«علی اسفندیاری» مشهور به «نیما یوشیج» (زادهٔ ۲۱ آبان ۱۲۷۶ – درگذشتهٔ ۱۳ دی ۱۳۳۸) شاعر معاصر و بنیان‌گذار شعر نو، ملقب به «پدر شعر نو» فارسی است.
«علی اسفندیاری»، مردی که بعدها به «نیما یوشیج» معروف شد، در ۲۱ آبان‌ماه سال ۱۲۷۶ مصادف با ۱۱ نوامبر ۱۸۹۷ در منطقه‌ای به نام «یوش»، از توابع شهرستان «نور» مازندران، دیده به جهان گشود.
در زادگاهش خواندن و نوشتن را نزد آخوند ده یاد گرفت. ۱۱ ساله بود که همراه خانواده به تهران کوچ کرد و روبه‌روی مسجد شاه که یکی از مراکز فعالیت مشروطه‌خواهان بود؛ در خانه‌ای استیجاری، مجاور مدرسه دارالشفاء مسکن گزیدند.
او ابتدا به دبستان «حیات جاوید» رفت و پس از چندی، او را به یک مدرسه‌ی کاتولیک فرستادند که آن وقت در تهران به مدرسه «سن‌لویی» شهرت داشت. بعدها در همین مدرسه، مراقبت و تشویق یک معلم خوش‌رفتار «نظام وفا» ـ شاعر بنام آن روزگارـ او را به شعر گفتن سوق داد.
او نخستین شعرش را به نام «قصه‌ی رنگ پریده» در ۲۳ سالگی سرود. نیما در سال ۱۲۹۸ به استخدام وزارت مالیه درآمد و دو سال بعد، با گرایش به مبارزه مسلحانه علیه حکومت قاجار، اسحله تهیه کرد. در همین سال‌ها می‌خواست به نهضت مبارزان جنگلی بپیوندد؛ اما بعدها منصرف شد.
نیما در دی ماه ۱۳۰۱ شعر «افسانه» را سرود و بخش‌هایی از آن را در مجله قرن بیستم به سردبیری «میرزاده عشقی» به چاپ رساند.
در ۱۳۰۵ با «عالیه جهانگیری» ـ خواهرزاده‌ی جهانگیرخان صوراسرافیل ـ ازدواج کرد. در سال ۱۳۱۷ به عضویت در تحریریه «مجله موسیقی» درآمد و در کنار «صادق هدایت»، «عبدالحسین نوشین» و «محمدضیاء هشترودی»، به کار مطبوعاتی پرداخت. در سال ۱۳۲۱ فرزندش «شراگیم» به‌دنیا آمد....
سرانجام، این شاعر بزرگ، درحالی‌که به علت سرمای شدید یوش به ذات‌الریه مبتلا شده بود، برای معالجه به تهران رفت؛ اما معالجات تأثیری نداشت و در تاریخ ۱۳ دی‌ماه ۱۳۳۸ برای همیشه بدرود حیات گفت. او را در تهران دفن کردند؛ تا اینکه در سال ۱۳۷۲ شمسی، طبق وصیتش، پیکرش را به یوش بردند و در حیاط خانه محل تولدش به خاک سپردند.
آثار نیما عبارت‌اند از: «تعریف و تبصره و یادداشت‌های دیگر»، «حرف‌های همسایه»، «حکایات و خانواده‌ی سرباز»، «شعر من»، «مانلی و خانه‌ی سریویلی»، «فریادهای دیگر و عنکبوت رنگ»، «قلم‌انداز»، «کندوهای شکسته» (شامل پنج قصه‌ی کوتاه)، «نامه‌های عاشقانه» و ....
این کتاب اقتباسی است از کتاب «زندگی نیما» به قلم «فاطمه رشوند» که محمدباقر رضایی، آن را نوشته است.
====================================
No comments:
Post a Comment