زنگ هشدار برای گسترش روسپی گری مجازی(*)

بعضی‌هاشان می‌گویند تست هم می‌دهم تا مطمئن شوید و بعضی‌هاشان هم اهل
تست دادن نیستند. وقتی با آنها چت خصوصی را آغاز می‌کنی حرفی ندارند جز
اینکه اول شارژ می‌خواهند. کارشان را وقتی آغاز می‌کنند که شارژ
بگیرند...

سایت «قانون» نوشت:
یک شارژ 2 یا 5 هزار تومانی. این تمام دستاورد کاسبی جدید است برای
روسپیان اینترنتی. کارشان شده از صبح تا شب پای اینترنت نشستن و دنبال
مشتری گشتن. از هر راهی هم استفاده می‌کنند. مسنجر یاهو یا فیس‌بوک.
برایشان فرقی ندارد کجا هستند. برایشان شارژهای تلفن همراه مهم است و
مشتریان پر و پا قرص. جستجویی کوتاه در لابه‌لای شبکه‌های مجازی یا
اتاق‌های مسنجر خیلی از آنها را نشان می‌دهد. بعضی‌هاشان واقعاً
روسپی‌اند و بعضی‌هاشان هم به دنبال دزدی اینترنت.
شارژ 2 تومانی 10 دقیقه؛ تست هم نمی‌دهم!

راهش خیلی ساده است. آن‌ها با ساختن یک «آی دی» به دنیای چت وارد
می‌شوند. نام و نشانی که می‌تواند هیچ بویی از واقعیت هم نبرده باشد. نام
و نشانی مجازی در دنیایی مجازی.

دنیایی آمارها نشان می‌دهد 70 درصد حاضران‌اش را جوانان تشکیل می‌دهند.
55 درصدشان بین 16 تا 25 و 45 درصد هم بالاتر از 25 سال. برای پیدا
شدنشان تنها چند دقیقه حضور در اتاق‌های چت کافی است. با این جمله خود را
معرفی می‌کنند. من ... هستم. ... ساله. شارژ می‌گیرم. وب (ارتباط تصویری)
می‌دهم. وُیس (ارتباط صوتی) هم می‌دهم. بعضی‌هاشان می‌گویند تست هم
می‌دهم تا مطمئن شوید و بعضی‌هاشان هم اهل تست دادن نیستند.

وقتی با آنها چت خصوصی را آغاز می‌کنی حرفی ندارند جز اینکه اول شارژ
می‌خواهند. کارشان را وقتی آغاز می‌کنند که شارژ بگیرند. بساط چانه‌زنی
اینجا هم برپاست. بعد از چانه‌زنی‌های معمول، رقم می‌شود 10 دقیقه وب، یک
شارژ 2 هزار. نیم ساعت، یک شارژ 5 هزار تومانی. آن‌ها تن‌فروشی می‌کنند،
بدن خود را به نمایش می‌گذارند، حرف می‌زنند و هر کاری که بخواهی می‌کنند
تا در نهایت از دیدنشان خسته شوی. خسته که شدی می‌روند سراغ مشتری بعدی.
روایت مکرری که در روز بارها صورت می‌گیرد. بگذریم از اینکه در این بین
بعضی دزدهای اینترنتی هم هستند که از این ترفند استفاده می‌کنند تا فقط
شارژ بگیرند و باز بگذریم از آن‌هایی که شارژ دادنشان دزدی است.

از دنیای مجازی تا دنیای واقعی
اغلب روسپیان اینترنتی، کارشان را فقط در دنیای مجازی سکه کرده‌اند. اما
بعضی‌هاشان هم هستند که به صورت حضوری تن‌فروشی می‌کنند. مهسا یکی از
آن‌هاست. او که بعد از گرفتن یک شارژ 5 هزار تومانی حاضر شد کارش را از
پشت دوربین لپ‌تاپش آغاز کند می‌گوید شش ماهی می‌شود که وارد این عرصه
شده.

خودش اعتراف می‌کند که روزانه بین هشت تا ده نفر مشتری پیدا می‌کند. برای
اینکه با آن‌ها ارتباط برقرار کند شارژ می‌گیرد. دو شماره ایرانسل دارد و
یک شماره اعتباری همراه اول. با هر شارژی که می‌گیرد یکی از آنها را شارژ
می‌کند. تنها 21 سال دارد. هرگز نمی‌گوید منزلش کجاست اما می‌گوید فرزند
دوم خانواده است.

خواهرش اما اصلاً از این قضیه خبر ندارد. بعد که نیم ساعتش تمام می‌شود
در مقابل درخواست ملاقات حضوری می‌گوید «پایه‌ام؛ اما یه کم خرج دارد»
خرجی که از آن سخن می‌گوید هم 40 تا 50 هزار تومان است. چهره مهسا اما
ناراحتی از کاری که می‌کند را نشان نمی‌دهد. او حتی دوستان اینترنتی‌اش
را هم در معرض حراج می‌گذارد. دوستانی در سن و سال‌های مختلف.

شارژ دزدهایی که تلکه می‌کنند
آن‌سو تر از دنیای چت‌روم‌ها، شبکه‌های اجتماعی هم خانه دیگری است برای
تن‌فروشان اینترنتی. آن‌ها که بیشترشان در فیس‌بوک حاضر هستند نوع
کاسبی‌شان فرق می‌کند. برای خود یک صفحه ایجاد کرده‌اند با کلی توضیحات.
توضیح در مورد کارهایی که می‌کنند. دنیای آن‌ها با دنیای تن‌فروشان
چت‌روم‌ها مجزاست. چون پسران به اصطلاح «شارژ دزد» بسیاری با ساختن صفحات
دروغ، دست به تلکه کردن مشتریان می‌زنند. اما یافتنشان زیاد سخت نیست.

«سارا م» یکی از آن‌هاست که البته خود را در فیس‌بوک با یک نام مستعار
معرفی کرده است. او چندین عکس از خود گذاشته است. عکس‌های مستهجنی که اگر
شما در لیست دوستانش باشید می‌توانید آن‌ها را ببینید. ورود به لیست
دوستانش اما کار ساده‌ای نیست.

باید اول شارژ بدهید. وقتی مطمئن شد، دوستی با شما را می‌پذیرد. اما برای
ارتباط‌های بعدی هم یک شارژ 2 هزار تومانی می‌گیرد. می‌گوید به خاطر این
است که با همان شارژ به مشتری زنگ بزند. این کار را می‌کند. اما نه همان
موقع. 48 ساعتی می‌گذرد و بعد تماس می‌گیرد. وقتی تماس گرفت حرف زیادی
برای گفتن ندارد. «من سارام» با این جمله باید یادتان بیاید که کیست؟
وقتی سلام می‌کنی می‌گوید کی و کجا. دنبال شنیدن حرف‌های اضافه نیست.
انگار که بخش احساس را در مغزش به کلی پاک کرده است. وقتی زمان و مکان را
می‌گویی برای حرف آخر می گوید: «قیمت را که نوشته‌ام ...
مشکلی نداری؟» و اگر مشکلی نداشته باشی، بدن او یک بار دیگر به گناه آلوده می‌شود.

روسپیگری اینترنتی از چه زمانی به وجود آمد؟

روسپیگری اینترنتی مدت زمان زیادی نیست که در بین جامعه ایرانی باب شده
است. گذری به سابقه این عمل نشان می‌دهد که اولین روسپیان اینترنتی کار
خود را از شبکه اجتماعی 360 آغاز کردند. بعد از آن و با گسترش روزافزون
استفاده از فیس‌بوک در میان جوانان ایرانی، این پدیده وارد این شبکه
پرطرفدار نیز شد. همزمان با این اتفاق بود که توسعه ارتباطات تصویری در
چت‌روم یاهو، باعث شد تا پدیده روسپیگری همزمان در ارتباط به وجود آید.
اتفاقی که به سرعت در میان روسپیان اینترنتی رشد پیدا کرد و حالا در هیچ
کدام از اتاق‌های چت نیست که حداقل یکی از آن‌ها نباشد.

روسپیان مجازی بین 20 تا 30 سال سن دارند.
نگاهی به صفحات روسپیان اینترنتی که در فضای فیس‌بوک مشغول به کار هستند
نشان می‌دهد که غالب آنها بین بیست و یک تا سی سال سن دارند. (حداقل خود
را به این سن معرفی کرده‌اند) هر چند در این بین بعضاً روسپیان بیست ساله
هم دیده می‌شود. آن‌ها به طور متوسط برای فروش تن خود در هر ساعت رقمی
بین 25 تا 80 هزار تومان طلب می‌کنند و برای آنکه یک شب کامل به کارگر
جنسی تبدیل شوند بین 90 تا 300 هزار تومان می‌خواهند.

شبکه‌های اجتماعی مجازی و به طور کلی اینترنت با اقبال غیرقابل‌انتظاری
در میان ایرانیان روبه‌رو شده‌اند. محیط‌هایی که دسترسی به آن‌ها برای
زندگی در هزار سوم به یک ضرورت حیاتی تبدیل شده است، اما باید آسیب‌هایی
که در چنین محیط‌هایی کاربران را تهدید می‌کنند شناسایی و معرفی کرد و
فارغ از ترس اتهام سیاه‌نمایی چرایی این پدیده‌ها را مدنظر قرار داد.

اینکه چرا جوانان ایرانی وارد این حوزه شده‌اند و چرا این پدیده در حال
رشد و بسط یافتن حتی در شهرستان‌هاست، موضوعی که به نظر می‌رسد نه با
فیلترینگ اینترنت کاهش می‌یابد نه با افزایش
اخطارها و تهدیدها. گذری به فضای اینترنت نشان از آن دارد که این پدیده
تا چه میزان در میان جوانان ایرانی رسوخ کرده حال چه واقعی باشند چه
بهانه‌ای برای تلکه کردن باید کاربران را برای یک زیست سالم‌تر در دنیای
مجازی آموزش داد.

منبع خبر:
خبر فارسی
آدرس مطلب:

http://fa.azadnegar.com/sajad222/news/68352.html

****************************

(*)هر دم از این باغ بری میرسد!! اینکه پدیده کذائی فوق الذکر به ایران هم پایش همین روزها باز میشد شکی نمی بایست کرد . بخصوص که بیکاری بیداد میکند و جوانان بالاخره نانشان را یه جورائی میبایست در بیاورند .همه هم که طبعا ذوق هنری ندارند و نمیتونن برن تو خیابون موسیقی بزنند . یا لزوما هر کسی که غرورش را نمیتواند بخورد و توانائی گدائی کردن را ندارد. یا بدامان فروش مواد مخدر و دزدی رو آوردن که کار هر ننه قمری نیست !! ....بدون شک یه عده ای هم به اینراه کشیده میشوند (بماند که در ایران کنونی "دفاتر ازدواج موقت" نیز تا حدودی و بگونه ای و برای یک قشر خاص-عمدتا سنتی -همین کار را انجام میدهد).هیهات .

 وقتی در جامعه جهانی کثیف سرمایه داری همه چیز بر پایه خرید و فروش استوار میباشد و بدون ارائه کالائی نمیتوانی غذا و پوشاک و مسکن تهیه کنی ....آخرین حربه در شرایط استیصال همانا فاحشه گری میباشد و بس !! اینجاست که انسان با شرف دردش میگیرد(نه اینکه کسانی که به اینکار رو میآورند شرف نداشته باشند و یا دردشان نگیرد!!) و جز تاسف خوردن و احیانا اشک ریختن کاری از دستش بر نمی آید....

****
 این مقوله تنها و تنها در جامعه ای ازبین خواهد رفت که روابط تولیدی/ اجتماعی انسانهایش بر پایه انسانیت وعشق و مهمتر از همه چیز بر مبنای کار غیر مزدی (رایگان) چیده شده باشد. به بیان دیگر جامعه ای که کار کردن در آن حقیقتا تفریحی بیش نخواهد بود و تماما بر مبنای خواستها و علائق فرد فرد آن جامعه برقرار شده باشد . چرا که ,همانطور که بر همگان آشکار است, هر فرد قابلیتهای خود را داراست و حداقل هوش و ذکاوتی در یک زمینه ,و در مورد بعضی افراد در چند زمینه , را دارا میباشد. و بدون شک برای اجتماعش مفید و با ارزش است.جامعه ای که روابط اجتماعیش بر مبنای کمک متقابل, همدردی و عشق ریخته شده است  و آن چیزی نیست جز جامعه آنارشیستی .
مرگ بر سرمایه داری و دولت
زنده باد جامعه ای آزاد و برابر
  زنده باد آنارشی

پیمان پایدار