"بسیاری از ما به گونه ای بزرگ شدیم که تا به یک نفر می رسیم فقط می خواهیم بگوییم از بقیه بهتریم یا بدتریم. بالاتریم یا پایین تریم. کی از ما شیکتره. کی از ما بلندتره. کی از ما کوتاهتره . کی از ما خوشگلتره. کی از ما زشت تره . تازه وقتی میروید می نشینید میگید که من یک عیب و ایرادی دارم, میگویند برو خدا را شکر کن برو ببین آفریقا ببین مردم چقدر بدبختند. خوب به من چه مربوطه اصلا این چه جور استدلالی است .

یعنی نکته ای که می خواهم خدمتتون عرض کنم اینکه از این بازی در بیایید وقتی از این بازی در بیایید متوجه می شوید که شما بر اساس یک ملاک هایی که درست و غلط و بد و خوب است عمل می کنید اما در مقام مقایسه کار نمی کنید.

در فرهنگی که حرمت نفس نیست همیشه مقایسه است.
... ببین خواهرت چه کار کرد و ببین خواهرت نصف توست غذاش رو خورد تو نمی خوری. ببین دختر خاله ات چه پیانویی می زنه. ببین آقا اینا پنج ساله اومدن خونه خریدن ما پانزده ساله اینجاییم خونه نداریم خاک تو سرت. یعنی ملاک, ملاک مقایسه است .

مثل اینکه ما اومدیم تو این دنیا مسابقه بدیم .چون آدمی که حرمت نفس نداره, دایما در فکر این است که کی بالاتره کی پائین تره و...."

فرهنگ هلاکوئی