« دارم نگاه می کنم و چیزها در من می روید.
در این روز ابری، چه روشنم.
همه رودهای جهان به من می ریزد به من که با هیچ پُر می شوم.
خاک انباشته از زیبایی است.
دیگر چشمهای من جا ندارد...
چشم های ما کوچک نیست، زیبایی کرانه ندارد...»
(هنوز در سفرم، ص۱۰۰ - ۶فروردین۴۲)

 

سهراب سپهری