شعر زندگی است,بزرگترین زندگی ها "

"شعر,همیشه صدای روزگار خودش بوده وهست.وضعیت شعر امروز ما هم چیزی جز پژواک وضعیت ما و روزگار ما نیست.به صراحتی دیگر به تعداد انسانهای شاعر می توان برای شعر وضعیت تعریف کرد"...."شعرریسمانی است که یک سرش را گذشته ها و یک سرش را فرداها می کشند.ما در اینک زندگی می کنیم و طبیعی است که دلشوره پاره شدن این ریسمان را داشته باشیم....اما قرنهاست که این ریسمان کشیده می شود و پاره نمی شود....شعر موجودی زنده است و مانند انسانها گاه در حال و هوایی است که باید راحتش گذاشت تا به خودش باز گردد.ما خودمان که دچار بحران می شویم,فکر میکنیم شعر هم دچار بحران شده است.خیر....تفکیک شعر هم به اشکال بیرونی مثل غزل و نیمایی و آزاد و.....صحیح نیست.شعر مثل انقلاب از شرایطی درونی هستی می گیرد و تعریف بیرونی از آن,ما را به پسند شکلها ناگزیر می کند و به چاه چالشها می اندازد."

,شاعر, محمد علی بهمنی در مصاحبه ای(گفت و گویی) با سید عباس سجادی در مجله فصلنانه شعر -زمستان 1383,سال دوازدهم-تهران