کاش دنیا دست زنها بود، آن ها که زاییده اند یعنی خلق کرده اند و قدر مخلوقات خودشان را می دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را.

شاید مردها چون هیچ وقت عملاً خالق نبوده اند، آنقدر خود را به آب و آتش می زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زنها بود، جنگ کجا بود؟

سوشوون
سیمین دانشور
****************************
صد البته تا موقعی که  سیستم سرمایه داری( با ساختار هرمی-هیرارشیک-و توام با استثمار و از خودبیگانگی) پابرجاست کلام فوق الذکر ادعائی بی معنی بیش نخواهد بود.چرا که زنان حاکم بر مسند قدرت در چند دهه کنونی دنیا(از 'مارگارت تاچر' انگلیسی* گرفته تا بنازیر بوتو' پاکستانی ,'ایندرا  گاندی' هندی, ' آنجلا مرکل' آلمانی , کریستین کرشنر آرژانتینی ,  'میشل بچلر' شیلیائی و....)هیچ گلی بر سر جامعه کثیف دوران عصرغالب نزده و نمیتوانند بزنند.اینان نیز, بعنوان جزئی لاینفک و تنیده شده در تارو پود این سیستم , و بمانند مردان بورژوا مسلکشان بر حفظ سیستم  مردسالارانه و مرتجع پا فشاری کرده و خواهند کرد.
*فراموش نکرده ایم جنگی را که نخست وزیر وقت انگلستان, مارگارت تاچر, در سالهای 1981-1982 ,بر سرمالکیت بر جزایر مورد مشاجره 'مالوین' (متعلق به آرژانتین) , راه انداخت و با لشکر کشی نیروی دریائی اش و شکست دادن آرژانتینی ها بر استعمار کهن خویش بر این جزایر پافشاری نمود .

تنها با نابودی سرمایه داری و مادی گرداندن فرهنگ انقلابی و ضد سرمایه دارانه آنارشیستی , و ساختن جامعه ای نوین برمبنای عشق, همبستگی(همدردی) و کمک متقابل است که خواست "قلبی" سیمین دانشورها متحقق میشود و بس .
پیمان پایدار