وصیتنامه* / جورج هالداس**

ترجمه از : بتول عزیزپور

1

بامدادان بی رنگ را به فرزندانم وا می گذارم

نان بی رونق و خیابان ها را،

جایی که چند پاره می شدم

چشمه ها و آبنماها را

که شب هایم را زمزمه می کردند

واگن های خالی

نارون های گردن زده شده

کـــُــنج و کـِنارهای متروک و گمنام

رؤیای ِ سعادتی همیشه در هم شکسته

ریل ها با زنگ خوردگی سال ها را

برای آنان به ارث می گذارم

چنان که قطارهای بی سرنشین

و ایستگاه های فراموش شده را

پس از این همه

شادی را برای فرزندانم به امانت می گذارم

و منزلگاهی با چهره ای دیگر

مانند کسی که گمان می کرد همه چیز را دوست می دارد

برای فرزندانم "خود باوری" را به ارث می گذارم

...

و ضرورت ِ وظیفهء پایداری را. ***

* از دفتر " زخم آغازین " La blessure essentielle ، چاپ اول/ Éditions l’Âge d’Homme / 1990 .

**جورج هالداس شاعر و نویسندهء معترض سویسی- یونانی متولد 1917 ژنو/ درگذشت سال 2010 لوزان سوئیس.

از این شاعر و نویسنده 14 دفتر شعر و ده ها اثر به نثر به زبان فرانسه بر جای مانده است. جورج هالداس از دوستداران آثار هومر، شاعر یونانی، سروانتس، دیکنز، ویلیام فاکنر و نویسندگان سده نوزده روسیه تزاری بود.

*** در سطری از این شعر برای یک واژه، از معادل ِ "مفهومی" در فارسی استفاده کردم