من یک پفیوزم |
دقیقا همون روزی که گلوله را توی گلوی ندا آقا سلطان( راستی اسمش را هنوز یادتان هست؟ عجب) خالی کردند، یکی از دوستانم گفت «گور خودشان را با دست خودشان کندند، این حکومت دیگر دوام نخواهد آورد، حالا همه چیز فرق کرد. خون بی گناه به زمین چکید. خون بی گناه. می فهمی؟».از آن روز البته سه سال گذشت و خون بی گناهان بسیاری به زمین چکید و عده ی زیادی زندانی و حبس و اعدام شدند و خوب؛ هیچ اتفاقی نیفتاد .یعنی اگر از نوشتن چند نامه ی سرگشاده به رهبری و لخت شدن چند خانم با پستان های آویزان به نشانه ی اعتراض به جمهوری اسلامی بگذریم اتفاق خاصی نیفتاد. آن دوست، حرف بیخودی می زد.فی الواقع، نه تنها با ریختن خون بی گناهان اتفاقی نیفتاد، بلکه بعد تر که قیمت دلار و سکه و بنزین هم بالا جهید ، با زیر خط فقر رفتن مردم و بالا رفتن نرخ بیکاری و قطع یارانه های نقدی هم باز اتفاقی نیفتاد.
این یعنی مردم ما نه به گا رفتن حسین رونقی ملکی واکنشی نشان دادند و نه حتی به گا رفتن خودشان. سه سال، زمانی کافی بود برای فراموش کردن. امت شهید پرور هم کشش ندادند. من هم قصد کش دادنش را ندارم ، دستشان را توی جیب مان کردند و روز روشن سه هزار میلیارد را بردند، خبری نشد. این روزها خبرهای دیگری می رسد؛ ما البته باز هم کشش نمی دهیم. تحریم شدیم، توی سرمان زدند، آزادی هایمان را محدود تر کردند، به شعورمان توهین کردند،دریاچه ارومیه را خشک کردند؛ خانه سینمایمان را تعطیل کردند، ایتنرنت مان را ملی کردند ، برای شاهین نجفی حکم ارتداد صادر کردند، همین دیروز توی کنسرت مازیار فلاحی ریختند و تعطیلش کردند، صدایمان در نیامد. خیالتان راحت، ابوموسی و جزایرمان را هم واگذار کنند اتفاقی نمی افتد.
رفتیم توی یکجور رخوت. یکجور بی تفاوتی. یکجور مردگی در قالب زندگی. یک جور شاید افسردگی ، آن هم در سطح ملی. انگار نه انگار که سهمی داریم، حقی داریم. همه ی فکرمان این است که اوضاع از اینکه هست بدتر نشود اما ته دلمان گواهی می دهد که خواهد شد.باید کاری کنیم؛ اما حسش نیست.از خودمان می پرسیم چرا اینجوری شدیم. ما در برابر درد حساسیت زدایی شده ایم.فرض بگیرید یک نفر به بادمجان حساس است و با خوردن بادمجان به حال مرگ می افتد. یکی از روشهای علمی درمان چنین حالتی این است که در یک بازه ی زمانی ذره ذره مقادیر بسیار اندک از ماده الرژی زا را به بدن بیمار تزریق کنند. کم کم سیستم ایمنی بدن بیمار با آن مولکول آشنا می شود و به آن عادت می کند. بعد از مدتی، دیگر هیچ واکنش شدیدی به بادمجان نشان نخواهد داد و آن را خواهد پذیرفت.حالا حکایت ماست ، داستان این نیست که ما نفهمیدیم چه خبر است یا ترسیدیم. نامردها کارشان را خوب بلد بودند؛ به مرور ما را به داغ و درفش آغشته کرده اند. حالا، وقت درو است. شبیخون زده اند به دار و ندارمان، سرمایه های ملی مان، آزادی های فردی مان، آبرو و شرفمان. همه چیز را.. همه چیز را به باد خواهند داد. شک نکنید، اصلا برای همین آمده اند. و ما، کرخت و بی حال و حساسیت زدایی شده نظاره شان می کنیم.
آی اهالی بادمجان!امروز بیست و دوم خرداد بود. سالگرد جنبش سبز. من اما یادم نبود. دوستی فیلم ملاقات نسرین ستوده را با فرزندانش به اشتراک گذاشته بود. مادری پشت شیشه با انگشت به شیشه می زد و با پسر خردسالش به زبان اشاره حرف می زد. دخترکش آن گوشه، با سر انگشتانش اشک هایش را پاک می کرد. من گنک و نامفهوم نگاه می کردم و دنبال جرم مادری می گشتم که برای آزادی و کرامت انسان جنگیده بود. مادری که درکنار خیلی های دیگر، بی گناه ، بی گناه؛ بی گناه ، سالها بود در زندان بود؛ تنها جرمش این بود که به من اعتماد کرده بود. من اما اسمش را هم از یاد برده بودم. اسم باقی شان را هم. من یک پفیوز بودم. شما اما فراموش نکنید، فراموش نکنید، فراموش نکنید.
این یعنی مردم ما نه به گا رفتن حسین رونقی ملکی واکنشی نشان دادند و نه حتی به گا رفتن خودشان. سه سال، زمانی کافی بود برای فراموش کردن. امت شهید پرور هم کشش ندادند. من هم قصد کش دادنش را ندارم ، دستشان را توی جیب مان کردند و روز روشن سه هزار میلیارد را بردند، خبری نشد. این روزها خبرهای دیگری می رسد؛ ما البته باز هم کشش نمی دهیم. تحریم شدیم، توی سرمان زدند، آزادی هایمان را محدود تر کردند، به شعورمان توهین کردند،دریاچه ارومیه را خشک کردند؛ خانه سینمایمان را تعطیل کردند، ایتنرنت مان را ملی کردند ، برای شاهین نجفی حکم ارتداد صادر کردند، همین دیروز توی کنسرت مازیار فلاحی ریختند و تعطیلش کردند، صدایمان در نیامد. خیالتان راحت، ابوموسی و جزایرمان را هم واگذار کنند اتفاقی نمی افتد.
رفتیم توی یکجور رخوت. یکجور بی تفاوتی. یکجور مردگی در قالب زندگی. یک جور شاید افسردگی ، آن هم در سطح ملی. انگار نه انگار که سهمی داریم، حقی داریم. همه ی فکرمان این است که اوضاع از اینکه هست بدتر نشود اما ته دلمان گواهی می دهد که خواهد شد.باید کاری کنیم؛ اما حسش نیست.از خودمان می پرسیم چرا اینجوری شدیم. ما در برابر درد حساسیت زدایی شده ایم.فرض بگیرید یک نفر به بادمجان حساس است و با خوردن بادمجان به حال مرگ می افتد. یکی از روشهای علمی درمان چنین حالتی این است که در یک بازه ی زمانی ذره ذره مقادیر بسیار اندک از ماده الرژی زا را به بدن بیمار تزریق کنند. کم کم سیستم ایمنی بدن بیمار با آن مولکول آشنا می شود و به آن عادت می کند. بعد از مدتی، دیگر هیچ واکنش شدیدی به بادمجان نشان نخواهد داد و آن را خواهد پذیرفت.حالا حکایت ماست ، داستان این نیست که ما نفهمیدیم چه خبر است یا ترسیدیم. نامردها کارشان را خوب بلد بودند؛ به مرور ما را به داغ و درفش آغشته کرده اند. حالا، وقت درو است. شبیخون زده اند به دار و ندارمان، سرمایه های ملی مان، آزادی های فردی مان، آبرو و شرفمان. همه چیز را.. همه چیز را به باد خواهند داد. شک نکنید، اصلا برای همین آمده اند. و ما، کرخت و بی حال و حساسیت زدایی شده نظاره شان می کنیم.
آی اهالی بادمجان!امروز بیست و دوم خرداد بود. سالگرد جنبش سبز. من اما یادم نبود. دوستی فیلم ملاقات نسرین ستوده را با فرزندانش به اشتراک گذاشته بود. مادری پشت شیشه با انگشت به شیشه می زد و با پسر خردسالش به زبان اشاره حرف می زد. دخترکش آن گوشه، با سر انگشتانش اشک هایش را پاک می کرد. من گنک و نامفهوم نگاه می کردم و دنبال جرم مادری می گشتم که برای آزادی و کرامت انسان جنگیده بود. مادری که درکنار خیلی های دیگر، بی گناه ، بی گناه؛ بی گناه ، سالها بود در زندان بود؛ تنها جرمش این بود که به من اعتماد کرده بود. من اما اسمش را هم از یاد برده بودم. اسم باقی شان را هم. من یک پفیوز بودم. شما اما فراموش نکنید، فراموش نکنید، فراموش نکنید.
***********************
در درجه اول, میبایست از رفیق الهه عشق که این متن رو از دوستش هدیه آذرخش واسم فرستاده کمال تشکر را بکنم.
و اینو اضافه کنم که هرچند حقیقت تلخ واقعه نگارانه نویسنده ,تا به امروز, به حد زیادی درست میباشد, اما حکم دیالکتیکی تاریخ فراتراز اینها رو رقم خواهد زد....من مطمئنم که این حوادث و وقایع تاریخی درسی خواهند شد برای دگرگونیهای بعدی که, بمانند آتش زیر خاکستر, تلنگری خواهند زد و شور انقلابی را مجددا در دلها زنده خواهند نمود....باری, بماند که من شخصا معتقدم که بنیان جامعه آزاد و انسانی آینده را میبایست گاماس گاماس پایه گذاری کرد و دیگر دل به قیام و دگر اشکال مبارزاتی( با بینش سنتی قبلی ) نمی بایست بست....به بیانی دیگر بذر نهادهای انقلابی جامعه آینده را (بخوان انجمنهای دموکراتیک مستقل در شهر و روستا) همین حالا و در همین جامعه کثیف سرمایه داری و بموازات آن میبایست کاشت...و با ایمان به آزادی و جمعگرایی و با دلی سرشار از عشق و اصول خدشه ناپذیر همبستگی و کمک متقابل, در روندی طولانی ,و با قدمهائی استوارعلیه نظم حاکم حرکت کرد ...میبایست آستینها را بالا زد , از خرده کاری و دوباره کاری حذر کرد واز آزمودن آموخته ها دوری جست و با شیوه نوین سازماندهی به پیشواز جامعه انقلابی رفت.
آینده از آن نسل جوان و پر شور میباشد .
زنده باد آزادی- زنده باد آنارشی
پیمان پایدار
آینده از آن نسل جوان و پر شور میباشد .
زنده باد آزادی- زنده باد آنارشی
پیمان پایدار
No comments:
Post a Comment