Tuesday, December 29, 2015

20 Great Anarchist Movies That Are Worth Your Time

بیست فیلم بزرگ آنارشیستی که ارزش دارند واسشون وقت صرف کنید

18 April 2015 FeaturesFilm Lists by Brian Bergen-Aurand

http://www.tasteofcinema.com/2015/20-great-anarchist-movies-that-are-worth-your-time/3/

****************************

ترجمه از : پیمان پایدار

**************************


7. Eros + Massacre (Japan, 1969)

غریزه شهوانی + قتل عام : ژاپن، 1969

Eros Plus Massacre
Directed and written (with Masahiro Yamada) by Yoshihige Yoshida, this Modernist biopic of the early twentieth-century anarchist Sakae Ōsugi (Toshiyuki Hosokawa), might instead be called “Past + Present” for its sometimes abrubt transitions, rhythmic jumpcutting, and counter-chronological narrative devices.

کارگردانی و نوشته شده (با ماساهیرو یامادا) توسط  یوشی هیجی یوشیدا، این فیلم زندگینامه مدرن آنارشیست اوایل قرن بیستم ساکائی اوسوجی  (توشی یوکی  هوسوکاوا)، برای انتقال گاهی اوقات  ناگهانی اش ، قطع شدنهای ریتمیک، و ضد دستگاه های روایت تاریخی، بجاش نامش "گذشته + حال حاضر" گفته شود

In this dialogic (often surrealist) film, Eiko and Wada are students researching the sexual and social politics of 1920s Japan, when characters from this period begin appearing and acting in the contemporary world. In the end, a director hangs himself with film, and the other characters are preserved in a group photograph.

در این فیلم (اغلب سورئالیست) گفتگوئی،  آیکو و وادا دانشجویانی هستند که در حال تحقیق پیرامون سیاست های جنسی و اجتماعی دهه 20 قرن بیستم ژاپن ،وقتی شخصیتهای این دوره شروع به ظاهر شدن و عمل کردن در جهان معاصر میکنند. در پایان، یک کارگردان خودش را با فیلم دار میزند ، و شخصیت های دیگر در یک عکس گروهی حفظ میشوند .

Praised as perhaps the most important film of the Japanese New Wave, it confronts modern industrial political issues through a complicated allegory of the relations among the cinema, desire, corporeality, erotics, history, memory, and social violence.

ستایش شده به عنوان شاید مهمترین فیلم  موج نو ژاپن ، تقابل یافتن مسائل سیاسی مدرن صنعتی از طریق یک تمثیل پیچیده روابط فی مابین سینما، میل، جسمانیت، اروتیسم ، تاریخ، حافظه، و خشونت های اجتماعی است.

6. Libertarias (Spain/Italy/Belgium, 1996)

آزادیخواهان: اسپانیا /ایتالیا / بلژیک، 1996

Libertarias
Barcelona. 1936. The Spanish Civil War. Four women join in the fight against the Nationalist government and right-wing elements of the Church. Pilar is a militant feminist. Floren is her comrade in arms. Charo is a sex worker radicalized by the war and her recognition of the gender and sexuality inequalities that permeate the social structure.


بارسلونا. 1936. جنگ داخلی اسپانیا. چهار زن به مبارزه علیه دولت ملی و عناصر جناح راست کلیسا می پیوندند. پیلار یک فمینیست مبارز است. فلورن رفیق زن همرزمش میباشد.چرو یک کارگر جنسی(بخوان فاحشه-م) رادیکالیزه شده توسط جنگ و آگاه شده از نابرابریهای جنسیتی و سکسوآلیتی که به ساختار اجتماعی نفوذ  کرده ست.

María is a nun whose convent is overtaken by anarchist revolutionaries, forcing her into the company of the other women. Once among these Free Women, María begins to challenge Church hypocrisy as well as her own innocent, sheltered life to that point. Although she refuses to pick up a gun, she does learn to see the injustice and violence surrounding her.

ماریا یک راهبه است که صومعه اش توسط انقلابیون آنارشیست اشغال گردیده، و مجبور میشود که با دیگر زنان نشست و برخواست کند. همینکه در میان این زنان آزاد میگردد ، ماریا شروع به چالش کشیدن ریاکاری کلیسا و همچنین سادگی خودش  ، زندگی پناه گرفته شده اش تا آنموقع، میکند . هر چند او حاضر به برداشتن اسلحه نیست ، او یاد میگیرد که بی عدالتی و خشونت اطراف  خود را ببیند .

The women express desires to confront the totalitarian institutions and serve on the front lines—as fighters or supporters—but other women and men attempt to dissuade them. They are told women should work in factories and cook behind the lines while the men soldier on.

زنان خواسته هایشان را برای مقابله با نهادهای توتالیتر ابراز کرده و در خط مقدم  به خدمت میپردازند - بعنوان مبارزان یا حامیان - اما زنان و مردان  دیگری هستند که تلاش به منصرف کردنشان میکنند. به آنها گفته میشود که زنان باید در کارخانه کار کنند و در پشت خطوط جنگی به آشپزی مشغول در حالی که مردان سربازی کنند 

After an initial victory, patriarchal and fascist forces reassert themselves, and the women are betrayed by the allies they had grown to believe in. This film has been recognized for its special focus on the important role women played in the war against fascism and the previous denial of their full recognition.

پس از پیروزی اولیه، نیروهای مردسالار و فاشیستی خود را بازتولید و حاکم میکنند، و به زنان توسط متفقینی که باورشان داشته اند خیانت میشود. این فیلم  بخاطر تمرکز خاصش بر نقش مهم زنان در جنگ علیه فاشیسم و محرومیت  قبلیشان برای برسمیت شناخته شدن کامل قابل تقدیر میباشد 

5. Land and Freedom (UK/Spain/Germany/Italy, 1995)

1995،زمین و آزادی : انگلیس/اسپانیا/ آلمان/ایتالیا


Land and Freedom

Perhaps the best feature film about the Spanish Civil War, Land and Freedom was directed by Ken Loach, written by Jim Allen, and produced by Rebecca O’Brien. The film is revealed in flashback through the eyes of the main character’s granddaughter, who has discovered his wartime letters.

شاید بهترین فیلم داستانی در مورد جنگ داخلی اسپانیا، زمین و آزادی بکارگردانی  کن لوچ، نوشته شده توسط جیم آلن ، و تولید شده توسط ربکا اوبرایان. این فیلم در فلاش بک از طریق چشمان نوه شخصیت اصلی، که نامه های زمان جنگ او را  .کشف کرده ،بازگو میشود

The focus is on David Carr (Ian Hart), an unemployed worker and member of the Communist Party of Great Britian, who joins the fight against the Fascists. In some ways, the film is a standard war movie, concentrating on the stuggles of a central character within a small band of fighters. Our sympathies are always with these fighters, even after the hero is wounded and leaves to recover and eventually joins a military cadre aligned with the government.

تمرکز فیلم بر روی دیوید کار (ایان هارت) ، یک کارگر بیکار و عضو حزب کمونیست  انگلیس، که برای مبارزه با فاشیست می پیوندد میباشد .از برخی جنبه ها، این فیلم یک فیلم استاندارد جنگی است، تمرکزش بر روی شخصیت مرکزی در یک گروه کوچک از مبارزان است. همدردی ما همیشه با این مبارزان است، حتی پس از اینکه قهرمان زخمی میشود و میرود که بهبودی یابد و در نهایت بعنوان کادر نظامی  که به دولت وابسته است می پیوندد.


These unites are hierarchical, with imposed ranks and divisions of labor and gender. Disillusioned with the official units, Carr returns to the anarchist brigade—where men and women fight side by side and elect their own leaders when necessary.

این واحدها هرمی ست، با صفوف تحمیل شده و با تقسیم کار و جنسیت می باشد. سرخورده از واحد رسمی، کار برمی گردد به بریگاد(تیپ) آنارشیستها- که در آن مردان و زنان در کنار هم مبارزه و رهبران خود را در صورت لزوم انتخاب میکنند .

Later, when the brigade clashes with government forces, several fighters—including Blanca, with whom Carr has fallen in love—are killed, and the anarchists are forced to surrender. Carr returns to England with a handful of Spanish soil. Land and Freedom won the FIPRESCI International Critics Prize and the Prize of the Ecumenical Jury at the 1995 Cannes film festival.

بعدها، زمانی که بریگاد با نیروهای دولتی درگیر میشود، چندین جنگجو- از جمله بلانکا، که کار عاشقش شده است - کشته می شوند، و آنارشیست ها  مجبوربه تسلیم میشوند. کار به انگلستان برمی گردد با دستی پر از خاک اسپانیا. زمین و آزادی   جایزه منتقدان بین المللی فیپرچی را برده و جایزه هیات داوران جشنواره کان را نیز در  سال 1995 به دست آورد.


4. Matewan (USA, 1987)

  1987،مته ون :آمریکا
Matewan
Written and directed by John Sayles, Matewan is an ambivalent union film that stages a reenactment of the 1920 coal miner’s strike in Matewan, West Virginia, including the final gunfight between the townspeople and the anti-union thugs that left seven people dead. It falls squarely into Sayles’ style combining history, biography, and social consciousness.

نویسنده و کارگردان جان سیلز، مه ته ون یک فیلم دو جنبه ای در مورد اتحادیه است که مجددا اعتصاب کارگران زغال سنگ را در سال 1920 در مه ته ون بازسازی میکند ،در غرب ویرجینیا، از جمله تیراندازی نهایی میان مردم شهر و اراذل و اوباش ضد اتحادیه که هفت کشته بر جای گذاشت . دقیقا به سبک فیلمسازی سیلز که در هم ادغام میکند تاریخ، زندگینامه، و آگاهی اجتماعی را میخواند .

As the miners in a company town begin to organize for better working and living conditions, the company attempts to replace them with Black and Italian-immigrant scabs. When he sees the company’s plan to foment conflict between the groups of workers, organizer Joe Kenehan (Chris Cooper) convinces the towns people and the new workers to unite agianst a common foe.

همینکه  کارگران معدن در یک شهر شرکتی برای بهبود شرایط کاری و زندگی بهتر شروع به سازماندهی  میکنند، شرکت برای جایگزین کردن آنها با کارگران مزدور(هستند کارگران دستمال دورقاپ چینی که از هر فرصتی برای کار کردن با خنجر زدن به همرزمان طبقاتیشان خودفروشی میکنند و صفوف تظاهرات را شکسته و خایه مالی رئیس و ارباب کارخانه صفات بارزشان است-م) مهاجر  سیاه پوست و ایتالیایی- دست بکار میشود . وقتی که او(منظور رهبر سازمانده اتحادیه-'جو کنه هان'/ کریس کوپر- میباشد-م) طرح شرکت برای دامن زدن به درگیری بین گروه های کارگران  را می بیند، مردم اهالی شهر و کارگران جدید را متقاعد میکند که علیه دشمن مشترک متحد شوند .

Tensions escalate as the company employs union busters against those who have organized, and these enforcers evict, injure, and kill several resisters. After the showdown between the forces, the film ends with an epilogue recounting how the violence continued to plague local social relations for years.

تنش تشدید میشود همینکه کمپانی اتحادیه بهم زنانی را استخدام میکند برای مقابله با کارگرانی که خود را سازماندهی کرده اند ، و این مجریان(لومپنهای خود فروش-م) بیرون  و زخمی میکنند، و چندین نفر را نیز میکشند. پس از شاخ و شانه کشیدن  نیروهای متخاصم، فیلم با یک نوشتار ختامی، که بازگو میکند چگونگی ادامه خشونت که همچنان دامنگیر روابط اجتماعی محلی برای سالیان سال میباشد ، به پایان می رسد.

The film depicts the complex, dynamic intersections among race, class, ethinicity, and gender involved in twentieth-century labor organizing. While it clearly stands for the miners and townspeople—including the local police and politicians—against the company and the hired guns they employ, its ending—with the labor organizer sparking the violence he sought to avoid—leaves open questions regarding unions as the best possible solution to the exploitation of workers.

این فیلم تصویری پیچیده از، تقاطع پویائی میان نژاد، طبقه، قومیت، و جنسیت درگیر در سازمان های کارگری قرن بیستم است. در حالی که  فیلم به وضوح طرف کارگران معدن و اهالی شهر را میگیرد- از جمله پلیس محلی و سیاستمداران- در برابر کمپانی و استخدام اوباشان مسلح ، پایان آن- سازمانده کارگری و جرقه خشونتی را که به دنبال جلوگیری از آن بود - سؤالاتی را در ذهن باز میگذارد  مبنی بر اینکه آیا   اتحادیه به عنوان بهترین راه حل ممکن از بهره کشی کارگران میباشد یا نه.

3. Born in Flames (USA, 1983)

1983،زاده شدن در شعله های آتش : آمریکا

Born in Flames

The one example of feminist, queer, science fiction on this list, Lizzie Borden’s film takes a “documentary-style” approach in presenting its futuristic image of America reborn as a socialist democracy pushed toward anarchist activation by women’s pirate radio.

یک نمونه  فمینیستی، هم سکس گرائی، داستان علمی تخیلی در این فهرست، فیلم لیزی بوردن  یک رویکرد "مستند گونه " دارد در ارائه تصویر آینده گرایانه از امریکای دوباره متولد شده به عنوان یک دموکراسی سوسیالیستی که به سمت فعالیت آنارشیستی هل داده شده توسط رادیوی غیر قانونی زنان .

In New York City, ten years after the peaceful socialist revolution, two feminist radio stations—one led by a white lesbian and one led by a soft-spoken black woman—give voice to the shortcomings of the revolution, which some argue has led to a dystopian system of governmental control and aggrevated patriarchal abuse.

در شهر نیویورک، ده سال پس از انقلاب سوسیالیستی صلح آمیز، دو ایستگاه رادیو فمینیستی- یکی به رهبری هم سکس گرای زن/لزبین سفید پوست و دیگری برهبری  یک زن سیاه پوست با صدای ملایم-  که صدایشان را به کاستی انقلاب می افزایند،  که برخی استدلال می کنند منجر به یک سیستم ناکجاآباد کنترل دولتی و سوءاستفاده  مردسالارانه کشیده شده است.


After a prominent feminist is detained and dies in custody, three investigative journalists are fired for their coverage of FBI agents, and both radio stations are burned down, the radio groups unite and join with the Women’s Army in direct actions against the authorities.

پس از اینکه یک فمینیست برجسته بازداشت شده و در حبس می میرد ، سه روزنامه نگار تحقیقی برای پوشش خبری ماموران اف بی آی از کار اخراج میشوند، و هر دو ایستگاه رادیویی سوزانده میشوند، گروه های رادیوئی متحد شده و به ارتش زنان می  پیوندند تا دست به اقدامات مستقیم علیه مقامات زنند.

Eventually, a group of these activists mobilize against a speech by the President of the United States, urging reforms to the system. They demand the right for self-rule from the elites and blow up the radio tower atop the World Trade Center to end all future hegemonic media messaging. The film emphasizes alternative aesthetics, direct (rather than representative) democracy, and women’s roles in what is deemed as “necessary violence.”

در نهایت، یک گروه از این فعالان در برابر یک سخنرانی توسط رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا بسیج  شده، و خواهان اصلاحات در سیستم میشوند. آنها خواستار حق خود مدیریتی از نخبگان شده و به منفجر کردن برج رادیویی در بالای مرکز تجارت جهانی برای پایان دادن به همه پیامهای هژمونیک وار رسانه ای در آینده اقدام میکنند . این فیلم تاکیدی دارد بر آلترناتیو زیبائی شناسی ، دموکراسی مستقیم (به جای نماینده گی) و نقش زنان در آنچه که به عنوان "خشونت لازم" تلقی میشود 


2. Zero for Conduct (France, 1933)

صفر برای رفتار: فرانسه، 1933

Zero for Conduct

This forty-seven minute film remains one of the two best-known anarchist documents from the first half of the twentieth century—the other being Luis Buñuel’s Las Hurdes: Tierra Sin Pan (Land Without Bread), also a short film of thirty minutes, and also from 1933.

این فیلم چهل و هفت دقیقه ای یکی از بهترین  شناخته شده ترین دو اسناد آنارشیستی باقی مانده از نیمه اول قرن بیستم- دیگری متعلق به لوئی بونوئل است: زمین بدون نان، همچنین یک فیلم کوتاه سی دقیقه ای، و همچنین از سال 1933

Directed by Jean Vigo, who based the film on biographical experiences in school and his socialist father’s anecdotes concerning contemporary childrens’ prisons, and addressing images of juvenile rebellion against boarding school authority, the film was banned in France until 1945.

به کارگردانی ژان ویگو، که فیلم را براساس تجارب زندگینامه در مدرسه و حکایات پدر سوسیالیستش در مورد زندان کودکان معاصر، و پرداختن به تصاویر شورش نوجوانان در برابر اقتدار مسئولین مدرسه شبانه روزی ساخته شده ، این فیلم در  فرانسه تا سال 1945 ممنوع اعلام شد.


After returning from their summer holiday, students are reminded that they must adhere to the school’s strict code of conduct or receive a “zero” for behanvior in their educational records. The faculty and staff are absurd characatures whose outward appearance mimic their inward ineptitude, in the students’ eyes. The children mock the ridculous demands of the adults and ignore their attempts to discipline them.

پس از بازگشت از تعطیلات تابستانی شان، به دانش آموزان یادآوری می شود که آنها باید به کد دقیق رفتار در مدرسه پایبند بمانند وگرنه برای رفتار"صفر" در مدرک تحصیلی دریافت خواهند کرد. معلمین و کارکنان ، در چشم دانش آموزان، شخصیتهای پوچی هستند که ظاهرخارجیشان تقلیدی از نادانی درونیشان میباشد. کودکان خواسته های بزرگسالان را مسخره میکنند و تلاششان را برای نظم و انظباط نادیده میگیرند .

Because the scenario is depicted from the student’s perspective, we do not realize the serious critique of coercion drawn out by the smallest moments of this film until the final scene. Suddenly, successful in their revolt, we find the rebels hoisting their skull and crossbones flag atop the school while symbolically hurling chamber pots and refuse at the figures of authority on the grounds below.

از آنجا که سناریو از منظر دانش آموز به تصویر کشیده شده، ما انتقاد جدی ازتهدید و اجبار توسط کوچکترین لحظاتی که در این فیلم به تصویر کشیده شده را تا صحنه آخر درک نمی کنیم . ناگهان، با موفقیت در شورش خود ، ما شاهد آن میشویم که شورشیان به احتراز در می آورن پرچم جمجمه واستخوانهای متقاطع ( نشانه مرگ و خطر-م) را در بالای مدرسه در حالی که بگونه نمادین گلدانها را پرتاب میکنند  و  بسخره میگیرند شخصیتهای مقتدر/ اتوریته را در زمین پائین .

1. Salt of the Earth (USA, 1954)

1954، نمک زمین: آمریکا

Salt of the Earth (1954)

Cited frequently by Noam Chomsky as actual engaged filmmaking—in contrast to the disguised right-wing politics of Elia Kazan’s On the Waterfront (also from 1954)—Salt of the Earth tops this list because it combines multiple aspects of anarchist form and content with regard to production, distibution, exhibition, and reception.

اغلب توسط نوام چامسکی به عنوان فیلمسازی واقعا درگیرانه- در مقابل سیاستهای راست گرایانه مبدل الیا کازان در' بارانداز' (همچنین از سال 1954) - نمک زمین در صدر این لیست است زیرا ترکیبی از جنبه های مختلف فرم و محتوای آنارشیستی با    توجه به تولید، نمایش، و پذیرش را داراست


A neorealist-inspired collaborative endeavor to dramatize the 1951 strike against the Empire Zinc Companty in Grant County, New Mexico, the black and white film deploys actual miners and their families and is constructed around the tensions between the work place strikes and the home front difficulties as gender and hierachical situations are fractured and shifted by intersecting responsibilities.

یک تلاش مشترک- نئورئالیستی الهام گرفته شده که به نمایش میگذارد اعتصاب 1951 را در برابر شرکت امپراتوری روی در بخش گرانت، نیومکزیکو، فیلم سیاه و سفید کارگران معدنچی ها و خانواده های واقعی آنها را قرار میدهد و در حول و حوش تنش فی ما بین اعتصاب محل کار و مشکلات درون خانه پیرامون شکننده شدن و تغییریافتن جنسیت و موقعیت سلسله مراتبی با مسئولیتهای متقاطع ساخته شده است .


Although the film is a remarkably collective story—of the miners and their communal struggles to work freely and live the lives they have made—it also uses the microcosm of Esperanza and Ramon’s tale to focus on the gendered aspects of resistance.

اگر چه این فیلم یک داستان  جمعی قابل ملاحظانه است - از کارگران معدن و مبارزات جمعی شان برای آزادانه کار کردن و  ساختن زندگیشان- همچنین با استفاده از جهان کوچک داستان اسپرانزا و رامون تمرکز میکند بر جنبه مقاومت جنسیتی .


Esperanza, who narrates the film, is pregnant with their third child; she at first supports Ramon’s leadership in the workers’ organization but quickly challenges his patriarchal abuse at home. After the striking men are denied the right to continue their collective action, the women of the town take up their places in the picket line, marching for the rights and recognition of all the workers.

اسپرانزا، که فیلم را روایت میکند، باردار است با فرزند سومشان ; او در ابتدا از رهبری رامون در سازمان کارگران حمایت میکند اما به سرعت به چالش می کشد  سوء استفاده مردسالارانه اش را در خانه. پس ازاینکه حق ادامه اقدام جمعی مردان اعتصاب کننده تکذیب میشود ،  زنان شهر جای آنان را در صف اعتصاب میگیرند، و به راهپیمایی برای حقوق و به رسمیت شناختن همه کارگران میپردازند .

Thus, Salt of the Earth is one of the first modern films to directly align feminist and working-class issues without subverting one hierarchy to the other. The film was written by Michael Wilson, directed by Herbert J. Biberman, and produced by Paul Jarrico.

بنابراین، نمک زمین یکی از اولین فیلمهای مدرن است که به طور مستقیم بهم پیوند میزند مسائل فمینیستی و طبقه کارگررا بدون واژگون سازی / تضعیف کردن یک سلسله مراتب به دیگری. این فیلم نوشته مایکل ویلسون،  به کارگردانی هربرت جی بیبرمن ، و تولیدکننده آن پل جی ریکو است .


All three men had been blacklisted as communists by the Hollywood establishment. The film was originally blacklisted and banned as subversive but in 1992 was selected by the Library of Congress for archival preservation on the national film registry.

هر سه این مردان به عنوان کمونیست در لیست سیاه نهاد هالیوود بوده اند. این فیلم در اصل در لیست سیاه بود و به عنوان خرابکار/انقلابی ممنوع اما در سال 1992  توسط کتابخانه کنگره برای حفظ آرشیو در ثبت ملی فیلم انتخاب شد.

***************************

Author Bio: Brian Bergen-Aurand is a professor of film and writes about film, ethics, and embodiment from an anarcho-queer/social collectivist perspective at foreigninfluence.com.

زندگینامه نویسنده : برایان برگن- آرند استاد فیلم است و در مورد فیلم ، اخلاق، و تجسم / در برداری از دیدگاه آنارکو-هم سکس گرا / جمع گرای اجتماعی در .
foreigninfluence.comمینویسد



No comments:

Post a Comment