Friday, July 20, 2012

Muertos y “muertitos”
مردگان و "مردگان"( حالتی  تحقیر آمیز برای بومی ها ی کشته شده
در جنگ داخلی سالهای دهه 80 و 90 قرن پیش) در پرو
Eduardo Adrianzén
نوشته ای از : ادواردو ادرینزن
 سناریو / دراما نویس و روزنامه نگار مترقی پروئی

در روزنانه " له ری پوبلیکا " چهارشنبه 18 ژولای 2012
www/LaRepublica.Pe
بمناسبت بیستمین(2012-1992) سالگرد بمب گذاری دهشتناک و یاد بودی از آن, در محله طبقه مرفه ای نشین میرافلورس و خیابان ته ره ته (عمدتا سفید پوست) در لیما , توسط  "حزب مائویست راه روشنائی " ( در دوران  " جنگ داخلی " ) و کشته شدن 25 نفر و زخمی شدن تعدادی دیگر و در مقایسه کردنش با 60 هزار سرخپوست و بومیان  کشته اما تحقیر و فراموش شده در همان سالها در مناطق کوههای اند توسط دو نیروی مخاصم دولت و حزب منحوس مذکور از یکطرف .....و از طرف دیگر با بی تفاوتی مجدد از طرفه همین طبقه مرفه  سفید پوست و حامیانش  درمطبوعات و دگر  نهادهای  قدرت و علیه مخالفت  بر حق و سرسختانه بومیان شمال شرقی در استان  " که خه مرکا  "  که از بابت نابودی دریاچه هایشان( که در زیر آنها طلا یافته شده) و  برای حفاظت از زمین و محیط زیستشان در ماههای اخیر بر علیه پروژه کونگای معدنچیان غارتگر خارجی و سرمایه داران متحد داخلی حمایت شده توسط دولت مرکزی نئو لیبرال و مرتجع اویانتا اومه لا دست به تظاهرات پیگیرزده بودند ...و به  کشته شدن چندین نفر ازهمین بومیان انجامید. .... Tarata

این نویسنده مترقی , بمانند همه انساندوستان و عاشقان بشریت, بر علیه این بینش ارتجاعی و بعضا راسیست  طبقه حاکم  لیما نشین... که از برای یادبود کشته شدگان  " ته ر ته   " به  دست و پا افتاده و با بوق و کرنا گوش همگان را کر کرده ... حال آنکه با بی تفاوتی کامل و پشیزی ارزش قائل نبودن برای کشته شدگان بومیان  درشمال کشور بار دیگر به سکوت متوسل شده ... و در حقیقت با نفی حقوق انسانی 90% از  شهروندان غیر سفید پوست  کشورشان ماهیت کثیف خویش را برای چندمین بار در191 سال گذشته( پس از استقلال از اسپانیای  استعمارگر) به عرصه وجود گذاردند, دست بقلم برده است !! باری او. با این مقاله کوتاه به آنان نقب زده و  شکوه و شکایت می کند.... حال گوش شنوا کجاست!؟ خود بخوانید حدیث این مجمل

تلخیص , تالیف و ترجمه از: پیمان پایدار

Hoy por fin escribiré algo que pienso hace años, y ojalá no se malinterprete: me irrita cuando leo o
 escucho decir: “los limeños recién tomamos conciencia de la gravedad del terrorismo cuando pasó lo de Tarata”.
Me provoca replicar: yo también soy limeño y me da muchísima vergüenza ajena que digas eso, porque así confiesas que consciente o inconscientemente (y ninguna de las dos formas tiene perdón) percibías que los miles de muertos anteriores a 1992 solo eran “muertitos”, o gente que valía un poco –o un mucho– menos, que los 25 que fueron asesinados aquella noche. Que mientras las bombas explotaran lejos de Miraflores, para ti las cosas eran tolerables. Que asumías como algo cotidiano los genocidios en Ayacucho y las comunidades indígenas, al igual que los homicidios diarios de cientos de modestos policías para robarles su arma. Que mientras los terrucos estuviesen en Huaycán, Comas, San Juan de Lurigancho, Villa El Salvador o esos distritos donde vivía el 70 por ciento de Lima –tú no, obvio– se podía seguir en la burbuja.
Amigo capitalino de clase media para arriba: disculpa que minimice tus traumas y me parezca frívolo que creas muy épico haber sufrido solamente apagones y toques de queda –que aprovechábamos para los tonos “de toque a toque”, ¿recuerdas?– mientras que muchos miles de peruanos iguales a ti –iguales, aunque cueste muelas aceptarlo– eran desplazados, masacrados o desaparecidos en Lucanamarca, Accomarca y tantos otros nombres que sonaban tan lejanos como Melmac. Perdona que escriba esto al conmemorarse 20 años de Tarata… pero siento que es muy parecido a como hoy te indignas por las pintas en un monumento limeño, y no por los muertos de Celendín.
Eduardo AdrianzénEduardo Adrianzénمتولد لیما در 1964
Eduardo Adrianzén nació en Lima en 1964. Estudio en la Universidad Nacional Mayor de San Marcos (UNMSM), en la época en que "era la caldera del diablo" del terrorismo. Ha escrito guiones para la televisión que lo hicieron muy popular por sus historias, “Los de Arriba y los de Abajo”, “Los unos y los otros” y “ Tribus de la calle”. En 1995 incursionó en la dramaturgia con “De repente un Beso” y el “Dia de la Luna” en 1996, “Cristo light”, su tercera obra teatral.

Últimos artículos

دیگر مقالات نویسنده در همین روزنامه

No comments:

Post a Comment