آنها که می‌روند وطن‌فروش نیستند."
آن‌هایی که می‌مانند عقب مانده نیستند.
آن‌هایی که می‌روند، نمی‌روند آن طرف که مشروب بخورند.
آنهایی که می‌مانند، نمانده‌اند که دینشان را حفظ کنند.
همه‌ی آنهایی که می‌روند سبز نیستند.
 ... همه ی آن‌هایی که می‌مانند پرچم به دست ندارند.
آن‌هایی که می‌روند، یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می‌شوند. یک هفته مانده می‌گریند و یک روز مانده به این فکر می کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود.
و آن‌هایی که می‌مانند، می مانند تا وطن را جایی برای ماندن کنند..."

نقطه سر خط، نشریه دانشجویان دانشگاه شریف

***************************************

و من میگویم 'واژه ها را بایست شست ,طور دیگر باید دید'.
میبایست به طرد بینش تنگ وکور ناسیونالیسم و ملی گرائی همت گماشت ! بمانند ما آنارشیستها دنیا را میبایست وطن خود دانست و محل تولد را فقط برای قسمت کردن "زبان" و فرهنگ و تاریخ مبارزاتی آزادیخواهانش از ستم طبقه حاکم برگزیدن! چرا که آزادی فرد به جمع وابسته هست و بالعکس. هر کجا ستمی رواست کل بشریت آزادیخواه در عذاب وجدان هست. پس دست بدست آزادیخواهان آنطرف مرزهای ملی بدهیم و با گامهائی استوار برای نابودی تمامیت نظم سرمایه داری جهانی,که "وطن" سرش نمیشود و به استثمار انسانها در همه جا و ربودن منابع زیر زمینی و نابودی محیط زیست مشغول,گامهای استوار برداریم.

برای ریشه کن کردن سیستمی که همه مان را در زندان روابط پوچ کالائی / مصرفی( فتیشیستی ) اسیر گردانده ,هیچ راهی جز سازماندهی مان در انجمنهای دموکراتیک مستقل محلی برایمان نمانده است.( آزاد سازی بشریت تنها بدست خودش میسر میباشد و بس). از هر گونه چرب زبانی افرادی که خواهان یار گیریمان برای فربه کردن احزاب به اصطلاح کارگری شان میباشند به پرهیزیم.چرا که آنان نیزمجددا همان روابط هرمی و سرمایه دارانه (خرد ابزارگرایانه) را اینبار بنام مارکسیسم ( سوسیالیسم اتوریته گرانه) باز سازی خواهند کرد و از ما صرفا بعنوان گوشت دم توپ برای بدست گرفتن قدرت دولتی استفاده خواهند کرد و بس !!

بزبان دیگر: با دست بدست دادن با (1)همسایه هایمان / بچه محله مان  (2) هم خانگی هایمان (در بلوک آپارتمانی ) و(3) همکارانمان (هر کجا که هست)  به تشکیل انجمنهای دموکراتیک مستقل همت گماریم. در اینگونه سازماندهی ها است که با آزاد گرداندنمان از روابط کالائی  سرمایه دارانه (که ما را نیز بمانند شیئی مبدل گردانده) و جایگزینی و بر قرار کردن روابط انسانی توام با عشق , همدردی و کمک متقابل هست که میتوان جهانی نوین را در شهر و روستا بر پا ساخت.

مرگ بر ناسیونالیسم, شونیسم و مرزهای مصنوعی
زنده باد جهان وطنی  و آزادی - زنده باد آنارشی
پیمان پایدار