عاشقانه فروغ فرخ‌زاد ای شب از رویای تو رنگین شده سینه از عطر تو ام سنگین شده ای به روی چشم من گسترده خویش  شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش همچو بارانی که شوید جسم خاک هستیم ز آلودگی‌ها کرده پاک ای تپش‌های تن سوزان من آتشی در سایۀ مژگان من ای ز گندم‌زارها سرشارتر ای ز زرین شاخه‌ها پُر بارتر ای در بگشوده بر خورشیدها در هجوم ظلمت تردیدها با تو ام دیگر ز دردی بیم نیست هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست این دلِ تنگِ من و این بار نور؟ هایهوی زندگی در قعر گور؟ ای دو چشمانت چمنزاران من داغ چشمت خورده بر چشمان من پیش از اینت گر که در خود داشتم هر کسی را تو نمی‌انگاشتم درد تاریکی‌ست دردِ خواستن رفتن و بیهوده خود را کاستن سرنهادن بر سیه‌دل سینه‌ها سینه آلودن به چرکِ کینه‌ها در نوازش، نیش ماران یافتن زهر در لبخند یاران یافتن زر نهادن در کفِ طرارها گم‌شدن در پهنۀ بازارها آه ای با جان من آمیخته ای مرا از گور من انگیخته چون ستاره، با دو بال زرنشان آمده از دوردست آسمان  از تو تنهاییم خاموشی گرفت پیکرم بوی همآغوشی گرفت جوی خشک سینه‌ام را آب، تو بستر رگ‌هام را سیلاب، تو در جهانی این‌چنین سرد و سیاه با قدم‌هایت قدم‌هایم به‌راه ای به زیر پوستم پنهان شده همچو خون در پوستم جوشان شده گیسویم را از نوازش سوخته گونه‌هام از هُرم خواهش سوخته آه، ای بیگانه با پیراهنم  آشنای سبزه‌زارانِ تنم آه، ای روشن طلوع بی‌غروب آفتاب سرزمین‌های جنوب آه، آه ای از سحر شاداب‌تر از بهاران تازه تر، سیراب تر عشق دیگر نیست این، این خیرگی‌ست چلچراغی در سکوت و تیرگی‌ست  عشق چون در سینه‌ام بیدار شد از طلب پا تا سرم ایثار شد این دگر من نیستم، من نیستم حیف از آن عمری که با «من» زیستم ای لبانم بوسه گاه بوسه‌ات خیره چشمانم به راه بوسه‌ات ای تشنج‌های لذت در تنم ای خطوط پیکرت پیراهنم آه می‌خواهم که بشکافم ز هم   شادی‌ام یک‌دم بیالاید به غم آه می‌خواهم که برخیزم ز جای همچو ابری اشک ریزم هایهای این دلِ تنگِ من و این دود عود؟ در شبستان، زخمه‌های چنگ و رود؟ این فضای خالی و پروازها؟ این شب خاموش و این آوازها؟ ای نگاهت لای‌لای سِحر بار گاهوار کودکان بی‌قرار ای نفس‌هایت نسیم نیم‌خواب  شُسته از من لرزه‌های اضطراب خُفته در لبخند فرداهای من رفته تا اعماق دنیاهای من ای مرا با شعور شعر آمیخته این همه آتش به شعرم ریخته چون تب عشقم چنین افروختی لاجرم شعرم به آتش سوختی از مجموعۀ «تولدی دیگر»