کتاب_افسانه_آفرینش:#صادق_هدایت#

https://epdf.pub/-88a3cc187ffd9d29a3caabbd359ff46449931.html

==============================

‫ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ‬

‫ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺳﻪ ﭘﺮﺩﻩ‬

‫» ﭘﻴﺮ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺧﻄﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﻢ ﺻﻨﻊ ﻧﺮﻓﺖ «‬ ‫» ﺁﻓﺮین ﺑﺮ ﻧﻈﺮ ﭘﺎک ﺧﻄﺎﭘﻮﺷﺶ ﺑﺎد «‬ ‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺁدرین ﻣﺰون ﻧﻮ‬ ‫ﭘﺎریس‬ ‫‪١٩۴۶‬‬

--------------------------------------------------
‫ﺻﻮرتها‪:‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‬ ‫ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی‬ ‫ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ‬ ‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‬ ‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‬ ‫ﺣﻮریهﺎ‪ ،‬ﻏﻠﻤﺎنهﺎ‪ ،‬ﻓﻴﻞ‪ ،‬ﺷﺘﺮﻣﺮغ‬

‫ﭘﺮدﻩ اول‬

‫ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎﺷﮑﻮهﯽ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺁن ﺗﺨﺖ ﺟﻮاهﺮﻧﮕﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬روی ﺁن ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﻴﺮﻣﺮد‬ ‫ﻟﻬﻴﺪﻩ ﺑﺎ ریﺶ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻮهﺎی ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﮔﺸﺎد ﺟﻮاهﺮدوزی ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻋﻴﻨﮏ ﮐﻠﻔﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زدﻩ و ﺑﻪ ﻣﺘﮑﺎی‬ ‫ﺟﻮاهﺮﻧﮕﺎری یﻠﻪ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬یﮏ ﻧﻔﺮ ﻏﻼم ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او ﭼﺘﺮ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻪ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮی او دﺧﺘﺮ ﺳﻔﻴﺪﭘﻮﺳﺘﯽ ﺑﺎد‬ ‫ﺑﺰن در دﺳﺖ دارد و ﺧﺎﻟﻖاف را ﺑﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬ ‫دو ﻃﺮف ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣﻘﺮب ﺧﺎﻟﻖاف‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺖ‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ و ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ .‬ﻃﺮف ﭼﭗ‪:‬‬ ‫ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ و اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺮﺑﺎزهﺎی روﻣﯽ ﺳﭙﺮ‪ ،‬زرﻩ‪ ،‬ﮐﻼﻩﺧﻮد‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪ ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮهﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ دارﻧﺪ و ﺑﺎلهﺎی ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺸﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻪ دوش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻋﻮض ﺷﻤﺸﻴﺮ هﻢ داس ﺑﻠﻨﺪی در دﺳﺖ دارد‪.‬‬ ‫هﻤﻪ ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻈﺎم ایﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺁنهﺎ دﺳﺘﻪای ﺣﻮری ﺑﺎ ﭼﺎرﻗﺪهﺎی ﻗﺎﻟﺒﯽ وﺳﻤﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ‬ ‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻏﻠﻤﺎنهﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺮیﺪاری ﺁنهﺎ را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻼﻩ ﺑﻮﻗﯽ‪ ،‬ﺷﻨﻞ ﺳﺮخ ﺑﻪ دوش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻗﺪّارﻩ ﺑﻪ ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ریﺶ ﺑﺰی ﺑﻪ زیﺮ ﭼﺎﻧﻪ دارد و ﺑﺎ‬ ‫اﺑﺮوهﺎی ﺑﺎﻻﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻣﺠﻠﺲ دﺳﺘﻪای ﺣﻮر و ﭘﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺎسهﺎی ﻧﺎزک‪ ،‬ﺳﺮﻧﺎ و دﻧﺒﮏ و دایﺮﻩ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪ ...‬دل هﻮس ﻻﻟﻪ و ﺻﺤﺮا ﻧﺪارد‪ ،‬ﻧﺪارد‬ ‫ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﮕﺸﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ ،‬ﻧﺪارد‪ ،‬ﻧﺪارد‪...‬‬ ‫یﮑﯽ از ﭘﺮیﺎن ﺑﺎ ﺷﻠﻴﺘﻪ‪ ،‬ﺁن ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻗﺮ ﮐﻤﺮ ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺳﺎز ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد ﮐﺞ ﮐﺞ ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻟﻖاف رﻓﺘﻪ زﻧﮓ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺎ ﻏﻤﺰﻩ ﺟﻠﻮ او ﻧﮕﻪﻣﯽدارد‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف هﻢ دﺳﺖ ﮐﺮدﻩ از ﮐﻤﺮ ﺷﺎﻟﺶ ﭘﻮﻟﯽ درﻣﯽﺁورد و در زﻧﮓ او‬ ‫ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﻣﻄﺮبهﺎ و راﻣﺸﮕﺮان ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻨﻮازﻧﺪ ﺧﺎﻟﻖاف یﮏﻣﺮﺗﺒﻪ دﺳﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻩ اﻣﺮ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﻮدش ﻧﻴﻢﺗﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﻴﺎر‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی از ﺑﻐﻞ ﺧﻮد در ﺁوردﻩ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ(‪ :‬هﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﺟﺰ ایﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزم‪) .‬ﺁب دهﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮو ﻣﯽدهﺪ‪ (.‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد ﭘﻴﺮی و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﻩام‪ .‬روز اول روﺷﻨﺎیﯽ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬

‫ﺁﺳﻤﺎنهﺎ‪ ،‬ﺁبهﺎ‪ ،‬ﺳﻨﮓهﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻮخهﺎ و ﻏﻴﺮﻩ را درﺳﺖ ﮐﺮدم‪) ...‬ﻗﺪری ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬ایﻨﮏ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ یﮏ یﺎدﮔﺎر ﭘﺎیﻨﺪﻩای از ﺧﻮد ﺑﮕﺬارم و ﻗﺪرت ﻧﻤﺎیﯽ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬از ایﻦ رو ﻣﺸﻴﺖ و ارادﻩ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ روی ایﻦ زﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ در ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ و در ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬یﮏ دﺳﺘﻪ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻴﺎﻓﺮیﻨﻢ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ »ﺁدم« ﻧﺎم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدم درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺮ ﺁنهﺎ‬ ‫ﺑﮕﻤﺎرم‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوایﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪) .‬ﺑﻪ ﺑﻪ و ﺁﻓﺮیﻦ ﺁﻓﺮیﻦ ﺣﻀﺎر( ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ روی زﻣﻴﻦ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ هﻤﻪ ﻣﻼیﮑﻪ‪ ،‬ﺟﻦهﺎ و ﭘﺮیﺎن و ﺣﻮران و‬ ‫ﻏﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮ وی ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮود ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ‪...‬‬ ‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن )ﺣﺮف ﺧﺎﻟﻖاف را ﺑﺮیﺪﻩ ﻣﯽﺁیﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان(‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﮑﺎرﻩ هﺴﺘﻢ؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﯽ هﺴﺘﻢ؟‬ ‫ﭘﭻ ﭘﭻ ﺣﻀﺎر‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )رﻧﮓ ﺷﺎﻩﺗﻮت ﺷﺪﻩ(‪ :‬ﺑﺎ ﻣﻦ یﻪ یﻪ یﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن )ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ(‪ :‬دﮐﻴﺴﻪ! ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺁدم ﮐﺮﻧﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﺁﺗﺸﻢ او از ﮔﻞ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ایﻦ ﻣﺮدﮐﻪ را ﺑﻴﺎﻧﺪاز ﺑﻴﺮون‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن )دهﻦﮐﺠﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ(‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ایﻦﻃﻮر ﺷﺪ ﻣﻦ هﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم را ﮔﻮل ﻣﯽزﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ‪!...‬‬ ‫هﻴﺎهﻮی ﺣﻀﺎر‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ یﺨﻪ ﺷﻴﻄﺎن را ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ او را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺻﺪای وﻧﮓ ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن‬ ‫از ﺑﻴﺮون ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣﻘﺮب ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮیﺪ(‪ :‬ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻗﯽ هﻤﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮوﻧﺪ ﭘﯽ ﮐﺎرﺷﺎن‪.‬‬ ‫هﻤﻪ ﺣﻮران و ﭘﺮیﺎن ﺑﺎ ﻟﻮﭼﻪ ﺁویﺰان ﺳﺮ ﺑﻪ زیﺮ از ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺮون ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت‪.‬‬

‫ﻼ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ایﻦ هﻤﻪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ! ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮیﯽ؟ ﻣﺜ ً‬ ‫زﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺁﻓﺮیﻨﺶ ﮐﺸﻴﺪم ﺁﻣﺪم یﮏ ﺧﻮردﻩ ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﺑﮑﻨﻢ! راﺳﺘﯽ ایﻦ ﻣﺮدﮐﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن را ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ رو دادﻩام‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن! ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف)ﺳﺒﻴﻞ ﺧﻮد را ﻣﯽﺟﻮد‪ :(.‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻟﺞ ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻓﺮدا‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺷﻮم‪ .‬اﻣﺎ دیﮕﺮ ﻧﺒﺎیﺪ روی ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽدهﻢ او را از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻣﺮ‪ ،‬اﻣﺮ ﻣﺒﺎرک اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ از ایﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺸﻮم‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﺑﮑﻨﻢ و ﻋﻘﻴﺪﻩﺗﺎن را‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫هﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻦ ﭼﻄﻮریﻪ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﺴﺖ اﻣﺎ ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﮐﻪ از ﮔﻞ درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻓﮑﺮش را ﮐﺮدﻩام‪ .‬ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن یﮑﺪیﮕﺮ ﻣﯽاﻧﺪازم ﺗﺎ هﻤﺪیﮕﺮ را ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬در ایﻦ ﺻﻮرت ﻧﮋاد ﺁنهﺎ ﭘﺎیﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ وﺑﻪ زودی از ﺑﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁدم هﻢ ﭘﺎیﺪار ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن دیﮕﺮ ﮐﺴﯽ از رﻋﺎیﺎی او ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁنهﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوایﯽ ﺑﮑﻨﺪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁدم ﭼﻮن از ﮔﻞ اﺳﺖ وﺑﺎیﺪ ﺑﺨﻮرد و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﭘﺎیﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﻃﻮری ﺑﺴﺎزیﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪﻣﺜﻞ ﺑﮑﻨﻨﺪ و هﺮ ﮐﺪام از ﺁنهﺎ ﻣﺜﻞ داﻧﻪ‬ ‫ﮔﻨﺪم ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﮔﻔﺘﯽ!‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻣﺎ یﮏ اﺷﮑﺎل ﻓﻨﯽ دیﮕﺮ در ﺑﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻋﺪﻩ ﺁنهﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ زیﺎد ﺑﺸﻮد‬ ‫و روی زﻣﻴﻦ را ﺑﮕﻴﺮد و یﺎ ﺁنهﺎیﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﺎن را ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ‬ ‫ﮔﺮوهﯽ از ﺁنهﺎ ﺑﯽ ﺧﻮراک ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و هﺮج و ﻣﺮج ﺑﺸﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ یﺎدم ﺁﻣﺪ! دیﺮوز در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮدم ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺁنﺟﺎ ﻋﻠﻒهﺎی هﺮزﻩ را وﺟﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا هﻤﭽﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺑﺮای ایﻦ ﮐﻪ ﻗﻮت زﻣﻴﻦ و ﺧﻮراک ﺑﺮای‬ ‫ﮔﻞهﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ هﻢ هﻤﻴﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎیﺪ زﻧﺪﮔﯽ ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﻣﺤﺪود ﺑﮑﻨﻴﻢ و یﮏ ﻧﻔﺮ را ﺑﮕﻤﺎریﻢ ﺗﺎ هﺮ‬ ‫ﮐﺪام از ایﻦ ﻧﮋادهﺎ زیﺎد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮود ﺟﺎن یﮏ دﺳﺘﻪ از ﺁنهﺎ را ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﺎدل ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮرد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﻣﻼ ﻋﺰرایﻴﻞ(‪ :‬ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ!‬ ‫ﻣﻼﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ایﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮی؟‬ ‫ﻣﻼﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ :‬دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻨﺘﺎن؛ ﻣﻦ ﭘﻴﺮم‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم‪ .‬از ﻣﻦ ایﻦ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺧﺸﻤﻨﺎک(‪ :‬ﻋﺠﺐ ﺣﮑﺎیﺘﯽ اﺳﺖ! اﻣﺮوز هﻤﻪ ﻧﻮﮐﺮهﺎیﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ! ﺁن‬ ‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ایﻦ هﻢ ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ! ﻣﻦ را ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺰدم‬ ‫را ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ!‬ ‫ﻣﻼﻋﺰراﻳﻴﻞ )ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﻣﯽﻟﺮزد(‪ :‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ روی ﭼﺸﻢ‪ .‬ﺟﺎن ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﺮا از ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﭼﻄﻮر ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮوم ﺟﺎن ﺑﮕﻴﺮم؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﮐﺎرت ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪاش را دﺳﺘﺖ ﻣﯽدهﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖ اف ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی(‪ :‬ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی!‬ ‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﺟﺎن ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﺎن ﺧﻴﻠﯽ زیﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎیﺪ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮏ ﺑﮕﻴﺮی‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻣﺤﺎﺳﺐ و ﻣﻨﺸﯽ هﻢ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ ﺑﻪ ﺻﻮرتﺣﺴﺎب هﻢ ﺧﻮب رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﮑﻦ‪ .‬راﺳﺘﯽ‬ ‫ﺣﻮض ﮐﻮﺛﺮ ﺗﺮک ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد درﺳﺖ ﮐﺮدی؟ ﻣﺨﺎرﺟﺶ ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن! دادم ﺣﻮض ﮐﻮﺛﺮ را ﺁهﮏ و ﺳﺎروج ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬هﻨﻮز ﺻﻮرت‬ ‫ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽدهﯽ ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﻣﻦ را ﮔﺮدﮔﻴﺮی ﺑﮑﻨﻨﺪ و هﻤﻪ اﺳﺒﺎبهﺎ را روﺑﻪراﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﯽداﻧﯽ‬ ‫از ﮐﻮری ﭼﺸﻢ ﺷﻴﻄﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ ﻓﺮدا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ .‬دﺳﺘﻮر ﻣﯽدهﯽ ﺻﺪ ﮐﺮور‬ ‫ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺧﺎک رس‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺳﻄﻞ ﺁب‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور زﻧﺒﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺷﻦﮐﺶ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور‬ ‫ﻧﺮدﺑﺎن‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺑﺎمﻏﻠﺘﺎن‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺗﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ارﻩ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺳﺮﺗﻴﺮ‪ ،‬ﺻﺪ‬ ‫ﮐﺮور دﺳﺘﻪ ﺑﻴﻞ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﮐﻠﻨﮓ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﻣﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﻏﺮﺑﻴﻞ‪ ،‬هﻤﻪ را ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن! راﺳﺘﯽ ﺳﻘﻒ زﻣﺮد ﺳﻘﻔﺶ ﭼﮑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺎز ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮایﻤﺎن ﺣﺴﺎب ﺑﺘﺮاﺷﯽ؟‬ ‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم!‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽدهﯽ ﺑﻬﺸﺖ را زود ﺁب و ﺟﺎرو ﺑﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم ﻓﺮﺷﺘﻪای را ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻮدم ﻣﯽﺳﺎزم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ در ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻴﻒ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺣﻴﻒ اﺳﺖ او را ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ روی زﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺟﺎﻧﻮران‪ .‬اﻣﺎ هﻤﻪﺗﺎن ﺑﺎیﺪ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﺑﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫هﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ )ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ(‪ :‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ! ﺑﻪ ﭼﺸﻢ!‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮏ ﺗﻮ ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮیﯽ؟‬ ‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺗﻮ را هﻢ ﻟﻠﻪ ﺁﻗﺎی ﺁدم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬او را ﻣﯽﭘﺎیﯽ ﺗﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﮔﻮﻟﺶ ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬هﺮ ﺟﺎ ﺧﻄﺮی‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁدم ﺷﺪ ﺗﻮ ﺗﻮی ﺑﻮﻗﺖ ﺑﺪم‪.‬‬ ‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﻗﺮﺑﺎن! ﺑﻨﺪﻩ درﮔﺎﻩ هﻤﻴﺸﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺎرک اﷲ ﺗﻮ ﺧﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﮏ ﭘﺮوردﻩ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪزادم‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ از ﻋﻬﺪﻩ ایﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯽﺁیﯽ؟‬ ‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﺧﺪﻣﺘﺎن ﻋﺮض ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭘﺮیﺮوز یﮑﯽ از ﻏﻠﻤﺎنهﺎ‬ ‫ﺑﺎ یﮑﯽ از ﺣﻮریهﺎ ﻻس ﻣﯽزد اﻃﻼع ﻧﺪادم و ﺷﻤﺎ هﺮ دوی ﺁنهﺎ را ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺟﻬﻨﻢ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدیﺪ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﻦ از هﻤﻪ ﺷﻤﺎ راﺿﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ هﻴﭻﮐﺪام ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽﺷﻮیﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ روﺑﻪروی‬ ‫ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻮیﻢ‪ .‬ﻣﻦ او را ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارم‪...‬هﯽ‪...‬هﯽ‪...‬ﺟﻮاﻧﯽهﺎیﻤﺎن را ﺑﺎ هﻢ ﮔﺬراﻧﺪیﻢ‪.‬‬ ‫اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ! یﺎدش ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‪...‬هﯽ ﺟﻮاﻧﯽ‪...‬ﺟﻮاﻧﯽ!‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻟﻮس ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎلهﺎی ﺧﻮدش را از هﻢ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی یﮏ ﭘﺎی ﺧﻮد را زیﺮ ﺑﺎﻟﺶ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ ﭼﺮت ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ!‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ دارم‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻪ ﮐﺎرهﺎیﻢ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻤﺎن‪) .‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ‬

‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ و ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی و ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﺮویﺪ‪ ،‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺁنهﺎی دیﮕﺮ اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺑﻴﺮون ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪیﻢ‪...‬ﺑﺮو ﺑﺮایﻢ یﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻓﺮﻧﯽ ﺑﻴﺎر‪...‬ﺑﺮ ﭘﺪر ﭘﻴﺮی ﻟﻌﻨﺖ!‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣﯽرود‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ را هﻢ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺖهﺎی‬ ‫ﺳﺒﺎﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ و ﭼﭙﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف هﻢ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﺎ یﮏ دیﮕﭽﻪ وارد ﻣﯽﺷﻮد و از ﺁن در ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﻓﺮﻧﯽ ریﺨﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ(‪ :‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدی اﺳﺘﻌﺎرﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺪ ﺑﻴﺎیﺪ؟ ارادﻩ ارادﻩ ﺧﺎﻟﻖاف اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف ﻓﺮﻧﯽهﺎ را ﻟﻒﻟﻒ ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﻏﻠﻴﺰﺑﻨﺪﺗﺎن را ﺑﻴﺎورم‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽﺧﻨﺪد‪ .‬ﻓﺮﻧﯽهﺎ را ﭘﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽریﺰد روی ریﺸﺶ‪ .‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ از زور ﺧﻨﺪﻩ زوزﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﭼﻪ ﮐﻠﮑﯽ روی زﻣﻴﻦ ﺳﻮار ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ! ﺁن وﻗﺖ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮریﻢ و ﻣﯽﺧﻨﺪیﻢ‪.‬‬ ‫ﭘﺮدﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺻﺪای ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺮدﻩ دوم‬

‫ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﺑﺰﮔﯽ دیﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬روی ﻣﻴﺰ ﺑﺎریﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮل اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺁﻻت ﻓﻴﺰیﮑﯽ و ﺷﻴﻤﻴﺎیﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﻴﮑﺮوﺳﮑﭗ‪ ،‬ﺗﺮازو‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻟﮑﺘﺮیﮏ‪ ،‬ﭘﺮﮔﺎر‪ ،‬ﮔﻮﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﻮب وﺗﺨﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺒﺎنهﺎی ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺁب رﻧﮕﻴﻦ ﭼﻴﺪﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺨﺎری ﭘﻴﻪﺳﻮزی روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮ ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﮔﻞ رس ﺁب ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺮﺑﻴﻞ‪ ،‬ﮐﻠﻨﮓ و‬ ‫ﻏﻴﺮﻩ روی زﻣﻴﻦ ﺑﯽﺗﺮﺗﻴﺐ ریﺨﺘﻪ‪ .‬ﮐﻨﺎر ﻣﻴﺰ یﮏ داﻧﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﺟﻠﻮ ﺁیﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف ﺁﺳﺘﻴﻦهﺎیﺶ را ﺑﺎﻻ ﮐﺮدﻩ‪ .‬داﻣﻦ ﻗﺒﺎی ﺁﺑﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺷﺎﻟﺶ زدﻩ‪ ،‬ﺁهﺴﺘﻪ ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻴﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ دارد و ﮔﻞهﺎ را ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف ) ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ﺁن ﺗﭙﻪ ﮔﻞ را ﺑﻐﻠﻄﺎن ایﻦ ﻣﻴﺎن‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‪) .‬ﺗﻮدﻩ ﮔﻞ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن اﺗﺎق ﻣﯽﺳﺮاﻧﺪ و هﻦهﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻋﺮق روی ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺗﻮ را ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮدﻩام‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭼﻪ ﻗﺎﺑﻠﯽ دارد؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﻦ هﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪ .‬ﻣﯽداﻧﯽ اﻣﺮوز ﺷﺸﻤﻴﻦ روز اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫روز ﭼﻬﺎرم ﮔﻴﺎﻩهﺎ را ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ .‬روز ﭘﻨﺠﻢ ﺟﺎﻧﻮران را‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺎ هﺮﭼﻪ ﮔﻞ ﻧﺨﺎﻟﻪ و زیﺎدی‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﯽروم »ﻓﻴﻞ« ﺑﺴﺎزم‪ .‬یﮏ ﺟﺎﻧﻮر ﮔﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺳﺮش ایﻦﺟﺎ‪ ،‬ﭘﺎیﺶ ﺁنﺟﺎ‪) .‬اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬از‬ ‫ﺁن ﮔﻠﻬﺎی ﺧﻮب ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ هﺮﭼﻪ ﮔﻞ و ﺷﻔﺘﻪ زیﺎدی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻓﻴﻞ‬ ‫درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻢ ﺁدم را ﮐﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﮐﺎرﻩ اﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ روز هﻔﺘﻢ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻴﻢ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﺳﺎﺧﺘﻦ ایﻦهﺎ ﺁﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬زﺑﺎﻧﻢ ﻻل ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰی ﺑﮕﻮیﻢ‪...‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬یﺎدﺗﺎن هﺴﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻴﮑﺮوبهﺎ و ﺣﺸﺮات ﮐﻪ اول ﺷﺮوع ﮐﺮدیﺪ ﺧﻴﻠﯽ‬ ‫ﺳﺨﺖﺗﺮ از ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ذرﻩﺑﻴﻦ و ﺳﻴﺦ و ﺳﻨﺒﻪ ﺳﺮ ﺁنهﺎ ﮐﺎر ﮐﺮدیﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ایﻦهﺎی‬ ‫دیﮕﺮ ﺁﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬هﺎن‪...‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻮت و ﻓﻨﺪ ﮐﺎﺳﻪ ﮔﺮی ﺧﻮدم را یﺎدت دادم‪ .‬ﺣﺎﻻ‬ ‫ﮐﻮرﺑﺎﻃﻦ ﺑﻪ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ایﺮاد ﻣﯽﮔﻴﺮی؟ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻋﻘﻠﺖ ﭘﺎرﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻣﯽدارد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺁنهﺎ را اول درﺳﺖ ﮐﺮدم ﺑﺮای ایﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ روان ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ‬ ‫ﮐﺎر ﺁﺳﺎﻧﯽ اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺪیﺪی یﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺟﻠﻮ ﺁیﻨﻪ ﻗﺪی ﻣﻴﻤﻮنهﺎ را ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮدم درﺳﺖ‬ ‫ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم دﺳﺘﻢ روان ﺑﺸﻮد؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎیﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺮو ﺁن ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﮐﻨﺪﻩ درﺧﺖ را از ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﻴﺎور‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺮای ﭘﺎهﺎی ﻓﻴﻞ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺁﻓﺮیﻦ! ﺗﻮ هﻢ هﻮﺷﺖ روان ﺷﺪﻩ!‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﯽرود ﮐﻨﺪﻩهﺎی درﺧﺖ را ﻣﯽﺁورد و در ﮔﻞ ﻣﯽﻣﺎﻟﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎر ﻓﺮو ﺑﮑﻦ در ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷﻪ ایﻦ ﮔﻞ‪) .‬ﺗﻮدﻩ ﮔﻞ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪(.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﮐﻠﻪاش را هﻢ ﺑﻴﺎور ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﭽﺴﺒﺎن‪ .‬ﺁن ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮔﻞ را )اﺷﺎرﻩ( ﺑﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﻣﯽﺧﻨﺪد(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮایﻢ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺁن ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺨﺎری را هﻢ ﺑﻴﺎور ﻓﺮوﮐﻦ‬ ‫در ﮐﻠﻪاش ‪-‬ﺣﺎﻻ هﻮا ﮔﺮم ﺷﺪﻩ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺑﺨﺎری ﻧﺪاریﻢ‪ -‬دو ﺗﺎ ﻧﺎن ﻟﻮاش هﻢ از ﺗﻮی ﺳﻔﺮﻩ‬ ‫ﺑﻴﺎور ﺑﭽﺴﺒﺎن ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﮐﻠﻪاش‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﻀﺎی ﺟﺎﻧﻮران ﺑﺎیﺪ از روی ﻗﺮیﻨﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و هﺮ ﻋﻀﻮی ﮐﻪ ﻃﺎق اﺳﺖ در ﻣﻴﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽرود از روی ﻣﻴﺰ یﮏ ﻧﯽ هﻔﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﻣﯽدارد‪ .‬ﺳﺮ ﺁن را ﻣﯽﮔﺬارد زیﺮ دم ﻓﻴﻞ و در ﺁن‬ ‫ﻣﯽدﻣﺪ‪.‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ هﻢ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﮐﻤﺮش زدﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﺗﻮدﻩ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف‬ ‫ﻧﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﯽرود‪ .‬ﻓﻴﻞ ﺧﺮﻃﻮم ﺧﻮد را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ .‬از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺧﺮﻧﺎس ﺷﺪیﺪی‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف یﮏ ﻣﺸﺖ یﻮﻧﺠﻪ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻓﻴﻞ ﻣﯽرود‪ .‬ﻓﻴﻞ ﺧﺮﻧﺎس دیﮕﺮی ﻣﯽﮐﺸﺪ و یﻮﻧﺠﻪ‬ ‫را ﺑﺎ ﺧﺮﻃﻮم ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ هﻮا ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺎ رﻧﮓ ﭘﺮیﺪﻩ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﯽرود‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻓﻴﻞﺑﺎن را ﺑﮕﻮیﻴﺪ ﺑﻴﺎیﺪ و ﻓﻴﻞ را در ﭘﺎﻟﮑﯽ ﺑﮕﺬاریﺪ و ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ روی زﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻓﻴﻞﺑﺎن ﺑﺎ ﮐﻠﻨﮓ ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺳﻮار ﻓﻴﻞ ﻣﯽﺷﻮد و از ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪﻩ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬ ‫راﺣﺘﯽ ‪ Rocking Chair‬ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺑﻌﺪ ﮐﻴﺴﻪ ﺗﻮﺗﻮن ﺧﻮد را در ﺁوردﻩ ﭼﭙﻖ ﭼﺎق ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﺒﺮیﺖ را ﺑﺎ ﺗﻪ‬ ‫ﮐﻔﺸﺶ روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ ﺟﺎن؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪ .‬اﻣﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﺎد ﺑﺨﻮرد و دﺳﺘﻢ ﭘﯽ ﮐﺎر ﻧﺮود‪.‬‬ ‫ﺳﺮ ﭘﻴﺮی ﭼﻪ هﻮﺳﻬﺎیﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻪام زدﻩ! ﺑﺎﺷﺪ‪...‬ﻣﯽروم زودﺗﺮ ﺁدم را درﺳﺖ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ دیﮕﺮ‬ ‫ﺁﺳﻮدﻩ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﯽروم ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﻣﯽاﻓﺘﻢ‪ .‬یﮑﯽ از ﺣﻮریهﺎ را ﻣﯽﮔﻮیﻢ ﭘﺎهﺎیﻢ را‬ ‫ﺑﻤﺎﻟﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻧﯽ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬روی زﻣﻴﻦ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و ﻣﯽﺧﻨﺪیﻢ‪...‬هﻤﭽﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ایﻦ ﻣﮕﺲهﺎ را ﺑﺰن رد ﮐﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮرهﺎی ﺳﻤﺠﯽ ﺧﻠﻖ ﮐﺮدﻩام! ﻋﻮض ایﻦﮐﻪ ﻣﺪح‬ ‫و ﺛﻨﺎ و ﺷﮑﺮﮔﺬاری ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﮐﻼﻓﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ!‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﻗﺮﺑﺎن یﮏ ﻣﺸﺖ ﺁب ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺘﺎن ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ریﺶ و ﺳﺒﻴﻠﺘﺎن از ﻓﺮﻧﯽ ﻧﻮچ ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﻣﮕﺴﻬﺎ ﺑﻮی ﺷﻴﺮیﻨﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻧﺪ‪) .‬ﻣﯽرود یﮏ ﺗﮑﻪ ﻣﻘﻮا ﺑﺮ ﻣﯽدارد‪ .‬ﺧﺎﮐﺶ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ و ﻣﮕﺲهﺎ‬ ‫را ﻣﯽزﻧﺪ‪(.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺁیﻨﻪ ﻗﺪی را ﺟﻠﻮ ﺑﮑﺶ‪ .‬ﺁن ﮔﻞهﺎیﯽ را هﻢ ﮐﻪ روی ﻟﻨﮕﻪ در ﺧﻴﺲ ﮐﺮدﻩام‬ ‫ﺑﻴﺎور‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﯽرود ﻟﻨﮕﻪ دری ﮐﻪ رویﺶ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺁدم ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﻋﻴﻨﮏ ﺧﻮد را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻐﻴّﺮ(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ!‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎیﺖ را ﺗﻮی ﮐﻔﺶ ﻣﻦ ﮐﺮدﻩای؟ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻢﭼﺸﻤﯽ ﺑﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻨﺪﻩ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﻩام‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﭘﺲ ایﻦ ﮔﻞ را ﮐﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ای ﺷﻴﻄﺎن راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮ و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽداﻧﯽ!‪...‬‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ )دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﺪ(‪ :‬ﺁهﺎن‪ .‬یﺎدم ﺁﻣﺪ‪ .‬دیﺮوز ﮐﻪ ﺷﻤﺎ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺑﺘﺎن ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم دیﺪم ﻣﻴﻤﻮن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺷﻤﺎ را درﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻟﻪ را‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش را در ﺁیﻨﻪ ﻗﺪی ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ ایﻦ ﮔﻞ ور ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮا ﮐﻪ دیﺪ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ و در رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﮐﺎرﻣﺎن ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮای ایﻦﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻤﺴﺮی ﻧﮑﻨﺪ دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﻧﺎﻗﺺ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺸﻮیﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺧﺪا ﭘﺪر ﻣﻴﻤﻮن را ﺑﻴﺎﻣﺮزد ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﺎن را ﺁﺳﺎن ﮐﺮد!‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﻣﯽﺧﻨﺪد(‪ :‬ﻧﯽ را ﺑﻴﺎور‪).‬دﺳﺘﻤﺎل اﺑﺮیﺸﻤﯽ ﺧﻮدش را در ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﻣﯽاﻧﺪازد روی ﺻﻮرت‬ ‫ﺁدم و زیﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدش ورد ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪(.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻧﯽ را ﻣﯽﺁورد‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺁدم ﻣﯽدﻣﺪ‪ .‬ﺁدم ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﭼﺸﻢهﺎیﺶ ﺑﺎز‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﻼیﮑﻪ و ﭘﺮیﺎن هﻤﻪ ﺟﻠﻮ در ﮐﺎرﮔﺎﻩ ریﺨﺘﻪ ﺻﺪای »ﺁﻓﺮیﻦ‪ ،‬ﺁﻓﺮیﻦ« ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ(‪ :‬ﺁدم!‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم از ﺟﺎیﺶ ﺟﺴﺘﻪ زوزﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود(‪ :‬ﺁدم! ﺑﻴﺎ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﮔﺸﻨﻤﻪ‪...‬ﮔﺸﻨﻤﻪ‪)...‬دﺳﺖهﺎیﺶ را ﻣﯽزﻧﺪ روی ﺷﮑﻤﺶ‪(.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﮑﻦ‪ .‬اول ﻣﯽدهﻢ دﺳﺖ و رویﺖ را ﺑﺸﻮیﻨﺪ‪ .‬زﻟﻒهﺎیﺖ‬ ‫را ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻮ را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻏﺬاهﺎی ﺧﻮب‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﺨﻮری‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺒﺎدا ﮔﻨﺪم‬ ‫ﺑﺨﻮری‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻨﺪم ﺧﻮردی ﮐﻼهﻤﺎن ﻣﯽرود ﺗﻮی هﻢ‪ .‬ﻣﯽدهﻢ از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮوﻧﺖ ﺑﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎک‪ ،‬ﺗﻦ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮد و ﭼﺸﻢهﺎی ور دریﺪﻩ دو ﺑﺎﻣﺒﯽ رو ﺳﺮش ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﻮهﺎیﺶ را ﭼﻨﮕﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﮕﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ‪...‬ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ‪)...‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﮑﻤﺶ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪(.‬‬ ‫ﭘﺮدﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺻﺪای ﮔﺮیﻪ ﺑﺎﺑﺎﺁدم و ﻓﺮیﺎد »ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ!« ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺮدﻩ ﺳﻮم‬ ‫دورﻧﻤﺎی زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞهﺎی دوردﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮﻩ‪ ،‬یﮏ ﺗﮑﻪ اﺑﺮ ﺳﻴﺎﻩ روی ﺁﺳﻤﺎن و ﻣﺎﻩ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺁن ﺻﻮرﺗﮏ‬ ‫درﺁوردﻩ ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪای ﺟﻨﺠﺎل ﺧﻔﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﭼﺮﻧﺪﮔﺎن ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮران ﺑﺰرگ ﺑﯽﺗﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮدﺷﺎن را از‬ ‫ﻻی درﺧﺖهﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻴﻤﻮنهﺎی ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻩ‪ ،‬ﺷﮑﻢ ﮔﻨﺪﻩ‪ ،‬ﭼﺸﻢهﺎی‬ ‫ﺑﯽﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻮهﺎی ژوﻟﻴﺪﻩ دارد‪ ،‬زیﺮ درﺧﺖ ﺗﻮﺗﯽ ﭘﻬﻠﻮی ﻧﻨﻪﺣﻮا ایﺴﺘﺎدﻩ‪ .‬ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻣﻮهﺎی ﺳﺮش ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩ‪ ،‬ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻟﭗهﺎی ﺳﺮخ‪ ،‬دهﻦ ﮔﺸﺎد ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎنهﺎ و ﮐﭙﻞ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﺎت ایﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا )رو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﺁدم(‪ :‬ﺧﺎک ﺑﻪ ﺳﺮم! ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ را دیﺪی ﻧﻮای ﻣﺮا درﺁورد؟ )روی زﻣﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬اهﻮ‪ ،‬اهﻮ ﮔﺮیﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ ﺗﻮت را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ داﻧﻪ ﺗﻮت ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪﺣﻮا ﭼﺸﻢهﺎی ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﯽﻣﺎﻻﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮتهﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دو ﻟﭙﯽ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺮیﺪاری ﺑﻪ ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮی ﺑﻬﺸﺖ از ایﻦ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬دیﺪی در ﺑﻬﺸﺖ ﭼﻪ ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﻮدیﻢ؟ ﺑﺮ ﭘﺪر ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﮔﻮل زد‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا دهﺎﻧﺶ ﭘﺮ از ﺗﻮت ﺧﺎکﺁﻟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺧﻮد را ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ درﺧﺖ ﮔﻼﺑﯽ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮدیﻢ‪ .‬ﻣﻴﻮﻩاش ﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺗﻮی‬ ‫دهﻨﻤﺎن‪ .‬ایﻦﺟﺎ ﺑﺎیﺪ دﻧﺒﺎل هﺮ ﭼﻴﺰی ﺑﺪویﻢ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮران دیﮕﺮ هﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ هﻤﺴﺮی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن ﻟﻌﻨﺖ!‬ ‫در ایﻦ ﺑﻴﻦ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﮐﻼﻧﯽ ﺳﻼﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻼﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا )ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد(‪ :‬ﻣﺮدهﺸﻮر! ایﻦ دیﮕﻪ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻪ هﻴﮑﻠﯽ دارﻩ!‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ایﻦ ﺷﺘﺮﻣﺮغ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺷﺘﺮﻣﺮغ‪...‬ﺷﺘﺮﻣﺮغ‪...‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ!‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم دﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ یﮏ ﻗﻠﺒﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او هﻢ ﺳﻨﮓ را ﻣﯽﺑﻠﻌﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺗﻮ دیﺪی؟ ﺳﻨﮓ را ﺧﻮرد! ﺧﺎﻟﻖاف ﭼﻪ ﺑﻼهﺎیﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ! ﺣﺎﻻ ﻣﺎ را‬ ‫ﻧﺨﻮرد‪ .‬زود ﺑﺎش ﺑﺮویﻢ ﺑﺎﻻی درﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﻧﻨﻪﺣﻮا را ﺑﻐﻞ ﻣﯽزﻧﺪ از درﺧﺖ ﺗﻮت ﺑﺎﻻ ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪ .‬دیﺸﺐ هﻴﭻ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮی ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد؟ اﻻن ﺟﺒﺮایﻴﻞ را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﻢ و از ﺧﺎﻟﻖاف ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ یﺎ ایﻦﮐﻪ از ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﺑﻬﺸﺖ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﺪ‪ .‬اﮔﺮ هﻢ ﺧﺎﻟﻖاف اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺎﭘﻮﭼﯽ ﺁنﺟﺎ رﻓﻴﻘﻢ دزدﮐﯽ وارد ﻣﯽﺷﻮیﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )دﺳﺖهﺎ را ﺑﻐﻞ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻓﺮیﺎد ﻣﯽزﻧﺪ(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪ ...‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪...‬‬ ‫هﻤﻪ ﺟﺎﻧﻮران ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﺎ ﺑﺎلهﺎی ﺑﺎز ﻣﯽﺁیﺪ ﺟﻠﻮ ﺁدم‪ ،‬ﺳﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁدم و ﺣﻮا از درﺧﺖ ﭘﺎیﻴﻦ ﻣﯽﺁیﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ دادیﻢ‪ .‬دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻨﺖ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺎ ﮐﺎری‬ ‫ﺑﮑﻦ‪ .‬از ﻗﻮل ﻣﻦ از ﺧﺎﻟﻖاف ﺧﻴﻠﯽ اﺣﻮالﭘﺮﺳﯽ ﺑﮑﻦ و ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮاﻩ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮط ایﻦﮐﻪ ﻣﺎ را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬وﷲ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﻣﺮا ﮔﻮلزد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻨﺪم ﺑﺨﻮر‬ ‫ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﺧﻮردم‪ .‬دیﮕﺮ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖاف از ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ایﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻮا ﺧﺎﻧﻢ دیﺸﺐ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮدﻩ‪ .‬ایﻦﮐﻪ وﺿﻊ ﻧﻤﯽﺷﻮد! ﺁﺧﺮ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻴﮑﺎر ﺑﻮد ﻣﺎ را درﺳﺖ ﮐﺮد؟ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﻮدیﻢ یﺎ از او ﺧﻮاهﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدیﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻓﺮیﻨﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ روی زﻣﻴﻦ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺎﻟﻖاف هﻢ از ﮐﺮدﻩاش ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬دیﺸﺐ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ هﺎی‬ ‫هﺎی ﮔﺮیﻪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺮوز هﻢ اوﻗﺎﺗﺶ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﺮج زهﺮﻣﺎر ﻏﻀﺐ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺟﺮأت‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺟﻠﻮیﺶ ﺑﺮود‪ .‬ﺻﺒﺤﯽ دو ﮐﺮور ﻓﺤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬هﻤﻪاش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻨﺪم‬ ‫ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻮدیﺪ ایﻦﻃﻮر ﻧﻤﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ دیﺸﺐ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎﺁدم رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮی ﺷﮑﺎف ﺁن ﻏﺎر )اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران‬ ‫زوزﻩ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ایﻦ ﻣﻴﻤﻮنهﺎ ﺑﺎﻻی درﺧﺖ‬ ‫ﻧﺎرﮔﻴﻞ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﺎن ﻻﻧﻪ درﺳﺖ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﮕﻮ یﮏ ﻗﺼﺮ ﻓﻴﺮوزﻩ ﺑﺮایﻤﺎن ﺑﺴﺎزد‪.‬‬ ‫از ﺁنهﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ﺑﺎﻻی ﻏﻴﺮﺗﺖ‪ ،‬ﻧﻮﮐﺮﺗﻴﻢ‪ ،‬یﮏ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ درک‪ ،‬ﺣﻮا ﺧﺎﻧﻢ را‬ ‫ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ؟‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬از دﺳﺘﺶ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﮕﻮ ﻣﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل اوﻟﻤﺎن‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ از او ﺧﻮاهﺶ ﻧﮑﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻮدیﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻓﺮیﻨﺪ و ﻗﺪرتﻧﻤﺎیﯽ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮر ﺑﺸﻮد ﺑﺎیﺪ ﺟﻮرﻣﺎن را‬ ‫ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ؟ ﺧﺎﻟﻖاف ﺣﺮﻓﺶ یﮏ ﮐﻠﻤﻪ اﺳﺖ‪ .‬واﻧﮕﻬﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﮔﻮش‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا هﻤﻪ ﺟﮏ و ﺟﺎﻧﻮرهﺎی روی زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯽﺁیﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا )زﺑﺎﻧﺶ را ﮔﺎز ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺁدم ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ(‪ :‬ﺑﺎز هﻢ ﮐﻔﺮ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ‬ ‫دﺧﻴﻠﺘﺎﻧﻢ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﮕﻮیﻴﺪ‪ .‬ﺁدم ﻏﻠﻂ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻪ! ﺧﺎﻟﻖاف ﮔﻮﺷﺶ از ایﻦ ﺣﺮفهﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺁن روزی ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺁﻓﺮیﻨﺶ‬ ‫ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﻴﻪ ﻓﺤﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺁدﻣﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻧﻪ! ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﻓﺮﺷﺘﻪای هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮایﺘﺎن‬ ‫یﮏ ﭼﻴﺰی ﻧﻘﻞ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬اﻻن ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎﺁدم ایﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدیﻢ یﮏ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﺁﻣﺪ رد ﺷﺪ‪ .‬یﮏ ﻗﻠﺒﻪ ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﮔﻨﺪﮔﯽ را ﺧﻮرد!‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺎز هﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﺷﮑﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺎﺷﻴﺪ!‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬راﺳﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺮای ﭼﻪ ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش‬ ‫ﺁﻓﺮیﺪ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ )اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﯽﮔﺬارد(‪ :‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش هﻢ‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﻴﻤﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻣﯽداﻧﯽ ایﻦهﺎ ﺁﻓﺮیﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻓﺮﻧﯽ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﮑﻨﺪ و ﺑﺨﻨﺪد‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺑﻪ ﺣﺮف ﺁدم ﮔﻮش ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮﮔﺮدیﻢ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬ﺁنﺟﺎ ﺁﺳﻮدﻩ ﻧﺒﻮدیﻢ‪ .‬هﻤﻴﺸﻪ اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ ﺑﺎ ﺁن دک و ﭘﻮز ﺑﺪﺗﺮﮐﻴﺒﺶ ﻣﻮی‬ ‫دﻣﺎغ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدیﻢ‪ ،‬ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎردی ﻣﯽﮐﺮدیﻢ‪ ،‬ﺑﻮق ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬هﻤﭽﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺁدم؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داریﺪ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎهﺎ در ﺑﻬﺸﺖ هﻢ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدیﺪ‪.‬‬ ‫ایﻦﺟﺎ هﻢ راﺿﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬هﻴﭻوﻗﺖ راﺿﯽ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬هﻤﻪ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﺣﻮا اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻋﻮﺿﺶ ﻣﻦ هﻢ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪.‬‬ ‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﻮا ﻣﺜﻞ ایﻦﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﻣﯽرود یﮏ ﺑﺮگ از درﺧﺖ‬ ‫ﺗﻮت ﻣﯽﭼﻴﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺮای ایﻦﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﭘﻴﺪا ﺑﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺑﭽﻪ! ﺑﭽﻪ‪...‬ﺑﭽﻪ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬یﮏ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدﺗﺎن‪ .‬یﮏ ﺣﻮا ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ یﺎ یﮏ ﺁدم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻮد و هﺮ دو ﺷﻤﺎ ﺑﺮای او زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ و او را دوﺳﺖ داریﺪ و ﺑﺮای او ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﺑﺎز هﻢ یﮏ ﮐﻠﮏ دیﮕﺮ! ﺧﺎﻟﻖاف هﻤﻴﻦ ﻣﺎ را ﺁﻓﺮیﺪ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﺪ یﮏ دﺳﺘﻪ‬ ‫دیﮕﺮ را هﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮔﻨﺎهﯽ ﮐﺮدﻩایﻢ؟‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ ﺷﻤﺎ راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮیﻴﺪ‪ .‬از ﻗﻮل ﻣﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻖاف ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮیﺪ‪ .‬هﻨﻮز ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را از‬ ‫ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪) .‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺁدم( ﺗﻮ ﻣﺮا ﻣﯽﮔﺬاری‪ ،‬ﻣﯽروی ایﻦ ﻃﺮف ﺁن ﻃﺮف‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﻣﻦ یﮏ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﭘﻬﻠﻮیﻢ ﺑﺎﺷﺪ و او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ او را دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﺧﻮب ﺷﺪ ﺗﻮ اﻣﺮوز اﺳﻢ ﺷﺘﺮﻣﺮغ را یﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ‪.‬‬ ‫در ایﻦ ﺑﻴﻦ از ﺑﺎﻻی ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺪا ﻣﯽﺁیﺪ‪» :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪ ...‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪«...‬‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺣﻮﺻﻠﻪاش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪ .‬یﺎ ﻓﺮﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ یﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫هﺴﺘﻪ هﻠﻮ ﺑﺎزی ﺑﮑﻨﺪ و ﺟﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺁﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺘﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدیﻢ! ﻋﺠﺎﻟﺘ ًﺎ ﺧﺪا ﻧﮕﻪدارﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫هﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻴﺪ ﺻﺪایﻢ ﺑﮑﻨﻴﺪ‪) .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻨﻮرﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﯽرود‪(.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )ﺑﻪ ﻧﻨﻪﺣﻮا(‪ :‬ﭼﻘﺪر ﭘﺮﭼﺎﻧﮕﯽ ﮐﺮدی! هﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎرهﺎ را درﺳﺖ ﺑﮑﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﻼ ﺗﻮ را از دﻧﺪﻩ ﭼﭙﻢ درﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‪ .‬ﭼﻪ هﻤﺪﻣﯽ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺮایﻢ ﺁﻓﺮیﺪﻩ! ﻣﺜ ً‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻢ!‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬وا‪...‬ﭼﻪ دروغهﺎ! ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ ﺑﺎور ﮐﺮدم! ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری ایﻦ دﻓﻌﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﭼﻘﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ دادﻩ ﺑﻮد دیﮕﺮ ﻣﻨﺖ ﺗﻮ را ﻧﻤﯽﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ دﻧﺪﻩ ﭼﭙﺖ را ﻣﯽزﻧﯽ؟ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺧﺎﻟﻖاف دﻧﺪﻩات را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ‬ ‫ﺷﺘﺮﻣﺮغ‪ .‬ﺗﻒ ﺑﻪ ایﻦ زﻧﺪﮔﯽ‪ .‬ﺗﻒ‪...‬ﺗﻒ‪) ...‬روی زﻣﻴﻦ ﺗﻒ ﻣﯽاﻧﺪازد ﺳﺮش را ﻣﺎﺑﻴﻦ دو دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﮔﺮیﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )دﺳﺖ روی ﺳﺮ او ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ :(.‬هﺎن‪ ،‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﻪ یﮏ ﭼﻴﺰهﺎیﯽ ﭘﯽ ﺑﺮدﻩای!‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ داری‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﻮل ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدم‪ .‬هﻤﻪاش ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮدهﻨﯽ ﻣﯽزﻧﯽ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ایﻦﮐﻪ ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪ ﺑﻬﺸﺖ را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﯽ از ﻣﻦ ﻣﯽﮔﺮیﺰی‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫هﺴﺘﻢ‪ .‬از ایﻦ ﺟﺎﻧﻮرهﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪) .‬ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮏهﺎی ﭼﺸﻤﺶ را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺟﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ! ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪.‬‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﻦ هﻢ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﻣﮕﺮ یﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺟﻠﻮ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ اﮔﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺒﻮدی ﻣﻦ از ﻏﺼﻪ ﻣﯽﺗﺮﮐﻴﺪم‪.‬‬ ‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﮏ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺧﻮد روﺷﻦ ﻣﯽﺷﻮد و از یﮏ ﻃﺮف ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺁیﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻴﻠﯽ از ﭘﺸﺖ ﺷﺎﺧﻪهﺎ ﺳﺮش را درﺁوردﻩ ﺧﺮﻧﺎس ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﺁدم و ﺣﻮا از درﺧﺖ ﺗﻮت ﺑﺎﻻ ﻣﯽروﻧﺪ و ﻧﻨﻪﺣﻮا‬ ‫ﺧﻮدش را ﻣﯽاﻧﺪازد در ﺑﻐﻞ ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬اﮔﺮ ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ایﻦﺟﺎ ﭘﺮ از دوﻧﺪﮔﯽ و زد و ﺧﻮرد اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ از زﻧﺪﮔﯽ یﮑﻨﻮاﺧﺖ و‬ ‫ﺑﯽﻣﺰﻩ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ در ﺑﻬﺸﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽﺷﺪم‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﺑﺨﻮر و ﺑﺨﻮاب‬ ‫زودﺗﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ایﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪهﺎ ﭼﻄﻮر در ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻼ اینجا ﮐﺸﻴﮏﭼﯽ‬ ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻗ ً‬ ‫ﻧﺪاریﻢ و ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮش هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻟﺐهﺎیﺖ را ﺑﻴﺎر ﻧﺰدیﮏ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد ﺁﻓﺮیﻨﺶ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﻣﺎچ ﻣﺤﮑﻤﯽ از ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪﺣﻮا هﻢ دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ را‬ ‫ﺟﻠﻮ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﭘﺸﺖ ﺑﺮگهﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺮدﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺻﺪای ﻧﻌﺮﻩ و زوزﻩ ﺟﺎﻧﻮران ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺎرﻳﺲ ‪ ١٨‬ﻓﺮوردﻳﻦ ‪١٣٠٩