Monday, February 22, 2016

What are the Kurdish Women’s Units fighting for in Syria?
واحد زنان کرد برای چه در سوریه مبارزه میکنند ؟
https://www.washingtonpost.com/
news/monkey-cage/wp/2015/12/23/
what-are-the-kurdish-womens-units-fighting-for-in-syria/
ext
int Article
   
ترجمه از : پیمان پایدار


Syria’s Kurds now control a contiguous swath of territory linking the border region of northern Syria all the way to Iraqi Kurdistan. Kurdish forces seized the city of Kobani near the Turkish border in January, and in June took Tel Abyad to the east. The self-governing cantons of Afrin, Kobani and Cizire have set up administrative structures that operate with near complete autonomy from Damascus. Now that the Kurds have effective control of this territory, what they will they do with it? Will they attempt to break away from Syria, and establish an independent Kurdish state? Or will they remain within Syria as an autonomous region?

کردهای سوریه در حال حاضر کنترل یک نوار به هم پیوسته از قلمرو ارتباط منطقه مرزی شمال سوریه تمام راه تا کردستان عراق. نیروهای کرد شهر کوبانی را در نزدیکی مرز ترکیه در ماه ژانویه به دست گرفتند، و در ماه ژوئن 'تل ابیاد' را در شرق کشور بزیر کنترل خویش درآوردند . کانتونهای خودمختار آفرین ، کوبانی و  سیزیر دست بساختن ساختار اداری زده اند که با استقلال کامل از دمشق کار میکنند. حالا که کردها کنترل موثر این مناطق را بدست دارند ، با آن چه خواهند کرد؟ آیا آنها سعی در جدائی از سوریه و به ایجاد یک دولت مستقل کرد دست خواهند زد ؟ و یا اینکه در سوریه به عنوان یک منطقه خودمختار باقی می مانند؟
Many outside observers assume, based on the long struggle for Kurdish independence, that the Kurds must still want a state. In a recent article in the New York Review of Books, Jonathan Steele wrote that, “the dream of having a state of their own never faded.” Others refer to the Kurdish enclave in northern Syria, Rojava, as a “statelet” or a “quasi-independent mini-state.” The Iraqi Kurds are perhaps closest to achieving statehood, and a recent article about the Kurdistan Regional Government in Foreign Policy was titled, “The world’s next country.”

بسیاری از ناظران خارجی فرض میکنند، بر اساس مبارزه طولانی برای استقلال کردستان، که کردها هنوز هم خواهان یک دولت- ملت(کشور) میباشند. در مقاله اخیر در نقد و بررسی کتاب روزنامه نیویورک تایمز، جاناتان استیل نوشت که، "رویای داشتن یک کشور از خود هرگز از بین نرفته ." دیگران به منطقه کردنشین در شمال سوریه، روژاوا، به عنوان یک "بی وطن" یا یک " دولت کوچک شبه مستقل " اشاره میکنند. کردهای عراق شاید نزدیکتر باشند به دستیابی یک کشور مستقل، و مقاله اخیر در مورد دولت منطقه ای کردستان در مجله سیاست خارجی، عنوانش " کشوربعدی در جهان" بود ."
But this may not tell the whole story. Earlier this year, I conducted one of the first surveys of the Kurdish Women’s Defense Units known as the YPJ (Yekîneyên Parastina Jin) after witnessing the liberation of Tel Abyad in June and the final days of the battle of Kobani at the end of January. Despite the Western media’s fascination with the Kalashnikov-toting young Kurdish women fighting the Islamic State, there remains a significant lack of basic demographic information about these women. The full results of this research will be released in a forthcoming publication. One of the most surprising findings is that 44 of the 46 respondents did not want to establish an independent state but rather wanted to remain part of Syria.

اما  این ممکن است تمام داستان را بازگو نکند . در اوایل سال جاری، من یکی از اولین بررسیها از 'واحد دفاع زنان کردستان' که بعنوان وای پی ژ شناخته شده را پس از مشاهده آزادی تل ابیاد در ماه ژوئن و روزهای آخر جنگ کوبانی در پایان ماه ژانویه انجام داده ام . با وجود شیفتگی رسانه های غربی از زنان جوان کرد کلاشینکوف بدست که بر علیه داعش میجنگند ،هنوز فقدان قابل توجهی از اطلاعات عمومی پیرامون جمعیت  این زنان وجود دارد. نتایج کامل این تحقیق در یک نشریه آینده منتشر خواهد شد. یکی از یافته های شگفت آور این است که 44 نفر از 46 پاسخ دهندگان نمی خواهند دست به ایجاد کشور مستقل  بزنند بلکه می خواهند  بخشی از سوریه باقی بمانند.
First, some important methodological caveats. Surveying the YPJ poses certain challenges. Methodologically, the YPJ constitute a hard-to-reach “hidden population” for which random sampling is impossible. Instead, I used a respondent-driven sampling technique among a unit of the YPJ stationed in Kobani in June of 2015. I interviewed 46 members of the YPJ, all unmarried women between the ages of 18 and 34, many of whom were involved in the liberation of Tel Abyad, Kobani and other important battles. At the time of my research, many units were engaged in combat operations against the Islamic State at the front lines, limiting the number of women available to participate as respondents. Finally, because the survey was conducted in a single location with a single unit of the YPJ, we should treat these results with caution as Kurds who live in other areas may have different aspirations.
اول، برخی از هشدارهای مهم روش شناختی. بررسی وای پی ژ چالشهای خود را دارد. از دید روش شناسانه،  وای پی ژ شامل "جمعیت پنهان"یست که بسختی میتوان بدان دست یافت زیرا نمونه گیری تصادفی از آنان غیر ممکن است . در عوض، من از یک روش نمونه برداری پاسخ دهنده محور در میان یک واحد وای پی ژ مستقر در کوبانی در ماه ژوئن سال 2015 استفاده کردم . من با 46 عضو وای پی ژ مصاحبه کردم ،همه از زنان مجرد بین سنین 18 تا 34، که بسیاری از آنها در آزاد سازی تل ابیاد و کوبانی  و دیگر جنگهای مهم شرکت داشته اند. در زمان تحقیقات من، بسیاری از واحدها درگیر عملیات جنگی علیه دولت اسلامی در خط مقدم بودند، و این محدودیتی ایجاد میکرد از شرکت تعدادی از زنان به عنوان پاسخ دهندگان. در نهایت، به دلیل اینکه  بررسی در یک محل واحد با یک واحد از تیم زنان  انجام شد، ما باید این نتایج را با احتیاط بررسی کنیم چرا که کردهائی که در مناطق دیگر زندگی می کنند ممکن است آرمان مختلف داشته باشد.
Despite these limitations, the results do complicate the popular narrative that all Kurds inherently want an independent state. For those who follow the work of Kurdish scholars or are familiar with the situation in Rojava, these findings may not come as a surprise. Dilar Dirik, for example, has argued that some Kurds “no longer fight for a state because they reject statehood as inherently oppressive.” They do not need to secede from Syria, because they never recognized the European-drawn borders as valid in the first place.

با وجود این محدودیت ها، نتایج پیچیده میکند روایت مردمی را  که همه کردها ذاتا خواهان یک دولت مستقل هستند . برای کسانی که کار محققین کرد را دنبال میکنند و یا با  وضعیت در روژاوا آشنا هستند، این یافته ها ممکن است  شگفت زده شان نکند . برای مثال، دیلار دیریک،  استدلال کرده است که برخی از کردها "دیگر برای یک دولت نمی جنگند، چرا که دولت را ذاتا سرکوبگر میدانند و طبیعتا آنرا مردود میشناسند." آنها لازم نمیدانند که از سوریه جدا شوند، چرا که آنها هرگز،  در درجه اول،  مرزهای کشیده شده توسط اروپائی ها را برسمیت نمیشناسند .

The views of the women in the survey corroborate Article 12 of the Rojava Social Charter, which reads: “The Autonomous Regions form an integral part of Syria. It is a model for a future decentralized system of federal governance in Syria.” Instead of an independent Kurdistan, the movement now aims to establish autonomous structures at the local level based on the principles of “Democratic Confederalism” including a bottom-up democracy, cooperative economy, gender egalitarianism and environmentalism. In short, a stateless democracy.
دیدگاه های زنان در این بررسی تایید  میکند ماده 12 منشور اجتماعی روژاوا را ، که میگوید: "منطقه خودمختار بخشی جدایی ناپذیر از سوریه است. این مدلی است برای یک سیستم غیر متمرکز آینده در حکومت فدرالی در سوریه ." به جای یک کردستان مستقل، جنبش اکنون با هدف ایجاد ساختارهای مستقل در سطح محلی بر اساس اصول" کنفدرالیسم دموکراتیک "از جمله یک دموکراسی از پایین به بالا، اقتصاد تعاونی، مساوات طلبی جنسیتی و محیط زیستی. کوتاه سخن، یک دموکراسی بدون تابعیت.
This follows the political and ideological shift within the PKK since the capture of one of its founders, Abdullah Ocalan, in 1999. The reasons for deciding to abandon the goal of establishing an independent Kurdistan were complex, but happened in part because Ocalan was “following the lead of the PKK women.” For years, women have fought alongside men in the PKK and other national liberation struggles. Despite making huge sacrifices, women often found themselves marginalized either within their own movement – as in the PKK – or after achieving independent statehood – as in the Algerian FLN – or both.

این امر به دنبال تغییر سیاسی و ایدئولوژیک در پ ک ک پس از دستگیری یکی از بنیانگذاران آن، عبدالله اوجالان، در سال 1999 صورت پذیرفته است. دلایل برای تصمیم گیری در رها کردن هدف ایجاد کردستان مستقل پیچیده بود، اما بخشا اتفاق افتاد چرا که اوجالان "پیرو رهبری زنان پ.ک.ک." بود. برای سالیان سال، زنان در کنار مردان در پ ک ک و دیگر مبارزات رهایی بخش ملی مبارزه کرده اند. با وجود فداکاریهای بزرگ، زنان اغلب خود را در درون جنبش شان در حاشیه میدیدند -همانطور که در پ ک ک - و یا پس از دستیابی به کشوری مستقل - در الجزایر  - یا هر دو.
It is not only political strategy, however. Many of the Kurdish women I interviewed said that they were fighting not only against the Islamic State but also against the patriarchal norms of their own culture. A 24 year old from Afrin said she joined the YPJ because there was “no equality between men and women in the society.” A 22 year old from Cizire said she joined because “of the suffering of women, and the YPJ was solving problems of women.” A 21 year old from Kobani said she joined simply because she “saw freedom in the YPJ.”

هر چند ، این تنها استراتژی سیاسی نیست. بسیاری از زنان کرد ی که من باهاشون مصاحبه کردند گفتند که آنها فقط علیه دولت اسلامی(داعش-م) نمیجنگند بلکه در برابر هنجارهای پدرسالارانه فرهنگ خود شان نیز مبارزه می کنند. آفرین 24  ساله گفت که او به وای پی ژ پیوست چرا که "هیچ برابری  بین مردان و زنان در جامعه وجود ندارد." یک جوان 22 ساله ازسیزیره  گفت که او به این دلیل    پیوسته  که "زنان رنج میبرند و وای پی ژ حلال مشکلات زنان است." یک دختر21 ساله از کوبانی گفت که او صرفا پیوست چرا که او" آزادی را در وای پی ژ دید . "
In order to prevent the kind of marginalization that has occurred in the past, the YPJ was established as an independent women’s unit, rather than being subsumed under the men’s YPG (People’s Protection Units). The self-governing cantons in Afrin, Kobani and Cizire were formed in 2012, and both the YPJ and YPG are a result and key feature of this autonomy.

به منظور جلوگیری از این نوع به حاشیه رانده شدن که در گذشته رخ داده ، وای پی ژ به عنوان واحد مستقل زنان تاسیس شد، به جای اینکه تحت رهبری مردان (واحدهای حفاظت خلق: وای پی چ) قرار گیرند. کانتونهای خودگردان در آفرین، کوبانی و سیزیره در سال 2012 تشکیل شد، و هر دو وای پی ژ و وای پی چ نتیجه و قابلیت های کلیدی این استقلال هستند.
This brings us to what may be a contradiction. Article 15 of the Rojava Social Charter asserts that the People’s Protection Units are the “sole military force of the three cantons.” Establishing a monopoly on the legitimate use of force within a given territory is, according to Max Weber, the very definition of a state. The YPJ in Syria may not want to emulate the de facto state structures that have been created in Iraqi Kurdistan. However, by participating in the establishment of a monopoly on the legitimate use of force within northern Syria, they may be laying the groundwork for potential state formation.

این ما را به آنچه که ممکن است یک تناقض باشد میرساند . ماده 15 منشور اجتماعی روژاوا ادعا میکند که واحد حفاظت مردم  " تنها نیروی نظامی سه کانتون هستند." با ایجاد یک انحصار در استفاده مشروع از زور در قلمرو مشخصی  معنی اش، بزعم مکس وبر، تعریف دولت است . وای پی ژ در سوریه ممکن است  که نخواهد دست به تقلید از ساختارهای دولتی ای بزند که در کردستان عراق ایجاد شده اند. با این حال، با شرکت در ایجاد یک انحصار در استفاده مشروع از زور در شمال سوریه، آنها ممکن است زمینه ای را برای تشکیل بالقوه دولت را بگذارند.

****************************
Amy Austin Holmes is an associate professor of sociology at the American University in Cairo. She is the author of “Social Unrest and American Military Bases in Turkey and Germany since 1945,” (Cambridge University Press, 2014). The research and travel for this project were entirely self-funded. The full results of the survey will be released in a forthcoming publication.

ایمی آستین هولمز استادیار جامعه شناسی در دانشگاه آمریکایی قاهره است. او نویسنده کتاب "ناآرامی های اجتماعی و پایگاه های نظامی آمریکا در ترکیه و آلمان از سال 1945،" (انتشارات دانشگاه کمبریج، 2014) است. تحقیق و سفر برای این پروژه به طور کامل خود تامین شده بوده. نتایج کامل این بررسی  در یک نشریه در آینده منتشر  خواهد شد.

No comments:

Post a Comment