دهند که چگونه ایده ها و نظرگاه های ما در این مورد با شرایط زندگی ما پیوند دارند. برای مثال، شکل های خاصی از مردانگی می توانند برای آن گروه اجتماعی که دستش از قدرت کوتاه است و مورد تبعیض قرار می گیرد، سمبل مقاومت و مبارزه تلقی شود. مردان شهری سیاه پوست ممکن است با رفتار "با حال"  بودن، بخواهند میزان کنترل، محکم بودن و استقلال خودشان را نشان بدهند. با این نوع "با حال" بودن، یک مرد سیاه پوست می تواند مردانگی خودش را اثبات کند و آنطور که ریچارد میجر می نویسد بگوید:" ای مرد سفید! اینجا دیگر قلمرو من است. اینجا تو به پای من نمی رسی".
از سوی دیگر ایده آل مردان یهودی در شهرک های کوچک و گتوهای یهودی نشین اروپای شرقی، جدایی آنها از محیط خارج بود. برای آنها که در محیط اجتماع بیگانه و غیرخودی تلقی می شدند و فاقد قدرت اقتصادی بودند، مردانگی به معنی تحصیلکرده بودن و معلم و سرمشق بودن برای فرزندان شان بود.
بسیاری از مردان همجنسگرا از سال های هفتاد میلادی، یک نوع ظاهر فوق مردانه، قوی و ورزشکار بودن، شسته رفته و خوش تیپ بودن را ترویج کرده اند و همین به آنها امکان داده تا در اجتماعی که در آن مورد آزار و تبعیض قرار می گیرند هویتی با غرور و سرفراز برای خودشان خلق کنند.
با همین چند مثال کوتاه می توان لیست طولانی ایده آل های مردانگی و چگونگی تغییر و تحول آنها را مشاهده کرد. یکی از فراگیرترین تحولاتی که در سال های هشتاد میلادی به وقوع پیوست ارزیابی تازه ای از مسئله پدر بودن بود. نسخه جدیدی از مردانگی پیش چشم ما شکل می گرفت: مردی محکم و استوار و موفق در زندگی که در عین حال پدر و پرستاری فعال برای بچه ها بود. آگهی های تجارتی ورزشی این روزها مردان ورزشکار را در حالی که فرزندشان را در آغوش دارند نشان می دهند و یا مردان میانسالی را که پدران شان را با مَحبت در آغوش کشیده اند. فیلم ها و طنزهای تلویزیونی پر شده اند از نمایش هایی که در آنها پدران تازه کار از نوزادان و بچه های شان مراقبت و پرستاری می کنند.
با وجود این که هیچ مجموعه واحدی از خصوصیات وجود ندارد که تعریفی از مردانگی به دست بدهد، ولی با این حال چند ویژگی وجود دارد که فراگیر و سرسخت جلوه می نمایند. در چشم بسیاری از مردان و زنان، مردانگی به معنی در دست داشتن کنترل است، به معنی کنترل کامل روی خود و روی دنیای اطراف و به معنی داشتن مسئولیت. چنین نظرگاه هایی در همین رفتارهای روزمره ما نیز آشکار هستند: مانند دستور سفارش غذا در رستوران توسط مرد، راه دادن به زن هنگام عبور و یا در دست گرفتن دستگاه کنترل تلویزیون. اما برخی اوقات کنترل روی مسائل عمیق تر و جدی تر اِعمال می شوند، مانند این موضوع که بیشتر رهبران سیاسی، اقتصادی و مذهبی هنوز مرد هستند.
برای برخی مردان، کنترل از طریق زور بی رحمانه اعمال می شود، از طریق قدرت مشت های شان. مردی به من می گفت: "وقتی که بچه بودم یاد گرفتم که اگر در دعوا اولین نفر نباشم که می زنم، طرف مقابل خواهد بود که مرا خواهد زد". برای بیشتر مردان، حداقل در سال های بزرگسالی، نشان دادن مردانگی شان هیچ ارتباطی با دعوا و زد و خورد ندارد. کنترل اعمال شده توسط مردانگی می تواند از راه رفاه مالی و پرستیژ اجتماعی و یا پیشگیری و سبقت جویی از دیگران صورت بگیرد. یک دکتر موفق در پاسخ این سوال که آیا از کارت راضی هستی می گوید: "از کارم راضی هستم؟ معلوم است که راضی هستم. کار من کار مهمی است و این احساس را به من می دهد که من آدم مهمی هستم".
تصورات ما از مردانگی انعطاف پذیر و تغییریابنده اند، ولی آنچنان در زندگی ما حضور مداوم دارند که گویی یک واقعیت طبیعی هستند. با این حال، اینطور نیست که مرد شدن تنها وابسته به داشتن آلت تناسلی مردانه باشد. برعکس، مرد شدن یک موقعیت ذهنی و مسئله چگونگی رفتارهای ماست. دست یافتن به این موقعیت ذهنی، فعالیتی مهم در دوران کودکی و بعد به صورت حرفه ای در سنین بزرگسالی است. این مبارزه ای است که هیچگاه پایان نمی پذیرد و روند له شدن خود ما در زیر فشار مردانگیست.
می توان سخت و محکم بود یا نرم و آرام. بیشتر ما ترکیبی از هر دو هستیم. ولی هر ایده و نظرگاهی در مورد مردانگی داشته باشیم آن ایده ها و نظرگاه ها ترکیبی می سازند که مانند نقاب و پوسته ای برای حفاظت ما در برابر ترس از مرد نبودن عمل می کنند. پوسته ای برای حفاظت ما در برابر آسیبی که از تعریف قدیمی مردانگی، یعنی کسب قدرت، حاصل آمده است. این تعریف، هسته مرکزی پروژه و طرح "مرد شدن" است. با این کسب قدرت، ظرفیت کنترل کردن فراهم می آید: شاید کنترل خودمان، شاید کنترل دیگران و شاید کنترل اجتماع و محیطی که در آن زندگی می کنیم.
چه از طریق روابط شخصی و چه از طریق سیاست، دین، علم یا اقتصاد، میل به قدرت و اعمال کنترل، هسته مرکزی بیشتر مفاهیمی است که از مردانگی در ذهن داریم. اعمال قدرت می تواند هوشمندانه و با در نظر گرفتن حساسیت ها اعمال شود و یا با زور و بی خردی. ما در سنین کودکی در حیاط مدرسه دعوا می کنیم، بزرگتر که می شویم برای دستیابی به شغل های بهتر و با اعتبارتر رقابت می کنیم، در بازی بر سر قدرت اقتصادی یا سیاسی شرکت می کنیم، به طور حرفه ای و جدی به کارهایی مانند ورزش، خرید اتومبیل های پر زرق و برق، به موسیقی و یا حتی کارهای آکادمیک می پردازیم. بسیاری از ما در روابط خود با مردان دیگر و با زنان می کوشیم به نوعی اقتدار و اعمال کنترل خودمان را تثبیت کنیم حتی اگر همیشه در جایگاه فرادست قرار نداشته باشیم. اصرار بر اعمال قدرت، نقاب و زره حفاظتی ماست. اصرار بر اعمال قدرت در ضمن پنجره ای است به سوی کسب آن ذهنیتی که گوشه ای از بار مسئولیت و سخاوت مردانگی را عرضه می دارد.
این اصرار به اعمال قدرت به تنهایی درون هر مرد جا خوش نکرده است. در طول پنج یا ده هزار سال گذشته، مردان در سراسر جهان، جوامع پدرسالار را بر پایه اعمال کنترل مرد بر کودکان، بر همسر و بر دارایی ها سازمان داده اند. در واقع واژه "پدرسالاری" به معنی "قانون پدر" است. بیشتر ادیان، بازتاب دهنده تصویر اقتدار مردانه هستند. هنگامی که اولین دولت ها شکل گرفتند، گروه های بزرگی از مردان به چالش گروه های دیگر بر سر کنترل املاک و ثروت پرداختند. پدرسالاری امروزین در سراسر دنیا به شبکه در هم پیچیده ای از نهادها، ساختارها و روابط اجتماعی، اقتصادی، مذهبی و سیاسی تبدیل شده که اعمال کنترل توسط مردان را از نسلی به نسل دیگر انتقال می دهد. کنترل مردان نه تنها بر روی زنان و کودکان بلکه همچنین بر روی دیگر مردان بر پایه تقسیمات طبقاتی، نژادی، ملی، مذهبی، گرایش جنسی، سِنی و توانایی های جسمی و فکری اعمال می شود.
پدرسالاری امروزین سایه خود را در همه جا گسترده است، از پارلمان و مجلس و اتحادیه صنفی و اتاق مدیریت شرکت گرفته تا تیم ورزشی و کلیسا و خانواده و انجمن محلی، و حتی در کافه سر خیابان.

شکنندگی مردانگی

حال ما چگونه می توانیم تعریفی از مردانگی به دست بدهیم هنگامی که این مفهوم فرهنگی اینقدر زود تغییر می کند و چنان شکل های متفاوتی به خود می گیرد که هر مردی به سختی می تواند به آن دست یابد؟ جای تعجب ندارد که مردان بسیاری سردرگم یا خشمگین می شوند. ما تلاش کرده ایم زندگی مان را بر پایه یک توهم بنا کنیم.
در مواجهه با بحران مردانگی در دوره ای که فمینیسم پا به عرصه اجتماعی گذاشت، برخی مردان بر آن شدند تا راه های دستیابی به "هسته مردانگی" را بیابند  و در واقع "مردانگی ناب" را کشف کنند. این مسئله به روشنی در  نوشته های "رابرت بلی" و نویسندگانی مانند او که تلاش می کنند دلیل این جستجوگری را نشان دهند، پیداست. با این حال با اینکه این جستجو احساس خوبی را در عده ای بر می انگیزد اما به دنبال یک تعریف ناب از مردانگی بودن در واقع به دنبال سراب رفتن است. چیزی به نام مردانگی جاودان و همیشگی، ناب یا هر چیز مشابه دیگری وجود ندارد. ما ایده آل هایی داریم و این ایده آل ها را درون خودمان تجربه می کنیم ولی آنها در نهایت چیزی جز وهم و خیال نیستند. مردانگی یک توهم جمعی است. درست مانند این است که میلیون ها نفر همگی دارویی مشابه مصرف کنند که به آنها کمک می کند تا واقعیتی را به تصور درآورند که به نظر می رسد همه جا هست ولی در واقع هیچ جا وجود ندارد. ما مردان در یک سرگردانی ناامیدکننده به سر می بریم. تمام تلاش ما این است که یک مرد واقعی باشیم، اما مردانگی به آن صورتی که فهمیده ایم در نقطه ای غیرقابل دسترس قرار دارد. غیر قابل دسترس چرا که آن مردانگی اصولا به آن صورتی که ما می اندیشیم، به صورت واقعیتی بیولوژیک، وجود خارجی ندارد. آن چیزی که اینقدر برایش ارزش قائل شده ایم قابل دسترسی نیست، به خاطر اینکه در نهایت، تنها یک خیال و وهم است. در بسیاری جوامع، ترس و بیقراری از پیر شدن به خاطر این شک و تردید آزاردهنده است که تمام عمر صرف دویدن به دنبال یک شبح و توهم شده است.
این گریزپایی و دست نیافتنی بودن مردانگی به معنای آن است که هیچ مردی نمی تواند کاملا و برای همیشه مطمئن باشد که به درجه مردانگی کامل رسیده است. بسیاری مردان این دست نیافتنی بودن را احساس می کنند و این موضوع یکی از دلایل جنبش های برابری طلبانه مردان و محبوبیت روزافزون کتاب هایی ست که قصدشان کمک به دادن تعریفی تازه از مردانگی است. اما تلاش برای دادن تعریف تازه ای از مردانگی هنوز می تواند موجب بی توجهی به نکته مرکزی و با اهمیت مسئله شود. برای همین بگذارید این را به طور روشن تکرار کنم که از نظر بیولوژیک، مرد بودن مسئله ساده ای است. نیمی از جمعیت انسانی بدون هیچگونه تلاشی از این خصوصیت بیولوژیک برخوردار است. اما مردانه بودن و  دستیابی کامل به آن تصویری که اجتماع از مردانگی ترسیم کرده تقریبا ناممکن است. به این ترتیب آیا جای تعجب دارد که تعداد بسیاری از مردان در مورد میزان مردانگی شان تردید دارند؟ به برخی انگیزش ها که حالا شاید کلیشه شده باشند اما هنوز عمل می کنند و زندگی ما را تحت تاثیر خود قرار می دهند فکر کنید: چرا مردان و به ویژه نوجوانان نگران بزرگی آلت تناسلی شان هستند؟ چرا از نداشتن عضلات بزرگ و درهم پیچیده ناراضی اند؟ و یا چرا در مورد اینکه چه کسانی را می توانند از دور خارج کنند فکر می کنند؟ چرا برخی مردان برای نشان دادن مردانگی شان نزاع می کنند یا به جبهه های جنگ کشیده می شوند؟ چرا برخی مردان همسران شان را به باد کتک می گیرند تا ثابت کنند چه کسی رئیس خانه است؟ چرا ما به کسی که قلدر و نترس است می گوییم "آدم خایه داری" است؟ چرا واژه های "ملوس" و "دختر" نهایت توهین به سربازان در پادگان هاست؟ چرا برخی مردان اگر نتوانند عمل جنسی انجام بدهند یا اگر نابارور باشند احساس اخته بودن می کنند؟ چرا گریه مرد، مسئله ای غیر مردانه تلقی می شود؟
در فرهنگ مدرن غربی که ایده ها و نظرگاه های مردانگی اینقدر سیال و دست نیافتنی اند مشکل عظیمی برای مردان بوجود می آید. در گذشته، جوامع از نظر ایده ها و نظرگاه های مردانگی همگونی و تشابه بیشتری داشتند. پیش از این، یک قبیله جدامانده و منزوی از جهان و یا شهری کوچک و از نظر قومی همگون، به اندازه ما دچار این تحولات بسیار سریع اجتماعی نبودند و تصورات مربوط به مردانگی به صورت غیرقابل پرسشی دوام می آوردند. مردان و زنان کمابیش سپهر و فضاهای خاص خودشان را داشتند و عمده ی قدرت در دست مردان بود. وقتی که پسران شروغ به پا گذاشتن به دنیای مردان می کردند، وارد دنیایی سرشار از اطمینان می شدند. اطمینانی بر پایه قدرت بی چون و چرا و ایده و نظرگاهی بی منازع در مورد مردانگی.
در همان حال که به هزاره جدید پا گذاشته ایم هیچکدام از مواردی که در بالا ذکر شد دیگر با آن قطعیت گذشته وجود ندارند. به چالش کشیده شدن قدرت مردان توسط زنان ادامه خواهد یافت و در همان حال یک طرح و الگوی واحد از مردانگی به مجموعه ای مدام در حال تغییر و تحول از تعاریف و تصورها تبدیل خواهد شد. ساده بودن نظام باورهای مذهبی و اخلاقی احتمالا نخواهد توانست شامل این واقعیت های پیچیده و مدام در حال تغییر شود.
بر خلاف برخی از نظریه پردازان، نمی خواهم این ادعا را مطرح کنم که ما در داد و ستد نظرگاه های پیچیده مان بالاخره به دیدگاهی واحد خواهیم رسید. برداشتن چنین گامی، نه ممکن است و نه مطلوب. اگر تنها یک چیز باشد که ما بتوانیم از سردرگمی و هراس امروز خودمان بیاموزیم آن است که باید از این تصور که جنسیت – مردانگی یا زنانگی – به صورتی طبیعی و بی زمان و مطلق در ذات انسان ها وجود دارد، عبور کنیم. چنین مطلق و ذاتی بودنی وجود ندارد. پس بگذارید تا عینک جنسیتی خودمان را به کناری بگذاریم و به فراسوی توهمات مان نظر بیافکنیم. هنگامی که به دنیای واقعی مردان نگاه کنیم، دنیایی بیکران و سرشار از غنا و گونه گونی مشاهده می کنیم. هیچکدام از ما به طور کامل و منظم در قالب کلیشه ها نمی گنجیم. توهم جمعی ما قادر نیست فردیت هایمان را به حساب بیاورد. ما باید با تمام این توهمات مردانگی مبارزه کنیم، چه این توهم، کارگری قهرمان و قوی باشد، چه یک دانش آموخته مستقل که به هیچ چیز و هیچ کس نیازی ندارد و چه یک مرد وحشی و جنگجو.

 عکس ** مراحل مردانگی**
بگذارید با خشنودی اقرار کنیم که ما مجموعه ای از تضادها و تناقض ها هستیم. چقدر رهایی بخش است این فریاد که انتظارات جامعه، چه در گذشته و چه در حال، با زندگی بیشتر ما مردان هماهنگی و همخوانی ندارد.
برای مثال آن پلیس خشن را در نظر بگیرید که شنیدیم کارش را رها کرد و به معلمی مدرسه روی آورد و با این کارش که اعتراضی به دنیای آشفته و پر از زد و خورد امروز بود موجب تعجب دوستان و همکاران سابقش شد. یا آن مدیر موفق شرکت که کار وقت گیرش را رها کرد تا وقت بیشتری برای مراقبت از کودکانش داشته باشد. و یا دوست من فیلیپ که قبل از این پسری قلدرمآب بود و رکورد او این بود که چند بار بوسیله مدیر مدرسه تنبیه شده است. فیلیپ ارزش های مردانگی را که در شهرستان محل تولدش مطرح بودند به کناری گذاشت و هنگام تحصیل در دبیرستان روشی را در پیش گرفت که در آن نیروی بدنی و قلدری جایی نداشت. او برداشت و تشخیص خودش را از مردانگی در پیش گرفت، برداشتی مبتنی بر استعدادها و دستآوردهای فکری. مسئله به این سادگی نیست که یک پسر شهرستانی بالاخره توانسته به موفقیتی دست یابد. این مورد مانند همه موارد موفقیت مردان، نشان می دهد که همه آنها لزوما مطابق یک الگوی از پیش نوشته شده حرکت نمی کنند. از این یا آن طریق، همه ما در برابر محدود شدن ظرفیت های انسانی مان مقاومت به خرج می دهیم. نظام جنسیتی کنونی ابدا با شخصیت، نیازها و تجربیات واقعی و پیچیده ما همخوانی ندارد.
نمونه دیگر داستان شاه باشگاه بدن سازی است. داستان واقعی مردی که می خواهد با روش انتقام گیری، مردیت خودش را مطابق یکی از کلیشه های مردانگی به اثبات برساند. داستان را از دوستم چارلی کلینر شنیده ام. چارلی یکی از همکارانم است که به گروه های مردان، راهنمایی و مشاوره می دهد. یک روز که چارلی از استخر شنای موسسه مشاوره اش به طرف سالن تعویض لباس می رفت در باشگاه بدن سازی آنجا مردان ورزشکار را دید که دور تابلوی اعلانات جمع شده بودند و با طنز و شوخی و با صدای بلند درباره پوستر آگهی جلسه مشاوره چارلی حرف می زدند. وقتی که چارلی از کنار تابلو می گذشت مردها ساکت شدند. او به سرعت گذشت و به قسمت دوش ها رفت. مشغول دوش گرفتن بود که مرد آهنین باشگاه وارد شد. اگر به باشگاه بدن سازی رفته باشید می دانید که هرکدام از این باشگاه ها یک به اصطلاح مرد آهنین دارند که معمولا قلدرترین و قوی ترین ورزشکار آنجاست. مرد آهنین به طرف یکی از دوش ها رفت و مشغول دوش گرفتن شد. موقع دوش گرفتن چشمش به چارلی افتاد و از او پرسید: "عکس تو اونجا روی پوستر بود؟" چارلی به تایید سر تکان داد. مرد آهنین مستقیم در چشمان چارلی نگاه کرد و با انگشت به او اشاره کرد و گفت: "می دونی چیه؟ من مردی ام که زندگی خیلی سختی داشته".
مرد آهنین همانطور که مشغول دوش گرفتن بودند درباره زندگی خودش حرف می زد. درباره بزرگ شدن در یک محله فقیر و پرخطر و اینکه خیلی زود فهمیده بود که برای دوام آوردن و زنده ماندن باید قوی تر و قلدرتر از بقیه باشد. یک پوستر آگهی تمام آن چیزی بود که به او این احساس امنیت را می داد که درباره مسائلی حرف بزند که تا آن موقع به هیچ مردی نگفته بود. همان پوستر آگهی که می گفت چارلی مردی است که آمده تا به حرف های این مردان گوش بدهد. مردی است که درک می کند آنها چه می گویند. همین احساس امنیت موجب بیرون ریختن تمام واقعیت پیچیده زندگی مرد آهنین باشگاه بود. او در ظاهر یک شکل کلیشه ای پهلوانی و قلدری داشت ولی در باطن و هویت درونی خودش بینهایت دل نازک تر و لطیف تر بود.
در همه ما مردان بخش هایی از این مرد آهنین وجود دارد، اینطور نیست؟ منظورم این نیست که حجم عضلات ما به بزرگی عضلات اوست یا نه و یا اینکه همه ما با تمام توان در پی دستیابی به شکلی از قدرت هستیم. بلکه منظورم این است که هیچکدام از ما نمی توانیم به آن مردانگیی ایده آل برسیم. هیچکدام از ما نمی توانیم همیشه مرد رویاهای مان باشیم. فقط یک مشکل یا بحران کوچک لازم است تا آن حباب رویایی از هم بپاشد.
من نسبت به آنچه ما مردان به زور می خواهیم به آن برسیم احساس خشم و خالی بودن می کنم، نسبت به آنچه که این همه فشار برای رسیدن به آن روی ما هست.
این احساس خالی بودن و ناتوانی مانند صدایی زشت و ناهنجار است که از درون ما را با لحنی طعنه آمیز سرزنش می کند: "تو مانند دیگر مردان و به اندازه آنها، مرد نیستی". اما شاید این صدا موهبتی هم باشد. شاید این صدا به ما می گوید: "اصلا لازم نیست تو دارای همه آن ایده آل ها باشی". به نظر من ناتوانی ما در رسیدن به ایده آل مردانگی، انسانیت ما را حفظ می کند. نبرد میان نیازها و ظرفیت های فردی از یک سو و مطالبه و انتظارات برای دنبال کردن یک الگوی مردانه منشاء بزرگترین تناقض مردانگی است: شکننده بودن این مردانگی.
مرد بودن، دنیای عجیب و غریبی است از قدرت و رنج.
پانوشت ها:
*- Cracking the Armour: Power, Pain and the Lives of Men, Michael Kaufman, 2002. 
- برخی از مقالات دیگری را که در رابطه با مردانگی، مترجم متن حاضر، نریمان رحیمی، به فارسی برگردانده است در لینک های زیر می توانید دنبال کنید:


وبلاگ ها‬: ‭BBC ‮فارسی‬ ‮فرهنگ تجاوز چیست؟‬



هر دو دقیقه یک زن در آمریکا مورد «آزار جنسی» قرار می‌گیرد، در هند در هر بیست و دو دقیقه به یک زن «تجاوز جنسی» می‌شود و اگر خواندن این مقاله ده دقیقه از وقت شما را بگیرد در این مدت یک نفر به تعداد زنان قربانی تجاوز..

ترانه‌ی آبی: ویدئویی برای تولد احمد شاملو
http:// shamlou.org
***************
ممنون از رفیق عزیزم فرهاد برای رجوع دادن من به این ویدئو مستند زیبا
پیمان پایدار 

Monday, March 24, 2014

شورش در بوسنی هرزوگوین
The latest film in the Global Uprisings series recounts the uprising that rocked Bosnia last month, spawning a countrywide experiment in direct democracy.
roarmag.org