Alexis Tsipras is deciding who should run which ministry in Greece. But how does Syriza take over a state whose armed forces and police are configured to...
"به نظر نیچه، عرصه ی هنر همواره آوردگاه جدال میان روح 'دیونیزوسی' و روح 'آپولونی' است. 'دیونیزوس'، خدای شور و شراب و سرمستی است و 'آپولون' خدای نظم و زیبایی شناسی. دیونیزوس سرمنشا کائوس است و آپولون خالق کاسموس. و در میان هنرها، در این جدال، موسیقی پیروزترین است، در جهت اراده یا خواست معطوف به قدرت. چراکه موسیقی بیش از همه ی هنرها، بر رازهای جهان سرپوش نمی گذارد، بلکه آنها را بیش ار همه برملا می سازد"
روزنامه له ریپوبلیکا(جمهوری) ,سه شنبه 27 ژانویه 2015-7م دیماه 1393
La Republica:Martes,27 de enero del 2015
Lima-Peru *برای تاریخچه شخصی رفیق روسیو به دگر مقاله ترجمه شده من از او در 14 دسامبر 2014 رجوع فرمائید -----------------
ترجمه از : پیمان پایدار
***********************
پیشگفتار
همانطور که در مقاله هیجدهم دسامبر 2014 مطابق با بیست و هفتم آذرماه 1393 :"قانون شبه برداری ' ایجاد کار ' برای جوانان در پرو: سرمایه داری نئو لیبرال بانیان این قانون و شیفته اش می باشند" نوشتم :
"پریروز, سه شنبه 16 دسامبر 2014 مطابق با 25 آذر ماه 1393, رژیم نئو لیبرال 'اوینتا اومه لا' قانون کاری ای را برای جوانان بین 18 تا 24 سال در مجلس گذراند که موجب شور و شوق جناحهای فوق دست راستی و خشم و انزجار کارگران و جوانان گردید .این قانون چیزی نیست جز اطاعت از سیساستهای تحمیلی بانک جهانی- که مرکزش در آمریکا میباشد- , و نهاد بین الملل پول - که مرکزش در اروپا میباشد-, یا همان ' اجماع واشنگتن ', وقتی سفارش به "مقررات زدائی" از اشتغال مادیت می یابد....اما این قانونجدیدیک چارچوب قانونیبرایاین بیعدالتی سیستماتیک را فراهم می کند. طبعا تصادفی نیست کهکارگران جوان , دانش آموزان و دانشجویان دانشگاهها با خشمعلیه این قانون از خود واکنش نشان دهند . وزیرجوانانکار ' کنفدراسیونعمومیکارگرانپرو'(س.خ.ت.پ*)، سزار سوبرون , به روزنامه ' اونو' گفت کهکارگران جوانو دانشجویان دانشگاهی با تمرکز و شرکت در تظاهراتیدر روز پنج شنبه (امروز)هیجدهم دسامبر درمیدان 'سن مارتین'خواستارلغواینقانون خواهند شد.واضح است کهاین قانونتلاشی ستبرای ایجاد یکتبعیض،آپارتایدیبرایکارگرانجوان تر. همچنین 'مرکز متحدکارگران'(س .او. ت+) ، فدراسیون دانشجویانپرو، جواناناحزاب سیاسی , محافل جوانانو دانش آموزان(که عمدتا از احزاب چپ سنتی استالینیستی و مائوئیستی میباشند ) , کلکتیوهای اوتونوم , جریانات سوسیال دموکرات, و رفقای آنارشیست نیز فعالانه در این گرد هم آئی شرکت خواهند کرد."
*CGTP /+CUT
------------------------ در مجموع پنج تظاهرات کوبنده و آتشین سازماندهی شد.(نویسنده این سطور در 3 تای آن بگونه فعال شرکت کردم .)آخرینش قرار بود برای دیروز(28م ژانویه) برگزار شود ولی بخاطر درخواست رئیس جمهور (بی لیاقت) اوینتا اومه لا در برگزاری نشستی اضطراری در کنگره و بحث پیرامون قانون فوق الذکر برای-پس پریروز- دوشنبه 26م ژانویه(ششم دیماه 1393) باعث گردید که رفقای رزمنده موعد قبلی را تغییر داده و به جلو اندزند تا بلکه همزمان با نشست کنگره به آخرین تظاهرات خود مادیت بخشند. بالاخره انتظار به پایان رسید و خوشبختانه با 91 رای مثبت 18 مخالف و 5 غایب قانون مذکور لغو شد و جوانان به پیروزی دست یافتند . حال بایست صبر کرد و دید که رژیم منفور و اقتدارگر در آینده نزدیک چه آشی دگر خواهد پخت. باری , بهمین منظور مقاله زیر را ترجمه کرده تا خوانندگان عزیز همزمان با شادی جوانان پرو شریک گردند . زنده باد مبارزه طبقاتی- زنده باد جوانان مبارز مرگ بر سرمایه داری- زنده باد انقلاب آنارشیستی پیمان پایدار ************************** پیروزیتاریخیجوانانسازمان داده شده،پیگیر، مقاوم،شاد و با شناخت ومعرفت ! اشتباه برخورد بحران زای دولت با ضدیت جوانان با قانون مذکور(منظورنویسنده کله شغی رئیس جمهور و زنش- رهبر 'حزب ناسیونالیست' حاکم - و نداشتن انعطاف در بحث پیرامون "کاستی های" قانون مذکور میباشد-م)کاتالیزوری شد برای آنکهجواناناز جریانات مختلف سیاسیوخاستگاه اجتماعی سازماندهی خودشان را درگروه بندی18 منطقه (از 24 بخش لیما-م)هماهنگ نموده ونه تنهااز حقوق خودآگاه گردند،و به تجزیه و تحلیل قانوندرفعالیتهایمختلف روزانه شان بپردازند، بلکه بایک استراتژی بیسابقه در پنجبسیجبزرگدرکمتر از یک ماه،به مقاومت خیابانی دست بزنند. چیزی که تا بحال دیده نشده ! بدون شک این پیروزیکارگران جوانو دانش جویان درائتلافیخلاقبرای بدست آوردن کارمناسب و در خور شان نشاندهنده ملموس اینست که اعتراضات اجتماعیشیوه بدست آوردن و گسترشحقوقی ست کهبرای قرن ها از آن استفاده شده است. همان جوانانی که,در تجمعات عمومی و خصوصیمختلف،به کسانی که از فضائل قانون (مذکور) وراجی میکردند وتناقض دررد آن را با این استدلالکه "مردم احمقند و اگر جوان هستند تازه این حماقت بیشتره "جواب دادند که این همان برخورد نادرست تکنوکرات بی احساسیستکه درمقابل نیروی قویمقاومت جوانان شکست خورده . البته فرصت طلبانی هم وجود داشتند :رهبران جریانات "نیروی مردمی(1)"،"پروممکن(2)"،"اه پرا(3)"ودیگر احزاب که در ابتداموافق قانون بودند ولی با مشاهده رد گسترده توده ای از موضعشان عقب نشینی کردند. و بود برخی گزینه هایسالم ,کهقبل از بحران، تصمیم بهفاصله گرفتند : 'سرخیو ته خه دا '(4)و 'ماری سولاسپینوزا'(5) رای مخالف دادند، همچنین چندین ناسیونالیست دیگر. قوه اجرائیهماندبا18رای ایزوله. گروه کنگره اف آ - آ پ , با حضوراعضای خود درخیابان ها و پاسگاهها(پلیس)درحمایت ازجوانان، ثابت قدم بودند . (1)Fuerza Popularحزبدست راستی نئولیبرال برهبری دختر رئیس جمهور(شبه فاشیست) سابق ژاپنی-پروئی(2000-1990)آلبرتو فوجی موری که به 25 سال زندان محکوم شده : کیکو فوجی موری (2)Peru Posibleحزبرئیس جمهور سابق 'آله هندرو توله دو'(2001-2006) که در 3 سال گذشته هم پیمان حزب ناسیونالیست حاکم بوده ولی حال فرصت طلبانه-با چشم به انتخابات 2016 - خودش را به کناری کشیده (3)APRAقدیمی ترین حزب "چپ "پرو که بنیانگذارش 'هه یه ده لا توره '(در دهه 30 قرن بیستم)خود را "مارکسیست" میخواند; ولی بتدریج به سوسیال دموکراسی گروید و از سالهای 1950 به بعد با هم پیمان شدن با رئیس جمهورهای متعدد دست راستی, صرفا برای داشتن سهمی در قدرت , به هر خیانتی تن در میداد و آشکاراحزبش به راست در غلطید (دقیقا شبیه حزب خائن توده و تاریخچه ننگینشان.) او در سال 1979 در گذشت. حال آنکه بهترین "شاگردش" بنام آلن گارسیا, در سن 35 سالگی, در سال 1985 بالاخره حزبشان را بقدرت رساند .در 5 سال رئیس جمهوریش (1) با فساد بی رویه و بحران اقتصادی کشور را به پرتگاه ورشکستکی کشاند(2) در سال 1987با کشتن 300 نفر از "چریکهای راه روشنائی" در زندان لکه ننگی به پیشانی خود زد و (3) در سال 1990از کشور به قصد پاریس بمدت 10 سال فراری بود. در سال2000 به پرو برگشت و در 2006 مجددا توانست برای بار دوم-از آنجائی که مردم پرو حافظه تاریخی ندارن و از طرفی دیگر با نبود آلترناتیوسیاسی , بین بد و بدتر, به کاخ رئیس جمهوری برسد. حزبشان الان در کنگره فقط 4 عضو دارد!! (4)Sergio Tejadaیکی از اعضای حزب ناسیونالیست حاکم که بخاطر موضع اقتدارگرایانه رئیس جمهور پریروز بالاخره از حزب جدا شد و رای بر لغو قانون مذکور داد. در طی 3 سال گذشته از 38 عضو حزب حاکم در کنگره 20 نفر جدا شده اند و به "اپوزیسیون" پیوسته اند. (5)Marisol Espinozaمعاون اول رئیس جمهور که او نیز علیه قانون مذکور موضع گرفت و رای به لغوش داد در حالی کهرای گیریدر صحن کنگره برقراربود، 'نه دینهه ره دیا'(*) مستاصل در صفحه توییترخود نوشت : "ناسیونالایستهاپیشنهاد میکنند: قانونتنهابرایکاراول میباشد و شامل حق باز خرید و پاداش بر پایه نصف حقوق میباشد", و با اصرار مکرر نوشت: دیگر اعضای کنگره پیشنهادشان چیست ؟ لغو قانون. این یعنی ,حفظوضع موجودبرای2 میلیون نفرجوان کهسزاوارشانس میباشند!" و سپس جوانان هوادار قانون(اقلیتی توسری خور دست راستی-م)، آنهائی که برای قطع مزایای حقوق خودشان کف میزدند ، در یک کنفرانس مطبوعاتیبه سرزنش چپهاوهزاران نفر ازجوانانکهبه خیابان ریختند صحبت کردند. چقدر رقت انگیز . (*) Nadine Heredia همسر جوان رئیس جمهور- فوق لیسانس ارتباطا ت- که بغایت از شوهرش( ستوان دو سابق ارتش و بدون تحصیلات دانشگاهی که حتی حرف زدن نیز بلد نیست!!) باهوش تر و سیاست مدارتر میباشد. او عملا در 3 سال گذشته رئیس جمهور حقیقی بوده !! تا حدی که اپوزیسیون بارها او را در ملع عام و درصحن کنگره و در مطبوعات به تیغ انتقاد کشیده اند . و این طبیعتا سرچشمه اش از شونیسم افسار گسیخته جامعه سنتی-محافظه کار- پرو نشات میگیرد. در این شرایطهمیشهبه یاد شهیدو مبارز آفریقای جنوبی 'استیو بیکو'(*) میافتم که میگفت:"سلاحی بهتر از ذهن ستمدیدگان برای ستمگران وجود ندارد". خود-متقاعد کنانجوانشبیهباور نکردنی پذیرفتن قدرت واقعی ذهن 'اویه نتا اومه لا' میباشند . پیشنهاد کم کردنحقوق، انعطاف پذیرنمودن سرمایه گذاری علیه تمامهزینههای اجتماعی، ازگسترششکایت دراستخراج معادن ونفت ، به شرطی که برای بحرکت در آوردن اقتصاد پول واریز شود, خود اثباتی براین امر است. (*)Steve Biko این پیروزی هفت هفته هزینهشدیدغیر معمول داشت; زخمی، دستگیری، آزار و اذیت پلیس ها، زدن وحشیانه مردان و زنان جوان;بدرفتاری باوکلای جوان کانون دفاع از حقوق بشر(که خود روسیو,نویسنده, دبیر آن میباشد-م)و دیگرنهادهای وابسته به پلیس ملی پرو، بازداشتهای خودسرانه، "پیشگیریها از شکایتها" برای جرائمآینده، پاپوش درست کردنهایخودسرانه وتحقیر آمیز، از گازهای اشک آوار خودسرانه استفاده کردن، و رد و بدل لجن پراکنیهای تهاجمی در توییتر با وزیر کشور. اما همه چیز ارزشآن را داشت چرا که جواناننشان دادندکه دموکراسی چه است. رادیکالیزه گردانیمدموکراسی را برای آنکه آن رابیشتر و بیشتردموکرات کنیم! پایان
(*)با این مزدور رژیم ولایت وقیح شخصا 36 سال پیش- در دوران تحصیل در دانشگاه بوستون, که در ضمن هم رشته ای بودیم- آشنا شدم و از همان روز اول با او شاخ به شاخ گردیدم . چرا که خودش را بظاهر چپ میخواند(هوادار گروه"وحدت کمونیستی"- در حالی که من در آنموقع هوادار مشی چریکی - پیرو رفقا مسعود احمدزاده و امیر پرویز پویان - سازمان چریکهای فدائی خلق بودم) , حال آنکه در رفتار و کردار سیاسی اش از همان روز اول فردی کثیف, نارسیسیست و بغایت شیفته قدرت یافتم . و اشتباه هم نکردم و بزودی در محیط دانشگاه ایزوله اش کردیم .
-------------------- از قرار اسم شناسنامه ایش لطف الله میباشد. چرا اینو میگم؟ واسه اینکه او برای خود شیرینی و بادمجون دور قاب جینی (فرصت طلبی تاریخی) , درهمان سالهای اول بعد از قیام, مقالاتی را که در "ایران تایمز"-واشنگتن-مینوشت, صد البته بعد از اینکه رژیم ولایت وقیح میخش رو کوبیده بود و تمامی "چپها" و مجاهدین رو درو کرده بود, با این اسم امضا میکرد!! بعد که دید رژیم خودش خایه مالهای دم دستی زیادی داره و وقحی به او نگذاشته و تحویلش نمیگیرند تغییر "موضع" داد و مجددا از اسم کاوه استفاده کرد. ولی, بمانند هر فرصت طلب سیاسی, امیدش رو از دست نداد و یواش یواش در دل رژیم جا باز کرد و مزدور بی جیر و مواجب گردید(شاید هم حساب خاصی داره و براش مبالغی واریز میکنند-دقیقا نمیدونم) و در حال حاضر در کنار دگر مزدوران خارج از کشور یکی از مسئولین لابی رژیم ملاها در خارج بوده و سینه چاک میدهد . ننگ و نفرت تمامی آزادیخواهان نثارش باد
"پیغام میدهد و می‌گوید کاش نزدیکم بودی تا از شادی آزادی کوبانی بغلت کنم. از صبح شادم و برای خودم رقصیده‌ام. می‌گوید بخند.
می‌خندم، اما بغض کرده‌ام... دارم فکر... می‌کنم اکنون فرصتی فراهم می‌شود تا در فردای جنگی سخت، در سکوتی که صدای گلوله آن را نمی‌شکند، نزدیک سنگ قبری که نام او بر آن نقش بسته است و عکسی کوچک شاید، نشست.
در سکوت، به آرامی انگشتان را بر خاک مزارش کشید، به او سلام کرد، لبخندی زد و به آرامی برایش نجوا کرد، می‌بینی؟ کار را تمام کردیم ... باور می‌کنی؟ تمام شد، نیستی تا ببینی که بی‌پرده‌های کشیده در خیابان و بی‌سلاح در ویرانه‌های شهری که از آن ماست، از آن توست به یاد تو قدم می‌زنم، آواز می‌خوانم، گریه می‌کنم و تو را همه جا می‌بینم... آری باید نشست برای او، برای آنها که تا گلوله آخر جنگیدند و شهر را، شهر بی‌دفاع را ترک نکردند، از شهر پیروز، از شهر ایستاده سخن گفت، باید شادی‌ها، رقص‌ها و روایت رویاها و امیدها و پیروزی‌ها را برد آنجا، نزد آن خاک‌های عزیز که زنده‌ترین عاشقان زمین را در خود گرفته‌اند. آزادی کوبانی، به آنها که رویای امروز را داشتند و اکنون کنار ما نیستند، به آنها که جنگیده‌اند و هنوز می‌جنگند، به آنها که به یاد کوبانی این ماه‌ها زندگی کردند و برایش به خیابان رفتند، نوشتند و امید دادند، به تو! مبارک باد." شاهد علوی
روز پنجشنبه مورخ دوم بهمن ماه 1393 سمیناری با موضوع «انباشت سرمایه» در تهران برگزار گردیده است. سخنرانان این سمینار آقایان حسن مرتضوی، پرویز صداقت و محمد مالجو بوده اند.
علاقه‌مندان به این موضوع و کسانی که در این سیمنار شرکت نداشته‌اند، می توانند فایل صوتی سخنرانی‌ها را از آدرس زیر دانلود کنند.
Rojava seemed to me to be poor in means but rich in spirit. The people are brave, educated and dedicated to defending their revolution and their society. Their...
revolution-news.com
Sunday, January 25, 2015
خيام :غزلی از استاد مرتضی کیوان هاشمی, اجرا شده در
کشته شدن افراد حزب الله و سپاه پاسداران در سوریه گزارش اشپیگل – ترجمه شیرین مرادی
مجله آلمانی اشپیگل در تازه ترین شماره خود که در اوج سردی مناسبات کاخ سفید با ...نخست وزیر اسرائیل منتشر شده، درباره کشته شدن اعضای سپاه پاسداران جمهوری اسلامی در سوریه، با عنوان "اسرائیل غیر مستقیم به داعش کمک می کند" نوشت: سربازهای سازمان ملل در بلندی های جولان حمله هوایی شگفت انگیزی را مشاهده کردند. بموجب این مشاهده دو هواپیمای بدون سر نشین اسراییل در روز یکشنبه در این منطقه بیطرف در جهت پایگاه ارتش سوریه پرواز کردند. ناگهان دود بلند شد و هواپیما های بدون سرنشین برگشتند و در اسراییل فرود آمدند.
دود از کجا بلند شد؟ حزب الله لبنان اعلام کرد که پنج تن از جنگجویانش دربلندی های جولان کشته شدند. رسانه وابسته به حزب الله گزارش داد که علاوه بر این پنج تن، شش عضو سپاه پاسداران جمهوری اسلامی نیز کشته شدند. تاکنون ایران تنها کشته شدن یک فرمانده خود را در جولان تایید و اعلام کرده است .
هواپیماهای بدون سر نشین اسرائیل، حزب الله لبنان وسپاه پاسداران ایران را در منطقه ای مورد حمله قرار دادند که تنها سربازان سازمان ملل اجازه حضور در آن منطقه را دارند و هیچ جنگنده ای اجازه پرواز در این منطقه را ندارد.
اکنون این منطقه 235 کیلومتری و کوهستانی و بی طرف، به منطقه ای جنگی تبدیل شده است و اسرائیل جبهه جنگ دیگری را در آنجا گشوده است .
ارتش شمالی اسرائیل بالاترین سطح آماده باش را اعلام کرده است. رئیس ستاد ارتش این کشور برنامه سفر خود به بروکسل برای شرکت در جلسه ناتو را لغو کرده است و نخست وزیر اسرائیل نیز راهی واشنگتن شده است. تاکنون کاخ سفید برنامه ای را برای ملاقات وی با رئیس جمهور امریکا "اوباما" اعلام نکرده است.
سفارت امریکا در اسرائیل به شهروندان خود برای سفر به بلندی های جولان هشدار داده است. مهمترین گروه جنگی که در بلندی های جولان حضور دارد "جبهه نصرت" است که شاخه ای از القاعده می باشد. ممکن است تصور شود که اسراییل سنی های افراطی را به عنوان یک تهدید در نظر می گیرد. اما گزارش های سربازان سازمان ملل مخالف آنرا نشان می دهد.
By Gönül Kaya Gönül Kaya is a journalist and representative of the Kurdish women's movement. This article is the transcript of her speech at the Jineo...
گروهی از دختران ایرانی دیروز در یک حرکت ابتکاری برای نشان دادن اعتراض به شدت آلودگی هوای تهران، با جمع شدن در خیابان شریعتی حوالی تجریش، به اجرای رپ‌خوانی در خیابان پرداختند. این دختران با دست زدن، آهنگ "همه دستها بالا واسه آلودگی، بابا نداریم ما اصلاً آســودگی، همین روزاس که تهران بتــرکه" رو به سبک رپ و بصورت گروهی میخواندند.
Jeremy Scahill: the man exposing the US Dirty Warویدئوهای مستند
While making the documentary Dirty Wars, Scahill met the survivors of secret US hit squads in Afghanistan, Pakistan, Yemen and Somalia – and promised to tell their stories
'Undeclared wars have been launched in countries across the globe' … Jeremy Scahill (centre, in black) in a scene from Dirty Wars. Photograph: Sportsphoto Ltd/Allstar Allstar/HBO/Sportsphoto Ltd./Allstar
Jeremy Scahill, whose provocative documentary Dirty Wars is released in the UK this week, has been described as a "progressive journalist" and an activist in the same mould as Glenn Greenwald. Is "progressive" a word he is comfortable with? "It's not a term I would reject in terms of my personal politics," he says, "but I see myself as an independent journalist and my mission is to try to tell stories about real people."
Scahill's critics write him off as an activist or an advocate, but he argues that all journalists have a point of view. "Oftentimes the ones who are activists on behalf of the state don't get labelled as activists. People who accept the state's version of events are considered objective journalists. People who question the state's version of events, particularly in the face of overwhelming evidence that the state is either lying or involved in extra-legal activity, are tarred with the brush of being activists. There is a systematic smearing of anyone who questions the state, while people who are slavishly devoted to advocacy for the state somehow wear the crown of objectivity."
The real people in the film – and the book, Dirty Wars: The World is a Battlefield, which accompanies it – are the victims of what are, in effect, US hit squads operating in Afghanistan, Pakistan, Yemen, Somalia and other places where the American government is waging its "war on terror". Starting with one murderous attack on an Afghan police chief and his family in eastern Afghanistan, Scahill widens the focus to portray an out-of-control US military, operating through a shadowy organisation called the Joint Special Operations Command, stalking an ever increasing number of targets in an apparently endless war. It is a compelling picture that tries to make sense of the spiralling number of drone strikes and targeted assassinations; tries, too, to prise a reaction from viewers who have been desensitised by a decade of such killings.
Scahill began work on the film in early 2010, when he travelled to Afghanistan with documentary director Richard Rowley, a friend and colleague with whom he had worked in Baghdad. Rowley wanted to make a film about Afghanistan; Scahill wanted to examine President Obama's hawkish foreign policy. They have ended up doing both. "We started to investigate a series of night raids [by US forces]," says Scahill, "and discovered that the people doing the raids were members of this elite secret unit. When we realised where else in the world they were operating, we realised we had a film."
Members of a western-backed Somali militia in Mogadishu in a still from Dirty Wars
Scahill co-produced, co-wrote and narrates Dirty Wars, the noirish style of which is reminiscent of the Oscar-winning thriller Argo; the dark, cropped-haired Scahill even bears a resemblance to Ben Affleck. Most documentaries prefer an unseen, omniscient narrator, and some critics did not take kindly to the journalist's very visible role when the film was released in the US in June. "Scahill's so busy Being A Reporter – capital letters are definitely called for – it gets in the way of what he's reporting on," complained Mark Feeney in the Boston Globe. "[He] comes across as a maddening blend of nobility and narcissism."
Advertisement
Framing the film in terms of the reporter's own journey was clearly a crucial decision. How tough was it to make? "Excruciating," admits Scahill. "I resisted it fiercely for months. Rick [Rowley] wanted to make a film that was about me doing an investigation, and I wanted to make a film about an investigation. We agreed on something in between early on, where I would be on camera but I wouldn't be myself. I would be like a tour guide through the archipelago of these global wars. Rick was always wanting me to have personal reflections, but I was resisting."
What emerged from that compromise after a couple of years' filming was a four-hour rough cut that failed on all counts, threatening to bury the audience in facts. "It felt completely fake," says Scahill. "It had no soul, no story, and because I wasn't myself, it just seemed like I was acting. I was pretending I don't actually care or that I don't have emotions about these things." They brought in a co-writer, David Riker, who encouraged Scahill to turn it into a more personalised journey, which he does with the sort of narrative that could come from a Raymond Chandler movie.
He accepts that placing himself centre stage will attract flak, but it's not Feeney's accusation of narcissism that bothers him. It's that western audiences will only watch a film about wars in Muslim countries when a fellow westerner is in the lead role. "I was on a panel in Washington DC with a young Yemeni activist, and she asked why it was that white men always had to make sense of these stories for the world in order for anyone to pay attention to them. I agree with that critique, and I don't feel completely comfortable with my role in this film. I tried to tell it in a different way, but it wasn't working, so even though it's a flawed vehicle and it's hard for me to even watch the film I think we made the right decision."
Jeremy Scahill in Somalia, in a still from Dirty Wars
What he doesn't apologise for is the fact that it looks like Argo. "We made no secret of the fact that part of our inspiration for the aesthetic of the film comes from the style of thrillers. Because I felt so uncomfortable with being on camera, we would make a joke that I was just a stand-in and Matt Damon would be arriving on the set at any moment." The serious point is that it allowed them to make a documentary that could reach a wide audience. "We didn't want to make a film that was preachy or holier-than-thou. We didn't want to take people along with an all-knowing expert, but to experience what it was like for a journalist as they discover more pieces of the puzzle they're trying to assemble."
Scahill, who is 39, volunteers some biographical material to underline his argument. "I'm from the mid-west of the United States, from Wisconsin," he says. "Both of my parents are nurses. My entire family are working-class people. I wanted to make a film that my uncle, who's a construction contractor and never pays attention to these issues at all, would be able to watch, absorb and feel like he walked away understanding something about this extraordinary moment that we're in in this post 9/11 world."
On those terms, Dirty Wars succeeds. The extent of the US military's covert operations and the amount of "collateral damage" are shocking; the film shows that even US citizens have been the victims of non-judicial executions; and the argument that the war on terror is ultimately unwinnable because indiscriminate killings radicalise whole populations is persuasive. "Somehow, in front of our eyes, undeclared wars have been launched in countries across the globe; foreigners and citizens alike assassinated by presidential decree; the war on terror transformed into a self-fulfilling prophecy," Scahill laments at the end of the film. "How does a war like this ever end, and what happens to us when we realise what was hidden in plain sight?"
The ruins of Mogadishu cathedral in Dirty Wars
Scahill's activism started early. He dropped out of college without taking his degree – he was studying history at the University of Wisconsin – and spent a year working at a homeless shelter in Washington DC, cleaning toilets, mopping floors and taking elderly men to doctors' appointments. He started listening to the leftwing news programme Democracy Now!, which had just been launched on the Pacifica Radio network. "It was the most incredible thing I'd ever heard," he recalls, "and I basically began stalking its presenter, Amy Goodman, and sending her letters saying 'I want to do what you do. I'll walk your dog, I'll look after your cat, I'll make you coffee.' Eventually she had to decide whether to get a restraining order against me or let me come and volunteer for her. So she let me volunteer, and I learned journalism as a trade by working with Amy Goodman."
In the late 1990s he worked on TV shows with radical film-maker Michael Moore, whom he calls a "master communicator", before moving on to the Nation magazine, where he became national security correspondent, reporting on a succession of wars and writing the bestselling Blackwater: The Rise of the World's Most Powerful Mercenary Army. In the film we see Scahill struggling to come to terms with ordinary – too ordinary, as he finds it – life back home in Brooklyn. "I've done this kind of work [reporting on wars] for my entire adult life," he tells me, "and I realised in the course of making this film that it changes you as a person. You come back from a war into your own society, and you feel like you can't relate to anyone. But also you carry around with you the stories of all these people who have let you into their lives and shared with you the excruciating pain they've experienced. That is a huge responsibility we as journalists carry. Sometimes we try to tell ourselves 'Oh, I can steel myself. I'm not going to let it affect me. I'll move on to the next conflict.' I saw people like that, and I don't ever want to be that person."
But isn't it tough to carry the scars of all these conflicts – the family in mourning in Afghanistan, the morgue full of children's corpses in Yemen, the gun-toting anarchy in Somalia? "Yeah, it is," he says. "We would go into people's homes and I would promise we were going to bring this story back and tell it in America. We didn't know if we would be able to do that, but we were promising them that. There were images of children I fought to keep in the film because I remembered sitting with family members and saying 'They're going to show this film.' I take that responsibility very seriously."
Scahill in Yemen, from Dirty Wars
He says the need to tell their stories outweighs any fear he feels that he might himself become collateral damage while reporting, or the paranoia that afflicts anyone who stands up to the state. In the film he mentions being harassed by anonymous phone callers and believing his computer had been hacked. He says that, as the Edward Snowden furore shows, journalists are under greater pressure than ever before. "Under President Obama the US justice department has authorised the seizure of the phone records of journalists; they are tracking the meta-data of journalists; they're prosecuting whistleblowers in record numbers under the Espionage Act; there really is a war against journalism. For everyone who does this kind of work, where you're taking on powerful institutions, the responsible posture to take is to assume they're monitoring your communications. It's a part of doing this work."
Is it possible to have a life beyond the war zone? "You can," he says, "but it takes special kind of person to agree to be in a relationship with a war reporter. The battlefields of the global wars are filled with broken marriages. I remember during the really intense period of the Iraq war in 2004-5, the circle of journalists that I was around were all just broken, shattered people enduring the hell of that war. A lot of people were drinking themselves into oblivion. Journalists have post-traumatic stress disorder just like soldiers do. Some try to deny they have it and believe they can float from assignment to assignment, but it always catches up with you."
There are also the conflict junkies who need the drug of the battlefield. "I'm not that kind of person," says Scahill. "I value human life and don't get pleasure from being around men with guns or hearing things explode. I'm motivated more by wanting to tell the stories of people who are on the other side of the missiles." Having finished Dirty Wars, he has no desire to rush back to the battlefield. "I don't want to do this again any time soon. I feel gutted as a person. I've been living all these stories and talking about them every day for the past four years. I've internalised a lot of it, and it consumes my thoughts. I can't ever imagine I'll be anything other than a journalist, but it definitely took a toll on me. I don't know what I'm going to do next journalistically, but I do know that I need to regain my footing in the world."
Interesting that the US is waging war on ISIS and yet the map shows very clearly the dramatic advancement of ISIS since the bombing campaign began! Quote from ...article ~"And it is funny how the U.S. military keeps making “mistakes” by air-dropping weapons right into the hands of ISIS. The following is just one example of this phenomenon…
An ISIS-associated YouTube account posted a new video online Tuesday entitled, “Weapons and munitions dropped by American planes and landed in the areas controlled by the Islamic State in Kobani.” The video was also posted on the Twitter account of “a3maq news,” which acts as an unofficial media arm of ISIS. The outfit has previously posted videos of ISIS fighters firing American made Howitzer cannons and seizing marijuana fields in Syria. ISIS had broadly advertised its acquisition of a broad range of U.S.-made weapons during its rampage across Iraq. ISIS videos have showed its fighters driving U.S. tanks, MRAPs, Humvees. We have the most sophisticated military on the entire planet and yet we drop weapons into the hands of the enemy by mistake? Come on." http://endoftheamericandream.com/…/is-barack-obama-actually…
Israeli security forces have kept steady contacts with the Syrian rebels over the past 18 months, mainly treating wounded fighters but possibly supplying them with arms, UN observers at the Israeli-Syrian border reported.
