Saturday, November 30, 2013


An Imperfect Peace: Colombia's Civil War Nearing End
Wallerstein

 





 

 
There has been civil war in Colombia more or less continuously since 1948. It seems it may finally be coming to an end. It is ending the way most other long-lasting civil wars end. A changed geopolitical context combined with a deep sense of exhaustion on both sides is permitting an uncertain and imperfect compromise arrangement to prevail. This ending is comparable to similar endings in Northern Ireland and South Africa. It is what is not yet happening, and may not happen for quite a while yet, in Afghanistan, Syria, or Egypt.
 
Colombia’s civil war started with the assassination of the Liberal Party’s candidate for president, Jorge Eliecer Gaitán, who was thought likely to win the 1948 election.
 
 Colombia was at that time a largely agricultural, largely Catholic country. There were two mainstream political parties, the Colombian Liberal Party and the Colombian Conservative Party. The very names replicated a classic left-right split. They also reflected a classic split between freethinking and Catholic forces.
 
Over the next ten years, paramilitary forces linked to the two parties engaged in continuous fighting, particularly in rural areas, over control of the land. Captured soldiers were often killed in extremely cruel ways, especially by the Conservative party’s forces. It resulted in at least 200,000 deaths and came to be known as “La Violencia.” By 1958, the Conservatives had more or less won, and imposed a deal on the Liberals.
 
The restored calm did not last long. By 1964, a Marxist-Leninist political movement emerged from within the relatively small Colombian Communist Party to begin guerilla action against the mainstream. It took the name of the Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia, or FARC. The early 1960′s was a moment when similar movements were emerging in many Latin American countries. FARC turned out to be one that was able to survive a long time, until today in fact. Its ups and downs were many.
 
 The important thing is that it transformed the civil war into one that revolved around more fundamental divisions than the initial Liberal-Conservative confrontation. Indeed, the emergence of FARC seemed to bring the Liberals into a de facto coalition with the Conservatives to oppose the guerillas.
 
In the 1960s, the United States considered FARC as the kind of force they were fighting across the world and gave military and political support to the Colombian government. With the collapse of the Soviet Union, the United States turned its attention to what they considered to be a war on drugs. Here too, Colombia turned out to be crucial as a production and transit point for drugs, particularly cocaine. And after 9/11 in 2001, the United States (and other Western countries) labeled FARC a “terrorist” organization.
 
There was one serious attempt to end the war politically. In 1984 President Belisario Betancur entered into a pact with FARC, which allowed FARC to contest elections as the Unión Patriótica (UP). But so many of the UP’s active leaders were assassinated by ultra-rightist forces as well as by state agents that the FARC members returned to being active guerillas by 1986. This sabotage of the pact by the far right has weighed in all subsequent negotiations.
 
The Colombian president from 2002-2010, Álvaro Uribe, refused any idea of negotiations and launched maximal military actions against FARC, including crossing frontiers into neighboring countries when and where he thought FARC leaders were hiding. When his term ended, he was succeeded by his Minister of Defense, Juan Manuel Santos. Santos had been thought to be the hard-liner behind Uribe. He turned out to be the one willing to negotiate.
What changed for Santos was the geopolitical context. The United States was unable to provide the military attention it had previously offered because of its own geopolitical decline.
 
 Santos, who is undoubtedly one of the best friends of the United States in Latin America, was keenly aware of the rise of left and center-left forces in Latin America. He was most interested in preserving economic links to the United States and seemed to think that working within, rather than against, autonomous South American and Latin American structures, was most likely to give him the space for what was most important to him. He became receptive to offers by President Hugo Chávez of neighboring Venezuela and even Cuba to mediate. Negotiations seemed the better path.
 
Meanwhile, FARC was suffering not only from depletion of its strength but sheer fatigue, and suddenly became open once again to negotiations. These negotiations have been going on for some time now in Havana. And on November 6, President Santos announced on television that the government and FARC had agreed on the second point of the agenda for negotiation. The first point, on agrarian development, had been resolved in late May.
The second and crucial point was on disarmament and participation in electoral politics. Santos said that a “fundamental accord” had been achieved on this second point. He emphasized how Colombia would not now need another half century of civil war. The representative of FARC agreed. There still is a third point on narcotraffic, but no one seems to doubt that this will be resolved.
 
Opposition to the accord has already been verbalized loudly by former president Uribe. But public opinion is no longer on his side. Nor does it seem that there is any opposition to the arrangement forthcoming from the United States, which does not want to undermine the position of President Santos, its still very good friend. Nor are there any voices from the left, internally or internationally, likely to try to sabotage the accord.
 
How good a deal is this for Santos, still a conservative neoliberal, and for FARC, still a left force? It is too early to tell. But there seems a good chance that the pact will hold. The civil war is ending, in T.S. Eliot’s famous refrain, “not with a bang but a whimper.” But sixty-five years of civil war is exhausting. One wonders how many young people in Colombia would even recognize today the name of Jorge Eliecer Gaitán.

Friday, November 29, 2013

تاریخچه سرمایه داری: نقد کتاب جیووانی اری گی توسط جیمز هراد

A History of Capitalismتاریخچه سرمایه داری
Review by :James Herod
نقدی از جیمز(1) هراد
Giovanni Arrighi,The Long Twentieth Century:Money,
Power,and the Origins of Our Times.
جیووانی اری گی, تاریخ طولانی قرن قرن بیستم: پول, قدرت و منشا دوران ما
London:Verso,1994,2nd edition with an added 15-pages PostScript,2010,416 pages
چاپ دوم با 15 صفحه اضافی بعنوان پسگفتار ,416 صفحه, 2010
 
 ترجمه از: پیمان پایدار
 
*********************************

این کتاب واقعا قابل تقدیر میباشد, بهترینی که درچندین سال گذشته
خوانده ام, شاید تا بحال .اگر شما میخواهید به درک سرمایه داری برسید این کتابی ست که باید بخوانید. اما تیترش(عنوانش)غلط میباشد.این کتاب در واقع کل تاریخ (سابقه) سرمایه داری را از آغازش در ایتالیای قرن چهاردهم پوشش میدهد و نه فقط قرن طولانی بیستم .

 گسترش سرمایه داری نه بگونه خطی صاف بلکه در یکسری از مراحل گیج و مبهوت کننده یا جهش,که هریک ازآنها قوی ترش ساخته اند, صورت پذیرفته است.  
چهار جهش وجود داشته, هر کدام توسط یک طبقه متفاوت حاکم سرمایه داری, یا چهار هژمون(سردمدار) بزرگ سرمایه داری, برداشته شده و مراکزشان در جنوا, آمستردام, لندن و نیویورک بوده است. در باره چنین چیزیست این کتاب - بسط بزرگ انباشت سرمایه در چهار جهش. چه الگوهائی در تمامی این ها مشترک بودند؟چه چیزی در باره هر کدامشان متفاوت میباشد؟ و چگونه انتقال از یکی به دیگری انجام پذیرفته است ؟

هرکدام ازاین هژمون ها به مرحله برتری(2) صعود کردند و بعد در طی" قرنی طولانی" به سراشیبی رسیدند .اولین, قرن طولانی پانزدهم-شانزدهم, مرکزش در جنوا بود, از 1340 تا 1630, یا 290 سال . دومین, قرن طولانی هفدهم , مرکزش آمستردام بود, از تقریبا 1560 تا 1780,یا 220 سال. سومین, قرن طولانی نوزدهم, مرکزش لندن بود, از تقریبا 1740 تا 1930, یا 190 سال. چهارمین, قرن طولانی بیستم,مرکزش در نیویورک بود , از تقریبا 1870 تا امروز, یا تقریبا 140 سال.
 اما از آنجائی که چرخه (سیکل) هژمونیک نیویورک در حال حاضر به بحران مرگبار(ترمینال) دچار شده, این کوتاهترین دوران زندگی هژمونیک سرمایه داری خواهد بود. هر چرخه(سیکل) از انباشت سرمایه کوتاهتر گردیده,اگر چه هریک بطورهم زمان گسترده تر و قدرتمندتر مینمودند .

ویژگی اصلی مشترک در تمامی چهار چرخه انباشت سرمایه(3) اینست که هرسیکل شامل دو فاز بوده است . فاز اول, شروع هر چرخه, توسعه شدید تولید کالا و تجارت را بهمراه داشته است . نرخ سود دراین فاز در نهایت شروع به کاهش گردیده . مرحله (فاز) دوم بنابراین تغییر تاکید بر روی امور مالی و حدس و گمان(معاملات سهام4) بوده است. مرحله ای که در آن صاحبان سرمایه شروع به خروج از تولیدات مادی (کالا) و حرکت بسوی امور مالی(فایننس) میکنند, بعنوان بهترین نوع ازادامه سودآوری, اری گی اینرا علامت بحران چرخه, بعنوان نشانه ای از آغاز سراشیبی هژمونیک میداند . 

همانطور که واضح است, برای چند دهه گذشته, ما در فاز حدس و گمان زنی(معاملات سهام -یا همان سرمایه داری کازینوئی/قمار:مترجم) مرحله چهارم چرخه بزرگ انباشت سرمایه بوده ایم .این واقعا به روشن شدن اتفاقاتی که در شرف وقوع هستند کمک میکند(اینکه چه بر سرمان میآورند), و وقایع کنونی را در چهارچوب تاریخی شدیدا مورد نیاز قرار میدهد .


کوتاه گفته باشم, این آن طرحی ست که کتاب در گسترده ترین وجه بما نشان میدهد. اما چیزی که باعث گیرائی این کتاب میشود جزئیات غنی تاریخی ای ست که توسط نویسنده ارائه داده شده . هرچند اری گی در سطحی کاملا انتزاعی مینویسد, اما داستان او در سراسر کتاب عجین شده با متون تجربی, کنکرت و تاریخی . مقادیر قابل توجه ای از تحقیقات علمی برجسته راجع به سرمایه داری در طی نیم قرن گذشته گردآوری گردیده است.اینکه یک شخص بتواند به بررسی, جذب, و سنتزی از بدنه ای از دانش دست یابد و تازه آنرا در غالب منسجم تاریخی بگنجاند تقریبا فراتر از باور میباشد(قابل تصور نمیباشد).اما او به این مهم دست یافته-دستاوردی شگفت انگیز .


سرمایه داری سرچشمه اش به شهر- کشور(5) شمال ایتالیا میرسد. در اواخر قرن سیزدهم و اوایل چهاردهم (میلادی) تولید و تجارت گسترش بزرگی داشت. اما این سرمایه داری نبود.(البته,همه اینها بر اساس دیدگاه اری گی است) بسیاری از این مراکز تجارت وجود داشت, بدون اینک هیچ کدامشان هژمونیک باشد .

در درون شهر- کشور, تفاوتی بین کسب و کار و دولت وجود نداشت- این عملکردها(فونکسیونها) کاملا در هم تنیده شده بودند. در واقع, یکی از روندهای طولانی مدتی که اری گی به کشف آن نائل میشود همانا گذار 500 ساله از ریشه دواندن(در خود جا دادن/در برگرفتن) سرمایه در دولت, بمانند دوران ابتدائی شهر- کشور ونیز, به دولت در سرمایه, بمانند ایالت متحده معاصر میباشد .

اتفاقی که افتاد این بود که توسعه/گسترش شبکه های تجارت این شهر- کشورها به حد اعلای خود رسید, و سود آوری شروع به افت کرد. بنابراین سرمایه مازاد(اضافی) انباشت شده بسمت ساختار دولتی, راه انداختن جنگ, و بورس بازی منتقل گردید(به استثنای جنوا) . بدینگونه هست که سیکل (فاز) دوم همیشه شروع میشود , با انباشت بیش از حد سرمایه. ( وای خدای من ! آیا این هنوز امروزه بگونه عذاب آوری حقیقت ندارد:انباشت عظیم مازاد/اضافی سرمایه که در سراسر جهان سرازیر شده, که در هیج کجای اقتصاد به سودآوری نمیرسد, واریز میشود به بورس بازی مالی, تولید مهمات نظامی, ایجاد جنگ و ساختن دولتهای پلیسی.)


بخشی از سرمایه مازاد ایتالیا به امور مالی دولتهای شمال اروپا و جنگهایشان اختصاص یافت. فلورانس به طلبکار اصلی تبدیل شد. و این همچنین آغاز یکی دیگر از ویژگی های سرمایه داری بود- کنترل امور مالی دولتی توسط طلبکاران خصوصی(همانگونه که وال استریت امروز کنترل میکند خزانه داری آمریکا , و"بازار"را- صاحبان خصوصی سرمایه مازاد- ساز سراسر اروپا را می نوازند) . این اولین مالی گرائی(6) که در شهر- کشورهای شمال ایتالیا صورت گرفت همانا نتیجه مستقیم سابقه به ابتدای شروع اولین چرخه حقیقی سیستماتیک انباشت سرمایه بود که توسط طبقه حاکم سرمایه دار در جنوا به اجرا گذاشته شد . 

جنوا در نهایت برنده جنگهای فی مابین شهر-کشورها گردید (ونیز, میلان, فلورانس, و جنوا بعنوان رقبای اصلی) . بجای جنگ ودولت, جنوا سرمایه های مازاد خویش را به توسعه شبکه های تجاری جدید سرازیر ساخت. جنوا به معامله ای با "اسپانیا" دست زد.اسپانیا به جنگها می پرداخت; جنوا به تجارت سر و سامان میداد.این ترتیب امور به جنوا کمک کرد که به اولین هژمون(سرکرده) بزرگ سرمایه داری مبدل شود .

تا زمانی که توسط آمستردام پیشی گرفت . من سعی در خلاصه کردن این نقل و انتقال , یا نقل و انتقال بعدی به لندن , و بعدا به نیویورک , یا چگونه هر کدام از این هژمون های جدید  موفق به گسترش نظام سرمایه داری شدند, نخواهم کرد . اما امیدوارم این طرح مختصری که از شروع داستان ارائه کردم به اندازه کافی وسوسه انگیز بوده باشد تا بلکه اشتهای شما را تیز کرده بطوری که شما را راغب به خواندن کتاب کند . 

یک چیز عالی دیگر در مورد کتاب اینست که اری گی سعی در پاسخ به این سئوال که بعد چه پیش خواهد آمد میکند .آیا هژمونی سرمایه داری جدید دیگری جایگزین ایالت متحده میشود؟ آیا چرخه پنجم سیستمیک انباشت سرمایه خواهد آمد؟ او کتابی در سال 1999 منتشر کرد بنام , هرج و مرج و حاکمیت در سیستم مدرن جهانی (7) (با بورلی سیلور و دیگران) که به این مسائل می پردازد, همچنین کتاب آخرش (8) , آدام اسمیت در پکن (ورسو, 2007, 418 صفحه) . اری گی امکان سه احتمال را برای مقطع تاریخی کنونی ما بررسی میکند :

1-تاسیس اولین امپراتوری واقعی جهانی توسط ایالات متحده آمریکا. این به معنی پایان سرمایه داری ست زیرا سرمایه داری بر مبنای رقابت طبقات حاکم سرمایه دار از ورای شرکت(کمپانی)ها ودولت هایشان بنیان گذاشته شده است. امپراتوری جهانی ثروت اضافی(9) را از طریق استبداد محض سیاسی و نظامی به چنگ می آورد, بمانند امپراتوریهای قدیم . هر چند این هنوز امکان بوقوع پیوستنش هست , اری گی فکر نمیکند که رخ بدهد .

2- ظهور چین بعنوان هژمون جدید. هر چند , به دلایل گوناگون,  اری گی عملا ایده اینکه چین بتواند به پنجمین هژمون درون سرمایه داری تبدیل شده و فاز جدیدی از انباشت سرمایه را راه اندازی کند را مردود می شمارد . اگر چین غالب شود به احتمال خیلی زیاد به سنتهای تاریخی اش بازگشت و به ایجاد سیستم غیر سرمایه داری بازار دست خواهد زد .این نیز هم علامت پایان سرمایه داری خواهد بود . من واقعا این مقوله را درک نمیکنم .خواندن کتاب آدام اسمیت در پکن را شروع کرده ام. شاید معنای آنرا پس از خواندن تمامی کتاب بفهمم .من برداشتم اینست, بهر حال, که  او فکر نمیکند  که این هم احتمال زیادی داشته باشد . 

3- میماند, بعنوان سومین احتمال, یک دوره طولانی از هرج و مرج در نظم
اجتماعی جهان, که فکر میکنم اری گی معتقدست که این به احتمال زیاد نتیجه روند کنونی باشد.اما بعدش چه اتفاقی می افتد؟ چه می آید از پس این دوران هرج و مرج؟

تنها ناامیدی من از کتاب , هر چند نمی بایستی نامید شد راجع به چیزی که نمیتوان واقعا انتظارش را داشت , از پژوهشگری که در سنت مارکسیستی مینویسد , اینست  که حتی به ذهن نویسنده خطور هم نمیکند که این دوران هرج و مرجی که می آید میتواند دریچه ای باشد, فرصتی, برای برقراری آنارشی- بمعنی اینکه, جهانی پر از کومونیته های مستقل, دموکراتیک, آزاد از قید سرمایه داری, دولت, دستمزد, برده داری ,هیرارشی, بازار, و پول, جهانی بدون مرزها یا جنگ, بر مبنای صلح و عدالت, نظم اجتماعی جهانی, بالاخره, برپا شده بر مبنای برابری , بدون طبقات حاکم .

پایان 

*******************************
 چاپ شده در
(1)Anarcho-Syndicalist Review#58 Summer 2012


 مجله آنارکو سندیکالیست ریویو شماره 58, تابستان2012






    (2) Supremacy / (3)Capital accumulation / (4) Financial Speculation
(5)City -State / (6)Financialization
(7) Chaos and Governance in the Modern World System (with Beverly Silver & others)
(8) Adam Smith in Bejing (Verso,2007,418 pages) / (9) Surplus wealth

وصیت نامه ی وحشی بافقی

وصیت نامه ی وحشی بافقی ...به این میگن وصیت


روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد

مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید
مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید


بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ
پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ

جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد
شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید

روز مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد
اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیـــــــد

روی قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت
آن جگر سوخته خسته از این دار برفــــت
 روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید.
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد.
 مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید.
 مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید.
 بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ
 پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ
جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد
 شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید
روز مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد
 اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیـــــــد
 روی قــبـــرم بنویـسیــد:
 وفــــادار برفـــت
آن جگر سوخته خسته از این دار برفــــت 


 

Thursday, November 28, 2013

آلبوم عکس: زنان مورمِن در اعتراض به قوانین

سخت‌گیرانه مذهبی برهنه می‌شو ند

تاریخ انتشار: ۷ آذر, ۱۳۹۲
 


از سایت تقاطع. نت

: گروهی از زنان عضو کلیسای مورمِن با هدف عادی کردن “برهنگی” و اصلاح قوانین سخت‌گیرانه‌ی این مذهب در خصوص “عفت”، برهنه شده‌اند.
 
یک عکاس اهل “سالت لیک سیتی” در ایالت یوتا، به نام کاترینا بیکر اندرسون، که خود عضو مادام‌العمر کلیسای مورمِن بوده، یک پروژه عکاسی را با عنوان «زنان مورمِن برهنه‌ می‌شوند» از ماه جولای (تیر) امسال به راه انداخته و تاکنون از بیش از ۳۰ زن داوطلب عکس‌برداری کرده است.
 
او که ۳۰ سال دارد در این باره به “میل‌آنلاین” می‌گوید: «من می‌دانم که تصاویر، ابزارهای قدرتمندی برای تغییر هستند. این فعالیت هنری به زنانی که حاضر به شرکت در این پروژه شدند اجازه می‌دهد تا مجدداً مالکیت بدن خود را به دست آورند و در عین حال به سیستمی که می‌خواهد آن‌ها “پوشیده‌شده” و “تحت نظر” بمانند، اعتراض کنند.»
 
خانم اندرسون امیدوار است که مردم این تصاویر را با ذهن و قلبی باز ببینند. او می‌گوید که این ایده اولین بار در سال ۲۰۱۲ که چندین داستان دربار‌ه‌ی محدودیت‌ پوشش در مذهب مورمِن پخش شد به ذهنش رسید.
 
یکی از داستان‌ها در مجله کودکان کلیسا درباره دختر نوجوانی بود که دوستش او را به خاطر نداشتن “عفت” کافی سرزنش می‌کند. چون دخترک دامن بدون شلوار پوشیده بود.
بعد از آن یک دختر دانشجوی دانشگاه بی.وای.یو در آیداهو که توسط کلیسای مورمِن اداره می‌شود، به خاطر آن‌که شلوار جین چسبان پوشیده بود، اجازه حضور سر جلسه امتحان را پیدا نکرد.
 
یا یکی از مجلات کلیسا، نقاشی کارل بلوخ، نقاش دانمارکی را با برداشتن بال فرشتگان و اضافه کردن آستین به پیراهن‌های‌شان تغییر داد.
 
کاترینا اندرسون با اشاره به این اتفاقات اضافه می‌کند: «من بعد از شنیدن این داستان‌ها و داستان‌های مشابه خیلی ناامید شدم.»
 
او در عین حال با تاکید بر این‌که همسرش، مهم‌ترین پشتیبانش در اجرای این پروژه عکاسی بوده، خاطرنشان می‌کند که با وجود خطر طرد شدن از  سوی جامعه، پیدا کردن داوطلب برای پروژه‌اش به صورت “غافلگیرکننده‌ای” آسان بوده است.
هرچند که وی تاکید می‌کند تا بدین لحظه‌ هیچ‌کدام از داوطلبان از سوی رهبران کلیسا مواخذه نشده‌اند.
 
اندرسون در پایان با بیان این‌که قصد دارد از زنانی در سنین مختلف و بدن‌های متفاوت عکس‌ بگیرد تا «زنان به بدن خود بدون خجالت نگاه کنند» اظهار می‌دارد: «امیدوارم زنان این تصاویر را با درک بیشتری از خود و بدن خود ببینند. امیدوارم مردان با دیدن این عکس‌ها بفهمند که زنان حتی در صورت برهنگی نباید مورد سوءاستفاده قرار گیرند. من این پروژه را تقدیر از زن و شکل انسانی می‌بینم. امیدوارم دیگران نیز آن را همین‌طور ببینند.»

What the Maoist slavery sect tells us

about the far left

Far-left 'splittist' sects like Comrade Bala's proliferated in the 70s – and a genuine desire for change was corrupted
bala tariq
Journalists outside Peckford Place in Brixton, one of the properties linked to Aravindan and Chanda Balakrishnan, arrested on suspicion of holding three woman captive at addresses in south London. Photograph: Guy Corbishley/ Guy Corbishley/Demotix/Corbis
 
The recent Monty Python revival has come with a bizarre reminder from south London that once, long ago, there were a few tiny Maoist groups in Britain who used language that could have been cribbed from Life of Brian.
 
Aravindan Balakrishnan, 73, and his 67-year-old wife, Chanda – arrested last week on suspicion of holding three women as slaves in a flat for 30 years – were leaders of a tiny sect of 25 members known as the Workers' Institute of Marxism-Leninism-Mao Zedong Thought, invisible to the left at large. This sect had split from its father organisation, the Communist party of England (Marxist-Leninist), which itself had less than a hundred followers. The Maoists' antics were rivalled by a number of Trotskyist sects, smaller and larger, whose implosion often involved the mistreatment of women, and the story is by no means over.
 
The Balakrishnans' Brixton commune, it is now alleged, kept three women as virtual prisoners against their will. But it prospered. Membership declined, but property increased. The Balakrishnans pre-empted China's turn to capitalism – according to some reports they had interests in 13 properties, three more than their total membership at the time.
 
What was the attraction of Maoism? The figure of Mao and the revolution loomed large, but the outpourings from these groups did not suggest a close reading of On Contradiction or other texts by Mao that might have stimulated the brain cells. Instead they became fantasy outfits, each with its own homegrown Mao playing on the genuine desire for change that dominated the 1967-77 decade.
 
As a political current, Maoism was always weak in Britain, confined largely to students from Asia, Africa and Latin America. This was not the case in other parts of Europe. At its peak, German Maoism had more than 10,000 members, and the combined circulation of its press was 100,000. After the great disillusionment – as the Chinese-US alliance of the mid-70s was termed – many of them privatised, and thousands joined the Greens, Jürgen Trittin becoming a staunch pro-Nato member of Gerhard Schröder's cabinet. In France, the Gauche Prolétarienne organised workers in car factories, and set up Libération, its own paper that morphed into a liberal daily. Ex-Maoist intellectuals occupy significant space in French culture, though they are now neocons: Alain Finkielkraut, Pascal Bruckner, Jean-Claude Milner are a few names that come to mind. The leading leftwing philosopher Alain Badiou never hides his Maoist past.
 
Scandinavia was awash with Maoism in the 70s. Sweden had Maoist groups with a combined membership and periphery of several thousand members but it was Norway where Maoism became a genuine popular force and hegemonic in the culture. The daily paper Klassekampen still exists, now as an independent daily with a very fine crop of gifted journalists (mainly women) and a growing circulation. October is a leading fiction publishing house and May was a successful record company. Per Petterson, one of the country's most popular novelists, describes in a recent book how, when Mao died, 100,000 people in a population of five million marched with torches to a surprised Chinese embassy to offer collective condolences. All this is a far cry from the cult sect now being excavated in Brixton.
 
What always struck me even then as slightly odd was that, regardless of the political complexion of a sect, the behavioural patterns of its leaders were not so different. Even those most critical of Stalinist style and methods tended to reproduce the model of a one-party state within their own ranks, with dissent limited to certain periods and an embryonic bureaucracy in charge of a tiny organisation. It was in western Europe, not under Latin American or Asian military dictatorships, that clandestinity and iron discipline were felt to be necessary.
 
Young women and men who joined the far-left groups did so for the best of reasons. They wanted to change the world. Many fought against the stifling atmosphere in many groups. Women organised caucuses to monitor male chauvinism inside the groups and challenged patriarchal practices. Pity that not all the lessons were learned. Easy now to forget that many who fought within and led the women's and gay liberation movements – in Europe and elsewhere – had received their political education inside the ranks of the combined far left, warts and all.
 
I can still recall a South American feminist calmly informing a large gathering of revolutionaries in the 70s that advances were being made against machismo. "Only last year," she declared, "my husband, who is sitting on the platform, locked me in the house on 8 March so I couldn't join the International Women's Day demonstration." The husband hid his face in shame.
 
Now the 70s really does seem another country. The thunder of money has drowned much that was and is of value. The campaign to demonise trade unions – indeed, any form of non-mainstream political activism or dissent – continues apace, despite the fact that the left has never been weaker. A sign, perhaps, that the votaries of the free market remain fearful of any challenges from below.

باز سخنی پیرامون بحران بشریت در جوامع سرمایه داری

در حالی که ایالت متحده آمریکا دائما در رسانه های بین المللی از امنیت ملی اش داد و فغان سر میدهد, که البته چیزی نیست جز توجیه و سکوئی برای دخالت در زندگی  دیگر کشورها(بخوان کشورهائی که به منابع زیر زمینی شان چشم  دارد) , (1) سازمان "نجات کودکان"گزارش میدهد که هر ساله یک میلیون کودک در روز تولدشان جان میسپارند. طبیعتا 98% آنها در کشورهای پیرامونی(عقب نگاه داشته شده) میباشند .
 
(2) در صحرای آفریقا 11 پزشک ,پرستار و ماما برای هر ده هزار شهروند وجود دارد . و 50% زنان هیچ کمک تخصصی برای زایمان دریافت نمیکنند .
 
(3)اسهال کودکان سالانه جان 800 هزار کودک را میگیرد که به سئو تغذیه مرتبط میباشد . نا گفته نماند که فقط نیم دلار (1500 تومان)-خرج یک جیره غذائی خوب- کافیست برای نجات جان یک کودک . در ضمن قیمت هر واکسن ضد ویروس اسهال کودکان نیز فقط دو دلار و نیم (4500 تومان) میباشد . البته لابراتورهائی هم هستند که نوع غیر مارک دار(ژنریک) آنرا به مبلغ یک دلار میسازند!!
 
(بدیگر سخن , همانطور که همه میدانیم , منابع موجود است  فقط نامساواتی موجود در سیستم کثیف بورس بازارانه سرمایه داری مالی(فایننس کاپیتال) جهانیست که بر ادامه این جنایات دامن میزند .در همین راستا سیاستهای نئولیبرالیستی 30 و اندی سال گذشته آنرا عمیقتر نیز کرده است:1% ثروتمندان جهان 40% و 10% شان 85% تمامی دارائی ها (++) موجود را بخود اختصاص داده اند)
 
(4)هر فرد در این دنیا 20 لیتر آب آشامیدنی در روز نیاز دارد. حال آنکه 900 میلیون نفر(یک هفتم جمعیت جهان) به کمتر از 5 لیتر دسترسی دارند. در آمریکا هر فرد به 400 لیتر و در اروپا 200 لیتر .حتا "آیت الله" کاتولیکهای جهان, پاپ فرانسیسکو, گور بگور شده,اخیرا گفته بود:"وقتی سرمایه گذاریها در بانکها پائین می آید(بخوان بورس بازی کمتر میشود-خودم) این یک تراژدی محسوب میشود.ولی وقتی فردی از گرسنگی میمیرد آب از آب تکان نمیخورد.این بحران ماست."
 
(5) یک روزنامه ایتالیائی در قسمتی که به "خودکشی های مربوط به بحران کنونی",  بخاطر ریاضت کشی های اقتصادی دولت , تخصیص داده نوشته بود: در صد خودکشی ها در سالهای اخیر به 15% رسیده ; در یونان به 23% . و در جائی دیگر نوشته ای از فردی که دست بخودکشی زده بوده چنین آورده:"دیگه تحمل نمیکنم هر روزه از سهمی که بمن تعلق داره دفاع کنم".در آرژانتین نیز در دوران رئیس جمهوری فاسد و بیشرم ' مه نم' * در سال 2001 در صد خودکشی از 6/4% به 8/6% اضافه شد .
* Menem
 این انعکاسی هست از افرادی که تا دیروز جز طبقه متوسط محسوب می شدند . حال آنکه در چند سال گذشته با فشارهای شدید اقتصادی, بدون کار , بدون کارتهای اعتباری, با مالیاتهای بیشتر و از دست دادن خانه هایشان مواجه شده اند . مشکلات روانی و مرگ و میر از استرس در جهان روز بروز بیشتر شده و میشود . در ایران نیز هر روز خبر از زنهای شوهر دار بیشتری میشود که بخاطر مشکلات مادی دست به خود فروشی میزنند !! 
 
ننگ و نفرت بشریت نثار سوداگران و کارگزارانشان
 در دولتهای رنگارنگ 

فراموش نکنیم: وقتی بی عدالتی قانون سرمایه داری هست
مقاومت نیز وظیفه انقلابیون هست
پیمان پایدار
 ********************************
 
(++)در سال 2013, ثروت میلیاردرهای جهانی به بالاترین رکورد خویش رسید- با ورود 200 تا از جدیدترین میلیاردرها بمانند بنیان گذار فیس بوک مارک زوکربرگ.
در مجله فوربز* لیست میلیاردرها, 1426نفر, با کل ثروت 5/4 تریلیون(یا هزار میلیارد=12 تا صفر) ,17%از سال قبل(4/6تریلیون) بیشتر شده !! و این طبعا شامل  کمیسیونی که از حق مارک کمپانیشان میگیرند (رویالتی) نمیشود .

به بیان دیگر: دارائی های 300 تن از ثروتمندترین افراد از 3 میلیارد نفر جمعیت دنیا بیشتر است. یادمان نرفته که جهان تقریبا 7 میلیارد جمعیت داره !!
*Forbes
تقسیم این میلیاردرها در جهان به شکل زیر میباشد: 442 نفر در ایالت متحده آمریکا, 386 آسیا - پاسیفیک(منجمله چین و ژاپن...) ,366 در اروپا , 129 نفر در بقیه قاره آمریکا(کانادا,مکزیک در شمال,7 کشورآمریکای مرکزی و13 تا آمریکای جنوبی) و 103 نفر رو هم رفته در خاور میانه و آفریقا . صد البته رفسنجانی و عسگراولادی را در میان اینان میبایست برشمرد.

Wednesday, November 27, 2013

Rahm Emanuel's Father Specialized in Bus Bombings in Palestine

Wayne Madsen Special to Salem-News.com
Wikipedia deleted the page about Rahm Emanuel's father in 2008. Makes you wonder.

Irgun, the army of Rahm Emanuel's father, is
                  short for Irgun Zvai Leumi
Irgun, the army of Rahm Emanuel's father, is short for Irgun Zvai Leumi- "National Military Organization" in Hebrew, was a terrorist Zionist group that operated in Palestine, killing innocent Palestinians and British soldiers; blowing up buildings.

(WASHINGTON D.C.) - Note from Publisher: In an effort to assist our government in keeping information "transparent", we are publishing this important article by Wayne Madsen, on the father of Rahm Emanuel. You won't find his bio on wikipedia, or any where else easily accessed. It has been deleted. 

Former White House Chief of Staff Rahm Emanuel held a top position in our country's leadership and his example of ethics and integrity is of the highest importance. This is not diminished regardless of his aspirations to leave the national spotlight and become the mayor of Chicago.

But, it seems, some secrets must just be harder to share. This revealing article will leave you with a better understanding of why no one wants to talk about Benjamin Emanuel. And why they should.
- Bonnie King
A well-placed British source informed WMR that Rahm Emanuel's father, Benjamin Emanuel, specialized in the terrorist bombings of buses carrying British troops and policemen during the British Mandate in Palestine.
British MI-6 files contain information on the elder Emanuel's participation in the terrorist activities of Irgun Zvai Leumi, a Jewish terrorist organization that targeted British forces, UN officials, and Palestinian Arabs in the lead up to Israeli independence(*) in 1948.

Emanuel's father Benjamin was part of
the Israeli assassin team that murdered
Sweden's Count [Folke] Bernadotte in '48.
Bernadotte was the UN envoy in Palestine
who sought to find a solution to the UN
Partition Plan that gave Palestinian land
to Jews from "beyond the pale."
Benjamin Emanuel, a Jew from Russia whose real name was Ezekiel Auerbach, was arrested by British police for terrorist activities in the months prior to Israeli independence. Many of the British policemen killed by Emanuel and his Irgun colleagues between 1947 and 1948 had been transferred to Palestine upon Indian and Pakistani independence in 1947. Irgun saw the increase of British policemen from the Indian subcontinent as a major threat.
The Jewish terrorist murders of British troops and policemen resulted in massive anti-Jewish riots in London, Liverpool, Glasgow, Manchester, and Cardiff in 1947. In 1946, Emanuel's Irgun bombed the King David Hotel in Jerusalem, killing 91 people, including 28 British soldiers and policemen.
British intelligence also believed that Benjamin Emanuel may have been related to Vladimir Jabotinsky, a Russian Jew from Odessa who founded Irgun. Jabotinksy, who was an admirer of Benito Mussolini and who secretly negotiated for the expatriation of Jews to Palestine with the Nazi government in Germany and Admiral Miklos Horthy's pro-Nazi regime in Hungary, died of a heart attack in New York in 1940.

Wikipedia deleted Benjamin Emanuel's entry in 2008*, shortly after Rahm Emanuel was designated as President Obama's chief of staff. Wikipedia is a favorite device for the perception management goals of Dr. Cass Sunstein, Obama's director of the White House Office of Regulatory Affairs.
With a record of terrorist acts contained in his MI-6 files, Benjamin Emanuel was permitted by U.S. authorities to emigrate to Chicago from Israel in the 1950s, becoming a citizen. Rahm Emanuel was born in 1959.
**************************
(*) I DO NOT,OF COURSE, BELIEVE IN SUCH A THING AS "INDEPENDENCE" SINCE THERE NEVER WAS AN STATE CALLED ISRAEL IN HISTORY ,EVER!!
IT IS THE LAST NEOCOLONIALIST BASTION AND A DISGRACE TO HUMANITY.A FASCIST STATE THAT BELIEVES IN  EXISTANCE OF AN EXCLUSIVE "JEWISH" STATE.
DOWN WITH ISRAEL.LONG LIVE THE PALESTINIAN STRUGGLE !!
PaYmaN PieDaR
**********************************
*See the original (now deleted) Wikipedia page on Benjamin Emanuel, CLICK HERE.
(The copy of  the "click here" is below:)


[benjamin_emanuel_wikipedia.jpg]

گفتگو با یک تولیدکننده کلان ماده مخدر شیشه در تهران!مریم یوشی زاده

گفتگو با یک تولیدکننده کلان ماده مخدر شیشه در تهران!مریم یوشی زاده

اعتیاد زنان
 دختران فراری، حصار امنیتی
آینده آنلاین:من همه انواع مواد مخدر را تولید نمی کنم بلکه فقط شیشه می پزم و پخش می کنم. علت دستگیر نشدنم این است که برای خودم یک دایره امنیتی حرفه ای دارم. هر کسی نمی تواند نزدیکم شود.دنبال کردن او، شبیه چشم بسته دویدن در راه پله ای پیچ در پیچ به سمت دخمه ای تاریک در اعماق زمین بود. نخستین پله ها رسید به معتادی خمار و سرگردان در پارک هروی دروازه غار که هذیان می گفت و ساقی اش دیر کرده بود؛ پله های بعدی رسید به ساقی که با موتور آمد و جنس را کوبید کف دست مردی ژولیده و شماره اش را به هوای این که مشتری ام گرفتم؛ مقصد پله های دیگر ، خرده فروشی بود بزرگتر از قبلی و بعد خرده فروشی قوی تر و …. پله ها سرانجام رسید به فروشنده مواد مخدری که خرده پا نبود و وصل می شد به یکی از تولید کنندگان معروف شیشه در تهران.

او شماره تلفنم را گرفت تا آن را به تولید کننده ای که الف. صدایش می کردند، بدهد و گفت اگر تولید کننده اصلی مایل باشد، خودش با من تماس می گیرد.
الف . مدت نسبتا طولانی بعد تماس گرفت. گفت خودش، دلش خواسته پیدایش کنم. گفت گاهی دلش می خواهد از معتادها عذرخواهی کند . گفت می خواهد تجارت شیشه را بگذارد کنار و به کشوری دیگر برود اما این ها همه حرف هایش نیست او در این تماس تلفنی که در چند قسمت و از باجه تلفن های مختلف انجام شد، برای ما درباره بازار پیچیده تولید و توزیع شیشه و آخرین روش های قاچاق آن در داخل و خارج از کشور حرف زد و بعد به میل خودش تلفن را قطع کرد و از آن لحظه مثل سایه ای شد که با پیوستن به تاریکی، ناپدید می شود.
ویژگی حرف های الف، تازگی آنهاست تا آنجا که حتی من هم با وجود یک دهه فعالیت به عنوان روزنامه نگار حوزه اعتیاد و مواد مخدر، بخش هایی از آن را از زبان هیچ تولید کننده یا توزیع کننده مواد مخدر صنعتی دیگری نشنیده بودم.
رفیق تان که شماره ام را به شما رساند می گفت بیش از 10 سال است در کار تولید و توزیع مواد مخدر هستید. چرا تا به حال گیر نیفتاده اید ؟
من همه انواع مواد مخدر را تولید نمی کنم بلکه فقط شیشه می پزم و پخش می کنم. علت دستگیر نشدنم این است که برای خودم یک دایره امنیتی حرفه ای دارم. هر کسی نمی تواند نزدیکم شود. اگر اجازه نمی دادم شما هم پیدایم نمی کردید.
اگر جای شما بودم اجازه نمی دادم خبرنگاری، پیدایم کند و درباره اسرار کارم که می دانم مجازاتش صد در صد اعدام است بپرسد، شما دایره امنیتی تان را نقض کردید؟
من دیر یا زود کار را کنار می گذارم و از این کشور می روم. می خواهم زندگی تازه ای شروع کنم. خواستم مصاحبه کنم چون گاهی احساس عذاب وجدان می کنم. دلم برای کسانی که از جنسم استفاده می کنند، می سوزد. باور کنید دوست دارم از تک تک شان عذرخواهی کنم اما بعد به خودم می گویم آنها می توانند نخرند، مصرف نکنند. این گفتگوی درونی را همیشه دارم.
درباره دایره امنیتی که به آن اشاره کردید، بیشتر توضیح می دهید؟
باید از روش هایی استفاده کرد که پلیس کشف شان نکند برای مثال من مدتی با استفاده از خانه های تیمی،شیشه پخش می کردم.
منظورتان چه نوع خانه های تیمی است؟
منظورم خانه هایی است که در آنها زنان خیابانی تن فروشی می کنند. بیشتر این زن ها،دختران فراری از شهرستان ها هستند. آنها در طول روز با 10 -15 مرد ارتباط دارند اما در آمدشان حتی به 100 هزار تومان هم نمی رسد. من این دخترها را برای دایره امنیتی ام جذب می کردم.
دخترها چگونه امنیت شما را تأمین می کردند؟
خلاف، خلاف است! دخترها خلاف می کردند من هم خلاف می کردم چه فرقی می کند کدام مان چه نوع خلافی انجام می دادیم. من برای کار خودم تربیت شان می کردم. آنها پول ، سرپناه و غذا می خواستند من همه اش را برای شان جور می کردم تا مدیونم شوند، رفیقم شوند و به من وفادار بمانند.
بعد خانه های جدیدی برای شان اجاره می کردم و اسکان شان می دادم تا برایم کار کنند. کارشان این بود که به مشتری های شان شیشه تعارف کنند و وقتی معتاد می شدند از همانجا شیشه می خریدند. خود دخترها هم معتاد بودند. آن زمان با مردها کار نمی کردم. چون حوصله اسلحه کشیدن و بزن بزن و آدم کشتن نداشتم.
حالا حوصله اش را دارید؟
هنوز هم ندارم ولی به هر حال کارم را که گسترش دادم و به ناچار با مردها هم کار کردم.
این نوع خانه های تیمی، معمولا در کدام قسمت پایتخت است؟
من معمولا در آپارتمان های شلوغ، خانه های تیمی را راه می اندازم که قابل تفکیک از خانه های دیگر نباشد و رفت و آمد ساکنان شان کنترل نشود.
شیشه را در همین خانه ها تولید می کردید؟
نه. در این خانه ها فقط مواد را به دست مشتری می رساندم.برای تولید، خانه هایی با اجاره بالا و پول پیش کم می گرفتم، اجاره را تا چند ماه پرداخت می کردم که صاحبخانه طرف خانه اش نیاید و بعد به قول بچه ها در همان مدت کوتاه، به گند می کشیدمش طوری که دیگر نمی شد آنجا ماند. دست آخر هم، خانه را با اثاثش رها می کردم و متواری می شدم.
لوازم منزل و پول پیشی که باقی می گذاشتید، ضرر مالی برای تان به حساب نمی آمد ؟
در آن چند ماه تولید، دستکم 50 برابر آن پول پیش را درآورده بودم.
پس این که برخی می گویند فرایند تولید شیشه بوی بدی دارد و به همین علت کارگاه هایش را در خارج از محیط شهری بر پا می کنند، درست نیست؟
نه خانم! اصلاً باور نکنید که تولید شیشه فرایند سختی دارد. لوازمی که من برای کارم لازم دارم در یک جعبه موز هم جا می گیرد. به راحتی می شود جا به جایش کرد.
البته قبول دارم که تولید شیشه هم بوی ناخوشایندی دارد، هم دود قرمزی ایجاد می کند که ممکن است به چشم بیاید و هم بسیار خطرناک است چون بیشتر پیش سازهایش( مواد اولیه تولید شیشه) قابل اشتعال است. در زمانی که تولید شیشه را تمرین می کردم دستکم 4-5 خانه آتش زده ام اما به مرور زمان حرفه ای شدم و حالا آسان مکان مناسب تولید را پیدا می کنم.
مدتی در یکی از برج های معروف تهران خانه ای را به عنوان آشپزخانه ( محل تولید شیشه ) اجاره کرده بودم و آنجا به آسانی دود شیشه را از طریق دودکشی که در پنجره کار گذاشته بودم به بیرون از کارگاه می فرستادم و بالاتر از طبقه ما هم طبقه ای نبود که ساکنانش متوجه دود شوند اما یکبار در طبقه دوم آپارتمانی کارگاه راه انداختم و به دردسر افتادم.
وقتی مشغول تولید بودم ناگهان همسایه بالایی در زد. وحشت زده بود. گفت؛ اتفاق عجیبی در حمام خانه اش افتاده است. من هم خودم را بی خبر نشان دادم. با هم به حمام خانه شان رفتیم، دیدم همه مان تا کمر در دود قرمز شیشه هستیم! تازه فهمیدم چون بخار شیشه اسیدی است، لوله ای راکه با آن، دود را از کارگاه به سمت پشت بام هدایت می کردم ، حل کرده و نشت کرده به حمام همسایه بالایی. با وجود این که کار تولید نصفه بود، مجبور شدم به سرعت خانه را ترک کنم. تصور کنید اگر همسایه می دانست آن دود چیست و به پلیس زنگ زده بود الان همه ما زمین خورده بودیم. ( اعدام شده بودیم. )
جنس را بیشتر در کدام شهرها پخش می کنید؟
تهران، همه شهرهای شمالی، بویژه از رشت تا نور، مشهد و کیش. من همه جا مشتری داشته ام. حتی در خارج از کشور هم مشتری دارم.
خارج کردن مواد مخدر از کشور باید سخت تر از توزیعش در کشور باشد این طور نیست؟
در هر دوره شیوه خارج کردن مواد متفاوت است. مثلا سه چهار سال پیش شیشه به پایین ترین قیمتش رسید و من و تیم ام ناچار به ترانزیت مواد شدیم، حامل های مان، هیچ سوء سابقه ای نداشتند و غیر حرفه ای بودند.ما، بلیت رفت و برگشت جوان هایی را که می خواستند به تایلند سفر کنند، می خریدیم. 5 میلیون تومان هم اضافه بهشان می دادیم. شیشه را می ریختیم توی پلاستیک، بعد توی انگشت دانه های پلاستیکی جا می دادیمش، بعد پلمپ می کردیمش و به حامل ها می دادیم تا با عسل بخوردند.
هر حامل چقدر مواد مخدر را می بلعید؟
بستگی به ظرفیت خودش داشت. در هر انگشتدانه، 100 گرم شیشه جا می شد. بعضی ها تا 500 گرم هم می خوردند.
مشتری آنطرف مرز را چه طور پیدا می کردید؟
پول پول را می جورد، آب گودی را! خلافکار، طرف خلافکارش را هرجای دنیا که باشد پیدا می کند. رفقایی در تایلند داشتم که مقیم بودند. آنها جنس را آب می کردند. آنجا سودمان شده بود 20 برابر اما به سود سال های اولیه ای که شیشه وارد ایران شد نمی رسید.
شنیده ام پارچه های مخصوصی وجود دارد که شیشه جذب الیاف شان می شود و گروهی از قاچاقچیان از این راه، شیشه را آنطرف مرز می فرستند.
پارچه مخصوصی در کار نیست ! قبل از آنکه شیشه به مرحله آخر تولید برسد، هنوز محلول است. زمانی تیمی در تهران فعالیت می کردند به اسم « حوله» . اگر دقت کنید وقتی حوله ای را داخل آب می اندازید و بدون چلاندن بیرون می کشیدش، مقدار بسیار زیادی آب جذب می کند.
آنها این حوله را داخل محلول شیشه می انداختند و بیرون می کشیدند و خشک می کردند به این ترتیب شیشه جذب تار و پود حوله می شد. این حوله را می گذاشتند توی چمدان و می بردند آنطرف مرز و آب می کشیدند و آن آب را پخت می زدند تا شیشه استخراج شود. این روش خیلی خوب بود اما حرف تو حرف رفت و به گوش مأامورها رسید.
شما هم از این روش استفاده کرده اید؟
نه من از این روش استفاده نکرده ام. کار را پیچیده نکردم. یادم می آید زمانی، هربار به کیش می رفتم محلول شیشه را، به آسانی توی بطری می ریختم و با خودم می بردم و همانجا پخت آخر را می زدم تا پودر شیشه به دست بیاید. روزگاری هم در تایلند، رستورانی سنتی را اجاره کردم و به بهانه این که نیاز به دوغ سنتی دارم از ایران محلول شیشه را در بطری های دوغ می فرستادم. دوغ … بسته بندی مناسبی برای کار ما دارد چون در تولیدش از پلاستیک غیرشفاف سفید استفاده می شود و محتویات داخلش معلوم نیست. این روش هم دیگر باب نیست.
تایلند یکی از مراکز تولید مواد مخدر صنعتی است. چرا قاچاقچی های ما به آن کشورها جنس می فرستند ؟
چون جنسی که در ایران تولید می شود برای آنها ارزان تر از جنسی است که از کشورهای دیگر می آید یا در داخل کشور خودشان تولید می شود و ا ز طرفی، ما جنس مان را به قیمت بیشتری از آنچه داخل کشور است می فروشیم یعنی شیشه ای که ما تولید می کنیم برای آنها ارزان است برای ما گران.
درباره هر روشی برای ترانزیت شیشه توضیح می دهید، می گویید لو رفته است. پس حالا از چه روشی مواد مخدر از کشور خارج می شود؟
واقعاً فکر می کنید من در این باره توضیح می دهم؟! در ضمن من دیگر علاقه ای به ترانزیت ندارم و در داخل کشور کار می کنم.
آخرین روشی که برای خروج جنس استفاده کردید همان استفاده از بطری های دوغ بود؟
آخرین بار که جنسی به خارج از کشور بردم، یک محموله مشترک بود، یعنی تعدادی از قاچاقچی ها با همکاری هم تصمیم گرفتند مقدار بسیار زیادی شیشه، حدود 600 کیلوگرم را، با طرحی جدید از ایران به مالزی ببرند. 130 میلیون تومان از آن بار هم مال من بود. پودر شیشه را ریخته بودیم بین کریستال ها. در واقع اینطور به نظر می رسید که محموله کریستال از ایران به مالزی صادر می شود.
شیشه را توی ظرف های کریستالی ریخته بودند و در هر جعبه هم چند ظرف کریستالی را شکسته بودند که مثلا نشان دهند بار در طول مسیر شکسته است. در همان خرده کریستال ها هم،شیشه ریخته بودند.
محموله چگونه لو رفت ؟
فکر کنم ما را فروختند. نفهمیدم کار کی بود.
در صحبت های تان اشاره کردید که در تهران هم شیشه می فروختید. بیشتر در کدام مناطق فعالیت می کردید؟
هر فروشنده ای یک منطقه خاص از تهران را دستش گرفته است. این طور نیست که هرکس هرجا دلش خواست شیشه بفروشد. به همین علت هم بسته به نوع جنسی که دست معتادها می دهیم، شیشه ای های هر منطقه با منطقه دیگر فرق دارند مثلاً در منطقه ای همه سرخوش و گیجند، در منطقه ای دیگر همه بهت زده اند و در جایی همه بیقرارند.
در واقع خلق معتادهای هر منطقه بستگی دارد به این که آشپز محله کی باشد و چه جور جنسی با چه جور ناخالصی بدهد دست مشتری. برای مثال بعضی از تولید کننده ها از چاه بازکن چنته و آنتی هیستامین هم به عنوان ناخالصی برای ساخت شیشه استفاده می کنند.
پاتوق شما دقیقا کجای تهران است؟
من میلیون ها تومان پول خرج کرده ام که کسی مرا نشناسد.
تا به حال در زندان هم شیشه توزیع کرده اید؟
مواد مخدر در زندان فراوان است. کسی خمار نمی ماند.
شیشه را چگونه وارد زندان می کنند؟
معمولا زندانی هایی که مرخصی می روند بسته های پلاستیکی را می بلعند و در زندان پس می دهند.
ولی من درباره روش پرتابی هم شنیده ام.
روش پرتابی مربوط به زندان هایی است که اطراف شان آبادی یا محل گذر نباشد. اینطوری قاچاقچی، مواد را در بسته های کوچک به جوان هایی که تازه خدمت آمده اند، می دهند و آنها در ساعت های خاصی بسته ها را از این طرف دیوار به سمت حیاط زندان پرتاب می کنند. زمان بندی باید دقیق باشد و زندانی ها در آن ساعت معین، در حیاط زندان باشند تا بلافاصله مواد را بردارند.
چرا مواد مخدر جدید نمی تواند بازار شیشه را کساد کند؟
شیوا، یاما و کروکودیل مثال هایی از مواد مخدر جدید است که نتوانسته جای شیشه را بگیرد چون بدن معتاد ایرانی تحمل چنین موادی را ندارد. به معتاد ایرانی اینجور چیزها نمی سازد. تولید کننده مواد مخدر باید مشتری اش را بشناسد.
تا چه مقطعی تحصیل کرده اید؟
من فارغ التحصیل رشته کارگردانی تأاتر هستم.
چند ساله اید؟
32 ساله ام.
پیش از تولید شیشه چه کار می کردید؟
فروشگاه …. داشتم. به شهرستان می رفتم و کالا می آوردم.
چه شد که به فکر تولید شیشه افتادید؟
خب! تولید شیشه از کار خودم آسان تر بود و سودش آنقدر زیاد است که اصلاً نمی شود مقایسه کرد. من یک دهه پیش با پول تولید و توزیع شیشه سه ماشین لوکس و سه خانه در فرشته خریدم و علاوه بر این در بسیاری از استان ها زمین هایی را خریداری کردم. حالا دیگر وضع مثل گذشته نیست. سود کار کمتر شده….
چرا سودش کمتر شده است؟
در گذشته من 10 میلیون سرمایه اگر می گذاشتم، 120 تا 130 میلیون تومان به دست می آوردم. اخیراً سودم کم شده است . یعنی حالا به طور متوسط با چهار ساعت کار، یک به پانزده، سود می کردم یعنی با چهار ساعت کار در روز، یک میلیون تومانم ، 15 میلیون تومان می شد. در چهار ساعت بعدی باز همین سود را به دست می آوردم.
چرا اخیراً سود کم شده است؟
از یک طرف، دست زیاد شده است و هر خلافکاری، راه و چاه آشپزخانه زدن را یاد گرفته است. از طرفی دیگر، خیلی از کهنه کارها از اعدام وحشت دارند. در گذشته قانونی برای تولید و عرضه شیشه وجود نداشت. قاچاقش ، مثل قاچاق دارو بود و جرایم مربوط به شیشه جزو جرایم پزشکی به حساب می آمد.
به طور متوسط در روز چه مقدار مواد مخدر تولید می کنید؟
تازگی ها هفته ای 20 کیلو تولید می کنم. همه روزها کار نمی کنم. مواد اولیه باید جور باشد و خودم هم رله باشم؛ روی فرم باشم. این کار حاشیه های زیادی دارد. باید مراقب باشم. از وقتی دایره امنیتی ام را قابل نفوذ تر کرده ام مجبورم اسلحه حمل کنم. چندی پیش رفته بودم مشهد بار شیشه تحویل بدهم ، 7-8 روز زندانی ام کردند. می خواستند فرمول ساخت مواد به سبک خودم را از زیر زبانم بکشند. گفتم حتی اگر مرا بکشید، نمی گویم.
چرا شما را نکشتند؟
من جزو 20 قاچاقچی حرفه ای کشور هستم. تیم دارم. کشتنم به این آسانی نیست.
خودتان هم شیشه مصرف کرده اید؟
نه معتاد نیستم.
مظنه مواد مخدر در تهران دست تان هست ؟
من در تولید و توزیع شیشه متخصص هستم و درباره انواع دیگر مواد مخدر چیزی نمی دانم. آخرین قیمتی که از شیشه دارم کیلویی 16 میلیون تومان است اما خرده فروشی اش، گرمی 30 هزار تومان تمام می شود. دیگر کسی با سوت (مقیاس سنجش و خرید ماده مخدر شیشه که یک دهم هر گرم می شود ) شیشه نمی فروشد.
خرده فروش ها هم، گرمی می فروشند که هم جنس شان بیشتر فروش برود، هم خطرش کم تر باشد. معتاد این طوری از دست مان در نمی رود. وقتی یک گرم شیشه دارد فکر ترک نمی افتد. با خودش می گوید بگذار این یک گرم را تمام کنم به عنوان بازی آخر( اصطلاحی که معتادان برای آخرین بار مصرف مواد مخدر پیش از ترک استفاده می کنند!)
اما بیشترشان بازی آخر ندارند. آن یک گرم که تمام می شود، نوبت یک گرم بعدی است و به همین منوال همیشه مصرف می کند به خیال این که بازی آخر است.
تا به حال وسوسه نشده اید مصرف کنید؟
عوارضش را دیده ام. یکبار با رفیقم که شیشه ای بود سوار ماشین بودیم. بی خوابی های شیشه، دیوانه اش کرده بود. پشت چراغ قرمز، ناگهان از ماشین پیاده شد. دوید طرف خودروی بغلی. راننده را کشید پایین. با سلاخی ( چاقوی سلاخی ) 10 بیست بار کوبید روی فرق سرش. من فقط فواره زدن خون را می دیدم. آنقدر سریع اتفاق افتاد که کسی نتوانست واکنش نشان بدهد. بعد دوید سوار ماشین شد و گفت فرار کنیم.
من پایم را گذاشتم روی گاز و در رفتیم. کسی نتوانست ردمان را بگیرد. وقتی به او گفتم چرا طرف را خط انداختی ( چاقو زدی ) گفت « همین بود! همین بود! برادر زنم بود. می خواستم بکشمش.» به او گفتم من برادر زنش را دیده ام آن بنده خدا نبود. اما اصرار کرد که خودش بود! بعد فهمیدم این حالت هایش مربوط به توهم شیشه است. خیلی ها را به شکل برادر زنش می دید و می خواست بهشان آسیب بزند. یکبار هم رفیقی داشتم جلوی چشم خودم مشغول مصرف بود، یکهو بلند شد پایپ را انداخت هی داد کشید « آمدند ، آمدند …» تا خواستیم بجنبیم دوید و خودش را از طبقه دوم انداخت تو حیاط. انگار توهم زده بود که مأمورها ریخته اند توی خانه. من توهم زده های شیشه را زیاد دیده ام. به همین علت مصرف نمی کنم. چیزی از مغز نمی ماند.
مریم یوشی زاده