کافکا و عروسک مسافر

 

« داستان از اين قرار است که يک روز جناب کافکا ، در حال قدم زدن در پارک ،

 

چشمش به دختربچه‌ای مي افتد که داشت گريه می کرد. کافکا جلو می‌رود و علت

 

گريه ی دخترک را جويا می شود. دخترک همانطور که گريه می کرد پاسخ می‌دهد :

 

«عروسکم گم شده !» کافکا با حالتی کلافه پاسخ میدهد : «امان از اين حواس پرت!

 

گم نشده ! رفته مسافرت.» دخترک دست از گريه می‌کشد و بهت زده مي‌پرسد : «از

 

کجا ميدونی؟» کافکا هم می گويد : «برات نامه نوشته و اون نامه پيش منه.»

 

دخترک ذوق زده از او می پرسد که آيا آن نامه را همراه خودش دارد يا نه که کافکا

 

می‌گويد : «نه . تو خونه‌ست. فردا همينجا باش تا برات بيارمش» .

 

 

کافکا سريعاً به خانه‌اش بازمی‌گردد و مشغول نوشتن ِ نامه می‌شود. چنان با دقت که

 

انگار در حال نوشتن کتابی مهم است ! و اين نامه‌ نويسی از زبان ِ عروسک را به

 

مدت سه هفته ادامه می‌دهد ؛ و دخترک در تمام اين مدت فکر می‌کرده آن نامه ها به

 

راستی نوشته‌ی عروسکش هستند. و در نهايت کافکا داستان نامه‌ها را با اين

 

بهانه‌ی عروسک که «دارم عروسی می کنم» به پايان می‌رساند.»

 

 

اين, داستان همين کتاب “کافکا و عروسک مسافر” است. اينکه مردی مانند کافکا

 

سه هفته از روزهای سخت عمرش را صرف شاد کردن دل کودکی کند و نامه‌ها را –

 

به گفته‌ی همسرش دورا – با دقتی حتی بيشتر از کتابها و داستان‌هايش بنويسد؛

 

واقعا تأثيرگذار است.

 

«او واقعا باورش شده بود. اما باورپذيری بزرگترين دروغ هم بستگی  به صداقتي دارد که به آن بيان می‌شود.- امّا چرا عروسکم برای شما نامه نوشته؟اين دوّمين سوال کليدی بود. و او(کافکا) خود را برای پاسخ دادن به آن آماده کرده بود.پس بی هيچ ترديدی گفت:- چون من نامه‌رسان عروسک‌ها هستم.»