پیشگفتار
.........."
هرگز موضوعی بارورتر از جنگ اسپانیا برای شاعران پدید نیامده است.خونی که دراسپانیا ریخته شد آهنربائی بود که تا زمانی دراز به جان شعر لرزه درا فکند."
با این کلام , پابلو نرودا, شاعر آواره به جنگ اسپانیا پرداخت.جنگی که نرودا را به سوی تعهد سیاسی هر چه بیشتر کشانید و از او شاعری مردمگرا و پیشرو ساخت و شعرش را دستخوش تغییراتی بزرگ کرد.تاریخ و شعر را در کنار هم می نهیم تا زمینهء فکری شاعر را در یابیم
.........
.....
*******************************************************
مادرید 1936
مادرید تنها و متین
ژوئیه تو را به شادی کندوهای ا ندکت آکند:
خیابانت زلال بود,
و رویایت.
قی سیاه ژنرالها
موجی از جبه های هار
آبهای مردابی شان را,رودخانه های تف ها شان را
میان زانوانت ریختند.
با چشمانی یکسره زخمی خواب
با تفنگها و سنگها,مادرید,مجروح این زمان
تو از خود دفاع کردی
به خیابانها دویدی
وخطی از خون مقدست را بر جای نهادی,
وبا خروش دریا وارت,ندا در دادی و فریاد زدی
با چهره ای که از درخشش خون تا ابد دگرگون شده بود
همچون کوهی انتقامجو
همچون شهاب خروشان دشنه ها.
هنگام که در سربازخانه های تاریک,هنگام که در نهانخانه خیانت
شمشیر سوزانت فروشد,
تنها سکوت پگاهان بود,
تنها گذر بیرقهایت,
و قطره ای خون افتخار در لبخندت
ترجمهء*
فرامرز سلیمانی
احمد کریمی حکاک
پائیز 1363 تهران
انتشارات گویا
No comments:
Post a Comment