دولت آمریكا با ادعای دادن خدمات بهداشتی رایگان به سیاهپوستان روستایی نشین ایالات جنوبی
.به طور عمدی به آنها سفلیس تزریق کرد
تهیه،عنوان و ترجمه از: پیمان پایدار
.به طور عمدی به آنها سفلیس تزریق کرد
تهیه،عنوان و ترجمه از: پیمان پایدار
از ویکی پیدیا
https://en.wikipedia.org/wiki/Tuskegee_syphilis_experiment
https://en.wikipedia.org/wiki/Tuskegee_syphilis_experiment
Tuskegee Study of Untreated Syphilis in the Negro Male[a] was a clinical study conducted between 1932 and 1972 by the United States Public Health Service.[1][2] The purpose of this study was to observe the natural history of untreated syphilis; the African American men in the study were only told they were receiving free health care from the Federal government of the United States. The experiment was conducted and documented for 40 years. [3]
مطالعه 'توسکه جی' در مورد سفلیس درمان نشده در میان مردان سیاهپوست [الف] یک مطالعه بالینی بود که بین سالهای 1932 تا 1972 توسط خدمات بهداشت عمومی ایالات متحده انجام شد. [1] [2] هدف از این مطالعه ، مشاهده تاریخ طبیعی سفلیس بدون درمان بود. به مردان آفریقایی آمریکایی در این مطالعه فقط گفته شد كه آنها از دولت فدرال ایالات متحده مراقبت های بهداشتی رایگان دریافت می كنند. این آزمایش به مدت 40 سال به طول انجامید و مستند شد. [3]
Public Health Service started working on this study in 1932 in collaboration with Tuskegee University, a historically black college in Alabama. Investigators enrolled in the study a total of 600 impoverished, African American sharecroppers from Macon County, Alabama. Of these men, 399 had syphilis and 201 who did not were enrolled as controls. [2] The men were given free medical care, meals and free burial insurance for participating in the study. The men were told that the study was only going to last six months, but it actually lasted 40 years.[2] After funding for treatment was lost, the study was continued without informing the men that they would never be treated. None of the men were told that they had the disease, and none were treated with penicillin even after the antibiotic was proven to successfully treat syphilis. According to the Centers for Disease Control and Prevention, the men were told that they were being treated for "bad blood", a colloquialism that described various conditions such as syphilis, anemia and fatigue. "Bad blood"—specifically the collection of illnesses the term included—was a leading cause of death within the southern African American community.[2]
خدمات بهداشت عمومی در سال 1932 با همکاری دانشگاه 'توسکه جی' ، کالجی تاریخآ سیاهپوست در آلاباما ، روی این مطالعه کار خود را آغاز کرد. محققان در این مطالعه تعداد 600 نفر ازآفریقایی- آمریکایی های زارع سهم گیرفقیر از بخش ماکون ، آلاباما شرکت کردند. از این تعداد ، 399 نفر مبتلا به سیفیلیس و 201 نفر غیر مبتلا به عنوان گروه کنترل وارد مطالعه شدند. [2] برای مشارکت در این مطالعه ، مراقبت های پزشکی ، وعده های غذایی و بیمه دفن- کفن رایگان به مردان داده شد. به آنها گفته شد كه این مطالعه تنها شش ماه به طول انجامید ، اما در واقع 40 سال به طول انجامید. [2] پس از از دست دادن بودجه برای درمان ، این مطالعه بدون اطلاع دادن به مردها ادامه یافت و هرگز به آنها گفته نشد که تحت مداوا قرار نمی گیرند. به هیچکدام از آقایان گفته نشد که این بیماری را دارند و هیچکدام حتی پس از اثبات اینکه آنتی بیوتیک برای درمان سیفیلیس موفقیت آمیز است با پنی سیلین درمان نشدند. براساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها ، به آقایان گفته شده است که تحت درمان "خون بد" قرار گرفته اند ، یک محصولی که شرایط مختلفی مانند سفلیس ، کم خونی و خستگی را توصیف می کند. "خون بد" - به ویژه مجموعه بیماریهایی که این اصطلاح در آن گنجانده شده است - عامل اصلی مرگ و میر در میان جامعه آفریقای تبار مقیم جنوب آمریکا بود. [2]
The 40-year Tuskegee Study of Untreated Syphilis in the Negro Male study was a major violation of ethical standards. Researchers knowingly failed to treat patients appropriately after the 1940s validation of penicillin was found as an effective cure for the disease that they were studying. The revelation in 1972 of study failures by a whistleblower, Peter Buxtun, led to major changes in U.S. law and regulation on the protection of participants in clinical studies. Now studies require informed consent,[4] communication of diagnosis and accurate reporting of test results.[5]
مطالعه 40 ساله 'توسکه جی' سفلیس درمان نشده مردان سیاهپوستان یک تخلف بزرگ با معیارهای اخلاقی بود. محققان آگاهانه درمان نکردند بیماران حامل سیفلیس را حتی پس از اینکه در دهه 1940 ، پنی سیلین به عنوان درمانی مؤثر برای این بیماری که مورد مطالعه قرار گرفته بودند ، تایید شده بود. افشاگری در سال 1972 از عدم موفقیت در مطالعه توسط ، پیتر بوکستون ، منجر به تغییرات اساسی در قانون ایالات متحده و مقررات مربوط به حمایت از شرکت کنندگان در مطالعات بالینی شد. در حال حاضر مطالعات نیاز به رضایت آگاهانه ، [4] ارتباط تشخیص و گزارش دقیق نتایج آزمون دارند. [5]
By 1947, penicillin had become the standard treatment for syphilis. Choices available to the doctors involved in the study might have included treating all syphilitic subjects and closing the study, or splitting off a control group for testing with penicillin. Instead, the Tuskegee scientists continued the study without treating any participants; they withheld penicillin and information about it from the patients. In addition, scientists prevented participants from accessing syphilis treatment programs available to other residents in the area.[6] The study continued, under numerous Public Health Service supervisors, until 1972, when a leak to the press resulted in its termination on November 16 of that year.[7] The victims of the study, all African American, included numerous men who died of syphilis, 40 wives who contracted the disease and 19 children born with congenital syphilis.
تا سال 1947 ، پنی سیلین به عنوان درمان استاندارد برای سیفیلیس تبدیل شده بود. گزینه های در دسترس پزشکان درگیر در این مطالعه ممکن است شامل معالجه همه افراد سیفیلیک و بستن مطالعه یا جدا کردن یک گروه کنترل برای آزمایش با پنی سیلین باشد. درعوض ، دانشمندان 'توسکه جی' مطالعه را بدون معالجه شرکت کنندگان ادامه دادند. آنها پنی سیلین را حفظ کردند و اطلاعاتی در مورد آن را از بیماران کتمان کردند. علاوه بر این ، دانشمندان از دسترسی شرکت کنندگان به برنامه های درمانی سیفلیس در دسترس ساکنان دیگر منطقه جلوگیری کردند. [6] این مطالعه تحت نظارت بسیاری از سرپرستان خدمات بهداشت عمومی ، تا سال 1972 ، هنگامی که گند مطبوعاتی منجر به خاتمه آن در 16 نوامبر همان سال شد ، ادامه داشت. [7] قربانیان این مطالعه ، همه آمریکایی های آفریقایی تبار ، شامل مردان زیادی بودند که در اثر بیماری سفلیس جان خود را از دست دادند ، 40 همسر مبتلا به بیماری و 19 کودک متولد شدند از سفلیس مادرزادی.
Tuskegee Syphilis Study, cited as "arguably the most infamous biomedical research study in U.S. history",[8] led to the 1979 Belmont Report and to the establishment of the Office for Human Research Protections (OHRP).[9] It also led to federal laws and regulations requiring institutional review boards for the protection of human subjects in studies involving them. The OHRP manages this responsibility within the United States Department of Health and Human Services (HHS).[10]
مطالعه سیفلیس توسکه جی، با استناد به "مسلماً بدنامترین مطالعه تحقیقات زیست پزشکی در تاریخ ایالات متحده" ، [8] منجر به گزارش بلمونت در سال 1979 و تأسیس دفتر حمایت از تحقیقات انسانی (اواچ آر پی) شد. [9] این قانون همچنین به قوانین و مقررات فدرال منجر شده است كه در مطالعات مربوط به آنها ، هیئت های بازبینی نهادی برای حمایت از موضوعات انسانی ضروری است. اواچ آر پی این مسئولیت را در وزارت بهداشت ، درمان و خدمات انسانی ایالات متحده (اچ اچ اس) مدیریت می کند. [10]
On May 16, 1997, President Bill Clinton formally apologized on behalf of the United States to victims of the experiment.
در 16 مه 1997 ، رئیس جمهور بیل کلینتون رسما از طرف ایالات متحده از قربانیان این آزمایش عذرخواهی کرد.
No comments:
Post a Comment